سینمای دفاع مقدس با برداشت از بیت المال مردم،جان نمی گیرد، بی جان می شود

سینمای دفاع مقدس با برداشت از بیت المال مردم،جان نمی گیرد، بی جان می شود|سیدرضا اورنگ|سرزمین هنر|سینما

برای ساخت فیلم های دفاع مقدسی تاکنون تفاهمنامه بسیار بسته شده است،اما یا از قوه به فعل درنیامده اند و یا جز هدر دادن بودجه دستاورد دیگری نداشته و ندارند.زیرا مسوولان امر،اصلا نمی دانند مشکل سینمای دفاع مقدس چیست که بخواهند برای درمان آن نسخه بپیچند.در واقع نیت و فکری برای ساخت اثر خوب در دل و ذهن ندارند.

مشکل بودجه نیست،چون تاکنون بودجه های زیادی از بیت المال مردم خرج فیلم هایی شده که نه تنها عایدی مادی و معنوی برای سینمای دفاع مقدس نداشته،بلکه این آثار به گونه ای شناخت و باورهای مردم را نیز نسبت به دوران جنگ و قهرمانانش خدشه دار کرده اند.

وقتی صحبت از قهرمانانی می شود که با قدرت از وطن و مردم خویش تا پای جان دفاع کرده اند،انتظار عام این است بزرگان را در حد و اندازه قهرمان ببینند،نه فقط فردی که چند تیر در کرده و دعایی نیز می خواند.

سینمای ایران،به خصوص دفاع مقدس،ضعف شدیدی در قهرمان سازی و شخصیت پردازی دارد.متاسفانه،نه تنها این ضعف را برطرف نمی کنند،بلکه بر شدت آن هم می افزایند.

مدیریت های سازمان سینمایی،بنیاد روایت فتح،فارابی و موسسه اوج،ضعف شدید دارند و با مدیر ضعیف نمی توان کارهای بزرگ انجام داد.

اغلب این مدیران، تاریخ دفاع مقدس را درست نمی شناسند . سینما را نیز از روی کتاب خوانده و چیزی حفظ کرده اند.برای همین حس و درکی از سینمای واقعی ندارند.

وقتی با اصل سینما آشنایی لازم را ندارند،چگونه می توانند برای احیای سینمای دفاع مقدس نسخه بپیچند و برنامه ریزی کنند؟این امر محال است!خروجی ضعیف و بی کیفیت این ارگان ها گواه صادقی است بر این ادعا.

مورد دیگر اینکه این مدیران انتصابی،اصلا مخاطب را باور نداشته و ندارند.آنان فکر می کنند،همین که با پول بیت المال فیلمی را تولید کرده و در سالن های خالی نمایش دهند،به وظیفه خود عمل کرده اند!

این یک خطای بزرگ است.همین اشتباه سینمای دفاع مقدس را به این حال و روز انداخته.

مهم ترین مسئله اینکه،این ارگان ها فقط به کسانی که از نظر خودشان خودی هستند برای ساخت فیلم بودجه می دهند.در صورتی که اگر این عده خودی بودند و برای سینمای دفاع مقدس و مردم احترام قائل بودند،هرگز کاری را که فراتر از توانایی شان است نمی پذیرفتند.

با دسته بندی سینماگران به خودی و غیرخودی،تمام افراد کاربلد را از سینمای دفاع مقدس به حاشیه رانده اند که یکی از معضلات بزرگ این عرصه همین است.

جشنواره مقاومت،از زمان راه اندازی تاکنون،هیچ دستاوردی برای سینمای دفاع مقدس نداشته و با این شیوه برگزاری،هرگز نیز نخواهد داشت.زیرا به کار روتین اداری بیشتر می ماند تا جشنواره!

وقتی جشنواره ای برگزار می کنند و به فیلم هایی که خودشان می خواهند جایزه می دهند، مطمئنا جز آسیب زدن به سینمای دفاع مقدس و فراری دادن مخاطب از سالن ها دستاورد دیگری نداشته و نخواهد داشت.

تا زمانی که مانند دهه ۶۰ مردم از فیلم های جنگی استقبال نکرده و تهیه کننده های بخش خصوصی در این نوع از سینما سرمایه گذاری نکنند،محال است سینمای دفاع مقدس جان بگیرد و احیا شود.

ارگان ها برای انتخاب مدیران، باید به توانایی های آنان توجه کنند،نه اینکه تفاهم سیاسی یا وابستگی رفاقتی و فامیلی با آنان داشته باشند.

در حال حاضر مدیرانی که در ارگان ها در بخش فیلمسازی مشغول فعالیت هستند،ضعف هنری و مدیریتی دارند.با این گونه مدیران نمی توان دنبال موفقیت گشت.

سینمای دفاع مقدس با بستن تفاهمنامه و خرج از بیت المال مردم،جان نمی گیرد،بلکه بی جان می شود.