سینمای دفاع مقدس با بستن تفاهمنامه و خرج از بیت المال مردم،جان نمی گیرد،بلکه بی جان می شود

سینمای دفاع مقدس با بستن تفاهمنامه و خرج از بیت المال مردم،جان نمی گیرد،بلکه بی جان می شود|سرزمین هنر|سینما

مهر: مراسم امضای تفاهمنامه استانی برای ساخت پنج فیلم از پنج شهید استانی در جشنواره فیلم «مقاومت» بین پنج استان و بنیاد روایت فتح بسته شد.

تاکنون از این نوع تفاهمنامه ها بسیار بسته شده است،اما جز هدر دادن بودجه دستاورد دیگری نداشته و ندارند.زیرا مسوولان امر،اصلا نمی دانند مشکل سینمای دفاع مقدس چیست که بخواهند برای درمان آن نسخه بپیچند.

مشکل بودجه نیست،چون تاکنون بودجه های زیادی از بیت المال مردم خرج فیلم هایی شده که نه تنها عایدی مادی و معنوی برای سینمای دفاع مقدس نداشته،بلکه این آثار به گونه ای شناخت و باورهای مردم را نیز نسبت به دوران جنگ و قهرمانانش خدشه دار کرده است.

وقتی صحبت از قهرمانانی می شود که با قدرت از وطن و مردم خویش تا پای جان دفاع کرده اند،انتظار عام این است بزرگان را در حد و اندازه قهرمان ببینند،نه فقط فردی که چند تیر در کرده و دعایی نیز می خواند.

سینمای ایران،به خصوص دفاع مقدس،ضعف شدیدی در قهرمان سازی و شخصیت پردازی دارد.متاسفانه،نه تنها این ضعف را برطرف نمی کنند،بلکه بر شدت آن هم می افزایند.

مدیریت بنیاد روایت فتح،فارابی و موسسه اوج،ضعف دارد و با مدیریت ضعیف نمی توان کارهای بزرگ انجام داد.

این مدیران،هم تاریخ دفاع مقدس را درست نمی شناسند و هم اینکه سینما را از روی کتاب خوانده و چیزی یاد گرفته اند.برای همین حس و درکی از سینمای واقعی ندارند.وقتی با اصل سینما آشنایی لازم را ندارند،چگونه می توانند برای احیای سینمای دفاع مقدس نسخه بپیچند و برنامه ریزی کنند؟این امر محال است.خروجی این ارگان ها گواه صادقی است بر این ادعا.

مورد دیگر اینکه این مدیران انتصابی،اصلا مخاطب را باور نداشته و ندارند.آنان فکر می کنند،همین که با پول بیت المال فیلمی را تولید کرده و در سالن های خالی نمایش دهند،به وظیفه خود عمل کرده اند!این یک خطای بزرگ است.همین اشتباه سینمای دفاع مقدس را به این حال و روز انداخته.

مهم ترین مسئله اینکه،این ارگان ها فقط به کسانی که از نظر خودشان خودی هستند برای ساخت فیلم بودجه می دهند.در صورتی که اگر این عده خودی بودند و برای سینمای دفاع مقدس و مردم احترام قائل بودند،هرگز کاری را که فراتر از توانایی شان است نمی پذیرفتند.

با تقسیم سینماگران به خودی و غیرخودی،تمام افراد کاربلد را از سینمای دفاع مقدس به حاشیه رانده اند که یکی از معضلات بزرگ این عرصه همین است.

جشنواره مقاومت،از زمان راه اندازی تاکنون،هیچ دستاوردی برای سینمای دفاع مقدس نداشته و با این شیوه برگزاری،هرگز نیز نخواهد داشت.زیرا به کار روتین اداری بیشتر می ماند تا جشنواره!

وقتی جشنواره ای برگزار می کنند و به فیلم هایی که خودشان می خواهند جایزه می دهند، مطمئنا جز آسیب به سینمای دفاع مقدس و فراری شدن مخاطب از سالن ها دستاورد دیگری نداشته و نخواهد داشت.

تا زمانی که مانند دهه ۶۰ مردم از فیلم های جنگی استقبال نکرده و تهیه کننده های بخش خصوصی در این نوع از سینما سرمایه گذاری نکنند،محال است سینمای دفاع مقدس احیا شود.

ارگان ها برای انتخاب مدیران، باید به توانایی های آنان توجه کنند،نه اینکه تفاهم سیاسی با آنان داشته یا اینکه خودی محسوب می شوند.

در حال حاضر مدیرانی که در ارگان ها در بخش فیلمسازی مشغول فعالیت هستند،ضعف هنری و مدیریتی دارند.با این گونه مدیران نمی توان دنبال موفقیت گشت.

سینمای دفاع مقدس با بستن تفاهمنامه و خرج از بیت المال مردم،جان نمی گیرد،بلکه بی جان می شود.