شوخی موزه سینما با هنر فیلمنامه نویسی!

شوخی موزه سینما با هنر فیلمنامه نویسی!|سیدرضا اورنگ|سرزمین هنر|سینما

برنا:علی اکبر قاضی نظام و جابر قاسمعلی اولین کارگاه آموزشی باشگاه مخاطبان موزه سینمای ایران را بر اساس برنامه ریزی صورت گرفته در یک روز و در دو کارگاه جداگانه روند نگارش فیلمنامه از خلق ایده ، دیالوگ نویسی، پرورش داستان و شخصیت‌ها را به صورت اجمالی آموزش می‌دهند.

فیلمنامه پایه عرصه فیلمسازی و مهم ترین بخش آن است.بنابراین یادگیری این فن و نوشتن فیلمنامه راحت نیست و هرکسی نمی تواند در این حرفه موفق شود.

مهم ترین و بزرگ ترین ضعف سینمای ایران،بی هیچ شک و شبهه ای فیلمنامه است.هیچ گاه در دانشگاه ها و مراکز آموزشی به آن اهمیت لازم را نداده و نمی دهند.

دوستان ما علی اکبر قاضی نظام و جابر قاسمعلی سال ها تجربه فیلمنامه نویسی و آموزش آن را دارند.در توانایی آنان شکی نیست،اما آموزش مهم ترین و اساسی ترین بخش های فیلمنامه از جمله: خلق ایده ، دیالوگ نویسی، پرورش داستان و شخصیت‌ها،زمان زیادی را طلب می کند،حتی به صورت اجمالی نیز نمی توان همه این موضوعات مهم را در این تایم کوتاه مطرح کرد.

در دانشگاه ها درسی وجود دارد به نام «مبانی فیلمنامه نویسی» که در طول یک ترم آموزش داده می شود.در مدت این چند ماه فقط می توان دانشجویان را با این مباحث آشنا کرد.

اینکه دوستان ما قرار است این موضوع های مهم را در کارگاهی چند ساعته آموزش دهند،حتی به صورت خلاصه،یک شوخی محسوب می شود!

اگر خیلی در کارشان توانا باشند و قدرت انتقال سریع دانش به هنرجویان را نیز داشته باشند،شاید فقط بتوانند خلق ایده را مطرح کرده و گوشه هایی از آن را ارائه دهند.

دربخش مهم و تاثیرگذار دیالوگ نویسی که اکثر قریب به اتفاق نویسندگان ایرانی در آن ضعف عمده و خرده دارند ، چطور می توان تکنیک های آن را در زمان بسیار اندکی، حتی مطرح کرد؟

در دانشگاه هایی که رشته فیلمنامه تدریس می کنند،چند کارگاه دیالوگ نویسی را دانشجویان باید بگذرانند تا با گوشه هایی از این تکنیک آشنا شوند.واقعا می شود در زمان کوتاهی آن را آموزش داد؟!

آیا می شود شخصیت پردازی را که کلید موفقیت فیلمنامه و فیلم است را در یک یا چند ساعت به هنرجویان و دوست داران این رشته یاد داد؟اگر قرار است این تکنیک را برای علاقه مندان جا انداخت و آشنا کرد،باید ساعت ها برای آن وقت گذاشت.

با وجود اینکه در توانایی دوستان مان شک چندانی نداریم،اما مانده ایم که چگونه پذیرفته اند در چنین کارگاه هایی که هیچ دستاوردی نخواهد داشت حضور پیدا کنند؟تنها چیزی که به ذهن مان رسیده و ما را قانع و راضی می کند،این است که با مجید اسماعیلی مدیر موزه سینما در رودربایستی قرار گرفته یا موضوع دیگری است که از آن بی خبریم!

هرچه که باشد، ضمن احترام به دوستان،اگر برپایی این گونه کارگاه های بی تاثیر را یک توهین به فن مهم فیلمنامه نویسی ندانیم،آن را یک شوخی تلقی می کنیم تا دل مان خوش باشد و ذهن به جاهای بد نرود!