آتیلا پسیانی هم رفت،لبخندش فراموش نشود

آتیلا پسیانی هم رفت،لبخندش فراموش نشود|سیدرضا اورنگ|سرزمین هنر|تئاتر

روزگار عجیبی شده است،اما کسی قدرت آن را ندارد تا در بازی مرگ و زندگی پیروز شده و عمر جاودان بیابد.افسانه آب حیات را نیز بشر به خاطر ترس از مرگ برای دل خوش کردن خویش ساخته و پرداخته است.

هنوز چند روزی از درگذشت بازیگر توانای ایران زنده یاد فردوس کاویانی نگذشته بود که امروز خبر آمد،آتیلا پسیانی یکی از بازیگران کاربلد و خاطره ساز نیز در دست مرگ نهاده و سرای خاکی را ترک کرده است.

زنده یاد پسیانی که کودک و نوجوان و پیر و جوان از هنرنمایی هایش روی صحنه و مقابل دوربین خاطرات بیشماری دارند،از ماندگارترین و بی حاشیه ترین هنرمندان این سرزمین فرهنگ خیز بود و همچنان هست،زیرا روح و خاطراتش در دل و جان ایرانیان جای دارد.

وی هم خودش هنرمند بود،هم در خانواده ای هنرمند رشد کرده و هم خانواده اش همه اهل هنر هستند و نام آشنا.

آتیلا پسیانی در کنار مادر هنرمند و بزرگوارش زنده یاد جمیله شیخی بالید و هنر بازیگری را آموخت،اما هرگز در سایه نام او نماند و از همان ابتدا خودش صاحب نام شد.

در روزگاری که او با بازی های خوبش بر صحنه تئاتر و قاب تلویزیون تماشاگران را به وجد می آورد،کسی نمی دانست فرزند نام آوری چون جمیله شیخی است.

آتیلا روی پای خودش ایستاد،همان گونه که مادر بزرگوارش او را پرورده و راه درست و نادرست را به او آموخته بود.

وی در عنفوان جوانی با هنرمند نامی دیگری به نام فاطمه نقوی ازدواج کرد که او نیز هنرنمایی و اخلاق حرفه ای اش بر صحنه تئاتر زبانزد خاص و عام است.فرزندان این روج موفق و بی حاشیه نیز قدم در راه والدین هنرمند خویش گذاشتند.

همواره نوشته و می نویسم که بین هنرمند و هنرپیشه فرق بسیار است.یکی دانستن آنها اشتباهی است مهلک که برخی دانسته یا نادانسته آن را تکرار می کنند.

در این عرصه،گروهی هنر را منبع درآمد می دانند،یعنی اول پول برای شان مهم است و در مرحله بعد هنرنمایی که به آنان هنرپیشه می گویند.تعداد معدودی نیز وجود دارند که ابتدا در طلب هنرند تا در وجودشان تجلی پیدا کند،بعد به کسب روزی حلال فکر می کنند که آنان را هنرمند می نامند.

شاید برای گروه اول،هدف وسیله را توجیه کند،اما برای گروه دوم هیچ هدفی وجود ندارد که وسیله را برای رسیدن به آن توجیه کند. رسیدن به قله هنر از طریق،عشق،آموزش،انتخاب راه درست،ممارست در کار،پیروی از پیر راه، اخلاقمداری،احترام به مردم و…میسر است.

سینما و تئاتر نیز در دایره هنر قرار دارند . کسانی که می خواهند مدال افتخار هنر بر سینه شان بدرخشد، باید هفت شهر عشق را طی کنند.

زنده یاد آتیلا پسیانی از معدود کسانی بود که به دنبال هنرمند شدن بود ،نه هنرپیشه ماندن.این مهم را بارها و بارها ثابت کرده است.او از معدود هنرمندان عرصه تئاتر بود که هم شیر صحنه را خورده و هم خاک آن را.

استاد پسیانی،از معدود افرادی بود که با تمام وجود در خدمت جوانان علاقه مند به تئاتر بوده ،همواره دست شان را گرفته و از زمین بلند کرده و آنان را به جایی که در خور استعدادشان بوده رسانده است. بسیاری از بازیگران و عوامل تئاتر امروز ایران،از نانی که او در دامن شان نهاده ارتزاق می کنند.

پرونده نمایش هایی که بازی یا کارگردانی کرده و هنرنمایی اش مقابل دوربین سینما و تلویزیون،آن قدر قطور و با کیفیت است که هر کدام را بخواهیم نام ببریم،اثر مهم دیگری را از قلم انداخته ایم.

آتیلا پسیانی مانند همه هنرمندان اصیل،به جای آنکه درباره کار خویش حرف زده و خودستایی کند،هنرش را با عمل نشان داد.

چندی پیش در مراسم تقدیرش با چهره ای متفاوت و اندامی چکیده و چهره ای تکیده حاضر شد و روی سن رفت.بسیاری تازه متوجه بیماری او شدند.آن قدر عزت نفس داشت و دارد که تا قبل از این مراسم کسی از بیماری اش خبر نداشت.

همه امید داشتند وی از کمند دیو بدنهاد بیماری به سلامت برهد،اما دست تقدیر سرنوشت دیگری را رقم زده بود که تغییر آن از عهده بشر بیرون بوده و هست.

پسیانی هیچ گاه اهل مصاحبه و راه انداختن جار و جنجال رسانه ای نبود.اگر مانند برخی این چنین بود،خودش از همان آغاز بیماری، خبر آن را در بوق و کرنا می کرد.

هرکس که هواخواه واقعی اوست و دل به هنرش دارد ،باید همیشه هنرش را به یاد آورده، وصف کند و از سجایای اخلاقی اش بگوید،نه از روزهای سخت بیماری و مرگ.

آتیلا لبخند زیبایی داشت که هرگاه به لب می آورد،آرامش بخش بود.همیشه او را با هنر و لبخند زیبا و خاطره انگیزش به یاد آورید.

از خداوند متعال برای روح آن تازه درگذشته،آرامش ابدی و برای خانواده محترم اش صبر و شکیبایی آرزو مندم.