رییس سازمان سینمایی،مدیر موسسه سینما شهر و مدیر موسسه بهمن سبز،می دانید سینما«گونی» کجاست؟

رییس سازمان سینمایی،مدیر موسسه سینما شهر و مدیر موسسه بهمن سبز،می دانید سینما«گونی» کجاست؟|سیدرضا اورنگ|سرزمین هنر|سینما

سالن های سینما از مظاهر فرهنگی شمرده شده و در جهان از ارزان ترین مراکز تفریحی مردم شناخته می شوند.بسیاری از مردم دنیا به هنرهفتم علاقه داشته و جزو علائق خاص آنان است.

رشد سینما از کاخ ها و مناطق بالای شهر شروع نشد،بلکه از بخش های فقیرنشین آغاز شد.فیلم ها ابتدا در بیغوله ها و مکان های متروک نمایش داده شدند.

استقبال مردم عام از این هنر-صنعت، باعث شد در عرض مدت نسبتا کوتاهی پا گرفته و جهانگیر شود.علاقه مخاطبان به این رسانه نوظهور موجب سرمایه گذاری سرمایه گذاران در این عرصه شد و طولی نکشید که به محبوب ترین رسانه و هنر تبدیل شد.

به همین دلیل نفس سینما به نفس مخاطب بسته است و بی وجود آن خواهد مرد.در اغلب کشورهای صاحب سینما،به خصوص هالیوود و بالیوود،تمام تلاش سازندگان این است که بتوانند پای تماشاگران بیشتری را به سالن های تاریک سینما باز کرده یا حداقل،آنان را حفظ کنند.زیرا می دانند بدون حضور مخاطب،سینمایی نیز وجود نخواهد داشت.

بر همین اصل است که در اکثر کشورهای دنیا،سینما ارزان ترین تفریح و سرگرمی مردم شناخته می شود.

خیلی زود سالن های مخصوص سینما در اقصی نقاط دنیا ساخته شدند و مردم کرور کرور به این مکان های تاریک،اما دوست داشتنی پای نهادند و ماندنی شدند.

امروز در آمریکا و هند که جزو غول های سینمای جهان شناخته می شوند، هزاران سالن وجود دارد که با ارزان ترین قیمت بلیت پذیرای تماشاگران هستند.هر سینماداری نیز برای جذب مخاطب بیشتر، ترفندهای خاص خود را دارد.

در کشور ایران نیز سینما خیلی زود پا گرفت و سالن های سینما،یکی بعد از دیگری ساخته شد که پذیرای میلیون ها مخاطب شدند.

هر سینماداری در تلاش بود با نمایش فیلم های جذاب یا بالا بردن کیفیت سالن،تماشاگر بیشتری را جذب کند.در آن زمان مخاطب حق انتخاب داشت و هر فیلمی که مورد نظرش بود را برگزیده و به تماشایش می نشست.عشق سینما ها نیز تقریبا تمام فیلم های اکران شده را تماشا می کردند.برای همین سینما رونق داشت.

بعد از انقلاب برخی از سالن های سینما تعطیل شدند.بعضی دوباره بازگشایی شدند،اما تعدادی دیگر بسته ماندند یا تغییر کاربری دادند.

سینمایی که اکثر سالن هایش توسط بخش خصوصی ساخته و اداره می شد با مصادره بسیاری از سالن ها،دولتی محسوب شده و در حال حاضر تعداد بیشماری از سالن های سینما دولتی هستند،به خصوص سینماهای مطرح کشور.

به علت سیاست نادرست مدیران دولتی وقت و فشار برخی از تهیه کنندگان تمامیت خواه که دنبال سینمایی بی رقیب بودند تا در آن تاخت و تاز کنند،اکران فیلم های خارجی محدود و ممنوع شد.این اشتباه مرگ آور باعث شد،بسیاری از سینماهای خاطره انگیز و پرمخاطب، یکی یکی تعطیل شوند.سینماهای پرشمار لاله زار باشکوه نیز با این سیاست غلط،به طور کلی تعطیل شده و به خاطره ها پیوستند.

خیابانی که مملو بود از طرفداران سینما و تئاتر،اکنون جولانگاه دلالان و کاسبان لوازم برقی است که در لوای آن به کارهای دیگری نیز مشغول هستند!

تعداد جمعیت مدام بالا می رفت،اما تعداد سالن ها کم و کمتر می شد.با وجود تعداد سالن پایین،چون فیلم خارجی نمایش داده نمی شد و کیفیت اکثر فیلم های ایرانی پایین بود،مخاطبان از سینما قهر کردند.

چندسالی است که پردیس سازی که بیشتر به برج سازی شبیه است،توسط نهادهای دولتی و بخش خصوصی،البته با حمایت های چشمگیر دولتی راه افتاده که اغلب کارشناسی نشده است.

در مکان ها و شهرهایی سالن سازی شده و می شود که مخاطبان چندانی ندارند.تعداد بیشماری از شهرهای ایران فاقد سینما هستند،به خصوص مناطق کردنشین کشور که مردم آن اهل هنر و فرهنگ هستند.

