وعده های فرهنگی دولت چرا عملی نمی شود؟!
بازگشت این هنرمندان و سینماگران عزیز به وطن، می تواند از مهاجرت سایر نخبگان و هنرمندان به خارج از کشور نیز جلوگیری کند.
وعده های فرهنگی دولت چرا عملی نمی شود؟!|شاهپور محمدی|سرزمین هنر|سینما
معمولا در زمان انتخابات ریاست جمهوری ، کاندیداها یک سری وعده و وعید هایی به مردم می دهند که معلوم نیست بعد از روی کار آمدن دولت ها به چه دلیلی این وعده ها به بوته فراموشی سپرده می شوند؟
هر دولتی بر سر کار می آید اعلام می کند از همه ظرفیت ها در اداره کشور استفاده کرده و وضعیت را بهتر از گذشته مدیریت کرده و فارغ از هرگونه نگاه های حزبی و جناحی ، کرسی مدیریت ها را به افراد لایق و متخصص در حوزه های مختلف خواهد سپرد .این حرف ها و نویدها مدام در هر دوره ای برای مردم تکرار می شود.
امروز که دو سال از استقرار دولت فعلی می گذرد ، هنوز وعده های مربوط به حوزه فرهنگ و سینما در حد شعار باقی مانده و معلوم نیست چه زمانی قرار است عملی شود؟
حل مشکلات اقتصادی هنرمندان و سینماگران که پس از سال ها انتظار با سازوکاری مناسب و به صورت ریشه ای و هدفمند می بایست در این دولت عملیاتی می شد ، به نگاه صدقه ای در وزارت ارشاد تبدیل و به پرداخت رقم های ناچیز،آن هم هراز گاهی از طریق صندوق هنر بسنده شد . اسم آن نیز شد حل مشکل هنرمندان!
همین حمایت های ناچیز هم بعد از مدت کوتاهی قطع و موضوع معیشت هنرمندان و سینماگران از طرف رییس سازمان سینمایی امری سیاسی خوانده شد که تا به امروز وی توضیح واضح و شفافی در مورد رابطه بین سیاست و معیشت سینماگران نداده است.
با سیاسی اعلام شدن موضوع معیشت از طرف رییس سازمان سینمایی، وزیر ارشاد نیز از مواضع خود عقب نشینی کرده و همان کمک های حداقلی را نیز به دست باد فراموشی سپرد.تاکنون، نه شخص وزیر و نه رییس سازمان سینمایی و نه هیچ مدیر دیگری در وزارت ارشاد پاسخگوی وعده های عملی نشده خود نبوده اند .
تا به امروز هم معلوم نشده این کلمه سیاسی از کجا ظهور کرد و دلیل این نوع برخوردها با سینماگران چیست؟!
در حالی که توجه جدی به مقوله مهم اقتصاد هنر بخشی از نطق وزیر منتخب ارشاد در زمان اخذ رای اعتماد از مجلس بود. هم اکنون با گذشت دو سال در حد سخنرانی باقی مانده است .
سوالی که مطرح می شود این است که چرا باید اقتصاد حوزه سینما نادیده گرفته شود و یا مدام متزلزل باشد؟آیا در چنین شرایطی می توان به رقابت رسانه ای در دنیا پرداخت؟
این به معنای آن نیست که سینمای کشور در حال درجا زدن است و تفکر صنعتی شدن این هنر و رشد اساسی آن و ایجاد یک امکانات رفاهی برای دست اندرکاران سینما، به یک رویا و امر محالی تبدیل شده است؟
عملکرد دولت ها تا به امروز ثابت کرده که در کشور ما سینما هنوز برای دولتمردان و تصمیم گیرندگان یک مقوله جدی نبوده است .
دولت محترم به این واقعیت مهم باید دقت کند که تولید فیلم در این کشور از دیگر امور جاری اقتصادی مستثنی نیست . به اندازه ای که در دو سال گذشته در مورد کارخانه ها و بنگاه های تولیدی و خودرو و مرغ و تخم مرغ و… بحث و گفت وگو شده ، کسی از رکود و وضعیت بیمارگونه هنر – صنعت سینما و شرایط اقتصادی خانواده بزرگ این عرصه سخنی به میان نیاورده . اگر هم بحثی در این زمینه ها صورت گرفته به صورت مقطعی ، تشریفاتی و کم رمق بوده است!
مقوله فرهنگ و هنر می بایست در ردیف اول دغدغه مندی دولت باشد، نه ردیف آخر!
یک کشور پیشرو، کشوری است که به فرهنگ و هنر و هنرمندان خود ارزش و احترامی خاص قایل باشد .
چرا باید بخش فرهنگ و هنر کشور در همه دولت ها و مخصوصا در دولت فعلی مدام با مشکل و کمبود بودجه و مظلومیت های عدیده همراه باشد؟
یکی از وعده های مهم دیگر در زمان انتخابات ریاست جمهوری موضوع بازگشت هنرمندان و سینماگران به کشور بود که هم اکنون بعد از گذشت دو سال از عمر دولت، کماکان بلاتکلیف مانده است.
وزیر محترم ارشاد و مسوول سازمان سینمایی، لطفا پاسخ دهند که چرا در دوسال گذشته پیگیر این موضوع مهم نبوده اند؟ اگر بوده اند، نتیجه آن چه بوده است ؟
چرا برای سینماگرانی که به هر دلیلی در خارج از کشور حضور دارند و قرار بود برای بازگشت آن عزیزان به وطن در دولت آقای رییسی ، تمهیداتی اندیشیده شود، هیچ گونه اقدام عملی مشاهده نمی شود؟
بارها گفته شده این موضوع ساده ای نیست که بشود از کنار آن به راحتی عبور کرد ، چرا که هنرمندان قدیمی آن سوی مرزها در شرایط سنی مناسبی نیستند که بخواهد موضوع بازگشت شان به کشور مشمول اطاله زمان بشود توجه به کهولت سنی این عزیزان یک نکته مهم و اساسی است.
از طرفی بازگشت این هنرمندان و سینماگران عزیز به وطن، می تواند از مهاجرت سایر نخبگان و هنرمندان به خارج از کشور نیز جلوگیری کند.
مورد بعدی اینکه وزیر ارشاد،حدود یک سال پیش در رسانه ها اعلام کرد هنرمندان سینمای قبل از انقلاب مشکلی برای فعالیت در حوزه سینما ندارند .
حال چه اتفاقی افتاده است که تا به امروز هیچ گونه خبری از فعالیت این هنرمندان مشاهده نمی شود؟چرا باید حرف های وزیر یک کشور به عنوان نماینده فرهنگی دولت ، ضمانت اجرایی لازم را نداشته باشد؟
موارد بسیاری در حوزه فرهنگ و هنر و سینما متاسفانه به دست فراموشی سپرده شده . دولت می بایست آنها را در زمان باقیمانده عمر مدیریتی خود، جزو اولویت های اساسی و در ردیف سیاست های راهبردی قرار دهد ، چرا که فضای بحران زده فرهنگی کشور ، به شدت نیازمند یک حرکت ، تغییر و دگردیسی اساسی است.