خنده در آیین اسلام ممنوع نیست

خنده در آیین اسلام ممنوع نیست|سیدرضا اورنگ|سرزمین هنر|تلویزیون

اواسط دهه ۸۰ شمسی،برنامه ای برای شبکه قرآن ساختم به نام «آیه های خاطره». تصویب طرح و شروع تولید آن طول کشید.شاید اگر نظر مساعد مدیر گروه وقت سیدعباس انجام نبود،نه این طرح تصویب می شد و نه رنگ تولید به خود می دید.

عباس انجام،تنها کسی است که بنده او را لایق مصدرنشینی صداوسیما دانسته و می دانم،زیرا از معدود کسانی است که تخصص و تعهد را با هم دارد.

برنامه با حمایت عباس انجام به انجام رسید.در این برنامه قصدم بر این بود که هم مخاطبان جدیدی را جذب کنم و هم به مردم نشان دهم قاریان و مفسران قرآن نیز فردی مانند خودشان هستند و زندگی عادی خویش را دارند.

تلاش داشتم از رنگ های شادتری در برنامه استفاده کرده و از رنگ قهوه ای و سیاه بپرهیزم که چنین کردم.بزرگان زیادی در این برنامه حضور داشتند،اما حضور دو نفر به«آیه های خاطره» جلوه بیشتری داد.

از لحاظ دانش قرآنی همه از استادان بنام بودند،اما بسیاری از آنان علی رغم تلاش من،بسیار جدی مقابل دوربین قرار می گرفتند.

این دو نفر که از آنان نام بردم،یکی احمد ابوالقاسمی بود که هم قاری مشهوری بود و هم در آستانه شاه عبدالعظیم مسوولیت داشت.نفر دوم مسعود گرجی بود.

هماهنگی با مسعود گرجی سخت نبود،اما مدتی طول کشید تا موافقت  احمد ابوالقاسمی را بگیریم.

با گرجی خیلی زود مانوس شده و بگو بخند راه انداختم،اما ابوالقاسمی با اخم و تخم مقابل دوربین نشست.دیدم که با این هیبت،آیتم مورد نظر من در نمی آید.کلید زدن را به تاخیر انداختم.به تصویربردارم اشاره کردم دوربین را روشن کند.

آن قدر با ابوالقاسمی حرف زدم و شوخی کردم تا ابتدا لب هایش از هم باز شد و کم کم کار به قهقهه رسید.صحنه جذاب و راضی کننده ای بود.

این پشت صحنه جذاب را پیش از شروع مصاحبه اصلی در قالب یک وله کوتاه پخش کردم که تاثیرگذار بود.

مدیر گروه ایرادی به این خنده ها نگرفت،اما برخی دیگر اصرار داشتند این خنده ها حذف شود . من مقاومت کردم و گفتم،کل هدف من از ساخت این برنامه به تصویر کشیدن چنین صحنه هایی بود.

برای قانع کردن آنان،حرف های مسعود گرجی را برای شان پخش کردم که گفته بود:تمام زندگی ما پای قرآن است،خورد و خوراک و خنده ما هم پای قرآن است.خوشبختانه قانع شدند و برنامه عید سال ۸۷ روی آنتن رفت.

حالا بعد از گذشت ۱۵ سال برنامه ای به نام «محفل» از شبکه سه صداوسیما پخش می شود که توجه مخاطبان را به خود جلب کرده است.آیتم های قرآنی فراوانی در آن وجود دارد،اما آنچه این برنامه را نزد تماشاگر جذاب کرده،فضای شاد و مفرح آن است.

استادان قرآن و تماشاچیان و مهمانان در کنار هم می خندند و با یکدیگر شوخی می کنند.هرچند گاهی شوخی های بین داوران از حد می گذرد و به هجو می رسد،اما باز خیلی خوب است که سرانجام مدیران بالادستی به این واقعیت پی بردند که خنده در آیین اسلام ممنوع نیست و هیچ کس و در هر مقامی حق ندارد آن را ممنوع کند.

حرف من آن زمان به مدیران شبکه قرآن این بود : مردمی که همیشه با قرآن انس داشته اند،ممکن است مخاطب دائمی این شبکه باشند،اما هنر مدیران و برنامه سازان وقتی کارساز است و نمود دارد که مخاطبان دیگری و با طرز تفکر متفاوت را جذب کنند.

خوشحالم که اخیرا این طرز تفکر در حد محدودی در تلویزیون حاکم شده است.برنامه «محفل» شاهد این ادعاست.

اگر آن زمان حرف حقیر را جدی می گرفتند،امروز مخاطبان شاهد برنامه های بسیار متفاوت تری در شبکه قرآن و دیگر شبکه ها بودند.

امیدواریم موفقیت نسبی برنامه «محفل» باعث نشود که مدیران ریز و درشت صداوسیما،دست به سری دوزی بزنند و برنامه های مشابهی را پشت سر هم تولید و روی آنتن بفرستند که مردم را دلزده کند.