پیش از انقلاب که جمعیت یک سوم الان بود،استان کردستان ۸ سالن سینمای فعال داشت که مخاطبان آنها را پر می کردند.الان چند سالن فعال در کردستان و شهرهای کردنشین وجود دارد؟

نخستین سالن سینما در شهر سنندج در دهه ۲۰ خورشیدی با نام سینما فردوسی آغاز به کار کرد.این قدمت علاقه مردم به این هنر-صنعت را نشان می دهد.در دهه ۳۰ و بعد از آن نیز چند سالن در این شهر ساخته شد.در حال حاضر نیز تعداد سالن های فعال سنندج برابر با پیش از انقلاب یا کمتر است.

در سقز نیز سال ۱۳۳۹ سینما تاج راه اندازی شد.چون سیستم آگوستیک دیوار و سقف سینما از گونی بود مردم آن را سینما «گونی» می خواندند!وقتی سینمایی لقب پیدا می کند،نشان دهنده استقبال از آن است.

سال ۱۳۴۴ هم سینما حافظ در این شهر ساخته شد که بعد از انقلاب نام آن به استقلال تبدیل شد که سال هاست مخروبه شده.

سال ۱۳۴۶ هم به دلیل استقبال مردم سینما آسیا با گنجایش ۶۰۰ صندلی ساخته شد.

پیش از انقلاب در این شهر استان کردستان سه سینما فعال بودند،اما اکنون تنها یک سینما دارد که متعلق به حوزه هنری است.چون فیلم هایی پخش نمی کند که به مذاق اغلب مردم خوش بیاید،مخاطب چندانی نیز ندارد.

آیا شهری که پیش از انقلاب با آن جمعیت کم سه سالن سینمای فعال داشت، الان باید تنها یک سینمای دولتی داشته باشد؟چرا سازمان سینمایی و سینماشهر به بخش خصوصی کمک نمی کنند تا سالنی شایسته مردم این شهر مهم ساخته شود؟

بیشتر شهرهای استان کردستان و مناطق کردنشین استان آذربایجان غربی یا فاقد سینما هستند یا سالن های شان تعطیل شده است.

سینما تربیت شهر مهاباد سال هاست تعطیل شده و وعده ها برای بازسازی و بازگشایی آن هنور عملی نشده است.

شهرهای مهمی چون بوکان،پیرانشهر و… فاقد سینما هستند.در استان آذربایجان غربی گویا تنها سه سالن فعال هستند که آنها هم در شهر ارومیه مرکز استان قرار دارند.

مناطق کردنشین ایران به دلیل اینکه در یکی از حساس ترین بخش های ایران قرار گرفته، در طول تاریخ شاهد حوادث خاصی بوده. دشمنان نیز همیشه تلاش کرده و می کنند تا این منطقه مهم و سوق الجیشی را که مردم آن از اصیل ترین قوم آریایی هستند از ایران جدا کنند،اما مردم کردستان به خاطر عرق و عشقی که به ایران دارند، مقابل این توطئه ها ایستادگی کرده و می کنند تا تمامیت آن را حفظ کنند.

در طول دوران جنگ تحمیلی نیز این منطقه از کشور آسیب فراوان دید و مردم بسیاری شهید شدند.

مردم مناطق کردنشین بسیار زحمتکش و اهل هنر و فرهنگ هستند که نیازی به تعریف نیست،زیرا چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است.

بنابراین هم و غم دولت ها بعد از پایان جنگ تحمیلی باید به این معطوف می شد که در این بخش مهم از خاک وطن پروژه های مهم فرهنگی،از جمله ساخت سالن سینما اجرا می شد،اما به جز چند مورد محدود ، اتفاق خاصی نیفتاده و اکثر شهرهای مهم کردنشین فاقد سالن سینما هستند.

دولت، هم می تواند راسا اقدام به ساخت سالن هایی در شان مردم مناطق کردنشین کند و هم به بخش خصوصی کمک کند که تعداد سالن های سینما بیش از پیش شده تا مخاطبان از آنها بهره مند شوند.

این کار در این مناطق نیاز است و باید در اولویت قرار بگیرد.متاسفانه بخش دولتی و به ویژه موسسه بهمن سبز در مکان ها و مناطقی سالن و پردیس سینمایی می سازند که مخاطبان کمی دارد.

آدمی درمی ماند که آیا بررسی و کارشناسی کرده اند که کدام منطقه یا شهر ایران بیشتر به سینما احتیاج دارند یا خیر؟اگر واقعا تحقیق و بررسی می کردند، بی شک به این نتیجه می رسیدند که شهرهای کردنشین، به خاطر موقعیت حساس و داشتن مردم علاقه مند به فرهنگ و هنر در اولویت قرار داشته و دارند.اینکه چرا تاکنون به این مهم توجه نکرده اند جای سوال دارد!

امیدواریم سازمان سینمایی،موسسه سینماشهر و بهمن سبز،توجه خود را بیشتر معطوف به ساخت سالن های سینما در شهرهای کردنشین کرده تا مخاطبان فهیم این مناطق از نعمت سینما بی بهره نمانند.

از این مناطق هنرمندان بیشماری برخاسته اند که اکنون در سینما، تلویزیون و تئاتر ایران فعال هستند.بنابراین شایسته رسیدگی مناسب هستند تا هنرمندان دیگری از نسل جدید پا به عرصه بگذارند و کمک حال هنر ایران زمین باشند.