هشت میلیون شهریه برای شنیدن خاطره!

هشت میلیون شهریه برای شنیدن خاطره!|سرزمین هنر|سیدرضا اورنگ|سینما

چندی پیش هنرجویی در اینستا گرام پستی گذاشته و از کارگردانی معروف و یک آموزشگاه سینمایی انتقاد کرده بود.وی اعتراض کرده و گفته بود:آقای کارگردان،ما هشت میلیون تومان پول شهریه نداده ایم که فقط خاطرات شما را بشنویم!می خواهیم که شما نوشتن فیلمنامه کوتاه و ساخت این گونه فیلم ها را به ما بیاموزید.این هنرجو را نمی شناسم،اما فرد شجاعی بوده که اعتراض خود را بیان کرده است.او کاملا حق دارد و باید مدیر آموزشگاه سینمایی مورد اشاره وی،تمهیدی بیندیشد تا هنرجویان در برابر شهریه کلانی که می پردازند،آنچه را که قرار است بیاموزند را توسط مدرسان فرا بگیرند.این مهم تبدیل به یک معضل در دانشگاه های هنری و آموزشگاه های سینمایی شده است،یعنی دادن کرسی های تدریس به کارگردانان و دیگر عوامل نامی سینما که با اصول تدریس ناآشنا بوده و درکی از مقام معلمی ندارند.این افراد هرچقدر هم که نامی باشند،با ریزه کاری های تدریس آشنا نبوده و توان آن را ندارند که دانسته های خود را به دانشجویان و هنرجویان منتقل کنند.مدرسان کاربلد و معلمان کهنه کار با اصول و فروع تدریس آشنا بوده و می توانند به راحتی و با صبوری دانسته ها را به دانشجویان و هنرجویان منتقل کنند.این افراد خبره هرگز وقت ارزشمند کلاس را با خاطره گویی های مدام و خسته کننده هدر نمی دهند.آنانی که در کلاس این استادان حضور پیدا می کنند، در پایان ترم آنچه را که باید بیاموزند، می آموزند.متاسفانه دانشگاه و آموزشگاه های سینمایی، به خصوص برخی از مراکز علمی_کاربردی اصرار دارند کسانی را به عنوان مدرس به کلاس ها بفرستند که فقط نامی را با خود یدک می کشند.این اشتباه بزرگی بوده و هست.از سوی دیگر بعضی از دانشگاه های دولتی و جامع علمی_کاربردی،به دلیلی نامعلوم افرادی را به کار می گیرند که فقط یک مدرک تحصیلی کاغذی در دست داشته و دانش و تجربه کافی برای تدریس ندارند.هر دو عمل اشتباه و آسیب زاست.متاسفانه دانشگاه جامع علمی_ کاربردی که باید همواره تخصص را در نظر داشته باشد، اصرار عجیبی دارد که درس های مهم و تخصصی سینما را فارغ التحصیلان تئاتر تدریس کنند.این کار ،حتی در کوتاه مدت نیز باعث افت کیفی تدریس و سطح سواد دانشجویان شده است.مدیران مراکز علمی_کاربردی و آموزشگاه های سینمایی باید بدانند که در قبال گرفتن شهریه های کلان، دین بزرگی بر گردن شان است که باید آن را درست ادا کنند.باید لااقل به اندازه وجهی که می ستانند به دانشجویان و هنرجویان امکانات و خدمات تحصیلی ارائه کنند.غیر از این باشد حق الناس بر گردن شان سنگینی خواهد کرد.