شیرازو می گن نازه واسی آفتو جِنگش

در پی درگذشت دکتر بیژن سمندر شاعر معروف شهر شیراز ، دو شعر مشهور وی را که با لهجه ی زیبای شیرازی سروده شده است پیشکش می شود به همراهان شیرازی سرزمین هنر . شعر اول با عنوان «آفتو جِنگ» مشهور است و سروده ی دوم همراه با ترانه ای که بر شعر « تُنگِ طِلا » ساخته شده است تقدیمتان می شود.

شیراز

شیرازو می‌گن نازه واسه ی آفتاب جِنگِش
قلبارو گِرِن می‌زنه به هم تیرشه‌ی تِنگِش

بلبل تو کوچا، تو پس کوچا غزل می‌خونه
شعروی ترِ‌حافظ می‌چکه از سرِ چِنگِش

عطر گل یاسم و نسترن، بهار نارنج
هی سر میکشه از تو خونوی واز وِلِنگِش

این جان که اگر چِش تو چِشای هیکی بودوزی
ساز دِلشو می‌شنُفی از جِلِنگ جِلِنگِش

اینجان که با فوتِ کاسه‌گری، امرو و فردو
تام پات می‌سره دنبال دختروی زبرو زِِرِنگِش

اَگ دختر همسایه‌ی دیوار به دیوار،
‌لیم لیم دیوارک زد تو بدو بزن پلنگِش!! 

قلبای پیزُری نیس تو سینه‌ی مردم شیراز
تو بیخودی ریشمیز بزنه تو درزِ  دِنگِش

دنیا رو تی پس می‌گشت سمندر
از شهر چه خبر! قربون اون آفتابِ جِنگِش

***********************************************

شعری دیگر از شاعر شیرین سخن معاصر شیراز – مرحوم بیژن سمندر

اوینه ی دل من تُنگ طِلا بود تو شِکُندپش
بَر چار دیوارش نقش وفا بود تو کَروندیش

دل افتادو گفتی، آخ بگیر نشکه بلوره!
نازک شده بود دل، به صدای آخ تو شُکُندیش

آخر دل دیوونه که نَم تُک نمَ‌داد پَس
اشکی شد و چِکه چِکه از چِشُم چِکُندیش

پیته‌ی گل دلِ، تنجه زدو گل به لبام داد
هِکی هِکی کِردَم کِر زُلفِت تو تکوندیش

از دفتر دل با جوهرِِ اشک روونُم
صدکِش تو چشام نامه نوشتَم تو نخوندیش

تاشاپَرکِ نگاه من پر رو چِشات زد
آیه وایه شد، کاشکی از اول می‌پَرُندیش

باز خواس خدا بود که دِلُم پَرزد در رفت
اَی دس تو بود تا صبح محشر می دووندیش

ما جیر بودیم، تی ایوَرش من، اورش تو
اول کشیدیش، دور شدیم، یهو پوکوندیش

غم کوش می رفت کُنج سینه‌ی تنگ سمندر
ای بال نبود، پاش که سُرید جَلدی جِِقوندیش