به حال سینمای ایران،بخندیم یا گریه کنیم؟!

به حال سینمای ایران،بخندیم یا گریه کنیم؟!|سیدرضااورنگ|سرزمین هنر|سینما

مهر- محمدرضا صابری سخنگوی انجمن سینماداران: غیر از سینماهای پارس و مرکزی ، پنج سینمای حافظ، عصر جدید، اروپا، استیل و سعدی نیز تغییر کاربری آنها مورد موافقت قرار گرفته‌است.

هیچ کس جز عاشقان واقعی سینما،این مصیبت را درک نکرده و نمی کند،مدیران بخش دولتی و خصوصی سینما هم که کلا درک و فهمی از سینمای اصیل نداشته و ندارند.زیرا خاطره ای از سینماهای خاطره انگیز در خاطرشان نیست!

امثال ما که جوانی و عمر خویش را به عشق سینما در سالن های  جذاب سینما گذرانده ایم،عمق فاجعه را با تمام وجود حس کرده و از تعطیلی و تغییر کاربری سینماهای خاطره انگیز می سوزیم،نه مدیران دولتی و خصوصی پشت میز نشین و سینما نرفته!

مدیرانی که حکم به تغییر کاربری سینمای پرمخاطبی چون اروپا داده اند،واقعا چه شناختی از این مرکز پر جنب و جوش دارند؟به جرات می گویم که هیچ…هیچ…هیچ.اگر داشتند،حکم به بازسازی آن می دادند،نه تخریب و تغییر کاربری اش!

از طرفی رییس سازمان سینمایی که خاطره ای از سینماهای خاطره انگیز در خاطر خویش ندارد،می گوید:از تیر ماه سال ۱۴۰۰ تاکنون تعداد۱۳۰ سالن جدید به بهره‌برداری رسیده یا در آستانه بهره‌برداری است و در حال حاضر نیز ۳۰۰ سالن دیگر هم در مراحل مختلف ساخت قرار دارند.از طرف دیگر سینماهایی که عاشقان سینما با آنها خاطرات بیشماری داشتند را تعطیل و تخریب می کنند!این دوگانگی از کجا ناشی می شود؟بی شک از بی سوادی و عدم عشق به سینمای مدیران دولتی و بخش خصوصی سینما.

مدیران دولتی سینما و شبه سینماداران،سالن سازی را با برج سازی اشتباه گرفته اند.نمی دانند که هر سینمایی هویت و حرمت خود را دارد.پردیس هایی را که بخش خصوصی با پول دولتی می سازد، کوچک ترین حسی از سالن سینما به مخاطبان،به خصوص عشق سینماها ایجاد نکرده و نمی کند.

عجیب است که این گونه پردیس سازان(برج سازان)به جای اینکه از افزایش تعداد مخاطبان صحبت کنند،از بالا رفتن قیمت زمین و ملک شان می گویند!واقعا می توان آنان را سینمادار نامید؟می توان نام شان را در کنار سینماداران بزرگ و عاشقی مانند صابر رهبر قرار داد؟هرگز!

سینماداری،کاسبی نیست،مانند کارگردانی،بازیگری،فیلمبرداری و… یک هنر است.بنابراین هرکسی نمی تواند با ساخت یک یا چند سالن سرد و بی روح خود را سینمادار بخواند.سینماداری هنر است و لازمه آن عشق.کسی که عاشق سینما نیست،نمی تواند سینمادار خوبی شود.برای همین است که مدام فریاد می زنیم،قبای سینماداری برازنده هر قامتی نبوده و نیست.

حوزه هنری و سازمان سینمایی با یکدیگر مسابقه سالن سازی گذاشته و مدام پز ساخت سالن جدید سینما در اقصا نقاط کشور می دهند.به جای اینکه به فکر سینما و صنعت سینماداری باشند،می خواهند روی یکدیگر را کم کنند!

چه کسی گفته یا می تواند بگوید که تمام شهرها و روستاهای کشور باید سالن سینما داشته باشند؟تنها کسانی که چنین می گویند،آنانی هستند که شناختی از سینما،فن سینماداری،مخاطب،اقتصاد،جغرافیا و… ندارند.راحت تر بگویم،در عرصه سینما و سینماداری بی سواد هستند و نمی خواهند که با سواد شوند.

چون آشنایی نیم بند با هنرهفتم در جهان و ایران نداشته و توانایی اداره امور سینما را نیز ندارند،مدام سعی می کنند با حاشیه سازی خود را به چشم این و آن بیاورند!

سالن سازی چه افتخاری برای شما می تواند داشته باشد وقتی که در کنارش سینماهای خاطره انگیز را به خاک سیاه نشانده و دستور تغییر کاربری شان را می دهید؟!

جای اینکه هزینه های گزاف را از بیت المال مردم خرج ساخت سالن های بی تماشاچی در شهرهای کوچک کنید،هزینه کمتری را بر دوش مردم گذاشته و سالن های خاطره انگیز را با همان شکل قدیم بازسازی و بازگشایی کنید.

شما به جای حل مسئله صورت مسئله را چرا پاک می کنید؟فکر می کنید اگر سالن های سینما را تبدیل به پاساژ یا مال های غیرجذاب کنید،دیگر کسی آنها را به خاطر نخواهد آورد؟اشتباه می کنید،زیرا عاشقان سینما هرگز تاریخ سینما را از ذهن و دل خویش برون نکرده و نمی کنند.

واقعا آدم نمی داند به حال سینمای ایران بخندد یا بگرید؟!گریه مان می گیرد از محو بخش های مهمی از تاریخ سینمای ایران و خنده مان می گیرد از بی تدبیری و بی سوادی مدیران دولتی و بخش خصوصی که مدام طرح های خنده دار طراحی کرده و اجرا می کنند.

وقتی کارشان نتیجه معکوس می دهد،تازه می فهمند چه دسته گلی به آب داده اند!چرا قبل از اجرای این طرح های ناکارآمد با افراد با سواد و توانمند سینما مشورت نکرده و نمی کنید؟چرا دوست دارید مدام کارخرابی به وجود آورید؟خسته نشدید از این همه کارخرابی؟!