اصل سینمای ایران شریف است، اما امروز تنها سایه ای از آن شرافت باقی مانده!
متاسفانه تعداد زیادی از مدیران دولتی،غیردولتی،تهیه کنندگان و ... شعار کمک به سینماگران گرفتار و پیشکسوتان را سر می دهند،اما اکثر وعده ها و قول های شان دروغ از آب درآمده و تبدیل به وعده سر خرمن می شود!
اصل سینمای ایران شریف است، اما امروز تنها سایه ای از آن شرافت باقی مانده!|سیدرضا اورنگ|سرزمین هنر|سینما
مطمئنا وجه مهم سینما سرگرم کنندگی آن است،اگر غیر از این بود هرگز چنین مشتاقان انبوهی در سرتاسر جهان پیدا نمی کرد و هر روز نیز بر تعداد آنان افزوده نمی شد.
سینما مانند قصه و افسانه برای جذاب شدن، تخیل را به عاریت گرفته که مطمئنا بسیاری از روایت ها حقیقت نداشته و برای لذت بردن و سرگرم کردن مخاطب از آنها استفاده شده است.عده ای می گویند سینما یک دروغ بزرگ است.برخی نیز عقیده دارند در سینما دروغ هرچه بزرگ تر باشد،مخاطب زودتر جذب آن شده و باورش می کند.
ناگفته نماند که بسیاری از فیلم ها نیز بر اساس واقعیت تولید و روی پرده فرستاده شده اند و نمی توان همه را یکسان دانست.
آیا چون در فیلم ها از دروغ برای سرگرمی مخاطبان استفاده می شود،اهالی سینما هم باید مدام دروغ بگویند و قول وعده و واهی دهند؟هرگز.مردم به سینماگران،از تهیه کننده تا کارگردان و بازیگر اعتماد کرده و همان گونه که خودشان صادقانه به تماشای فیلم می نشینند،انتظار دارند آنان نیز صادقانه رفتار کرده و در زندگی کاری و عادی خویش راستی و درستی پیشه کنند،چون الگوی جامعه محسوب می شوند.
در اکثر کشورهای صاحب سینمای جهان گفتن دروغ،دادن وعده واهی،بدرفتاری،ندادن حق عوامل و… یا وجود ندارد و یا بسیار کم است،آنچنان که به دید نمی آید.اگر غیر از این بود،مطمئنا،نه خودشان مورد توجه قرار می گرفتند و نه فیلم های آنان.صداقت در هنر و سینما باید یک اصل باشد،اصلی که مبنای همه چیز باشد.
متاسفانه در سینمای ایران چنین نیست و تعداد درغگویان، عهدشکنان، کسانی که زیر حرف و قول خود می زنند،پایمال کنندگان حق و…بسیار زیاد است و هر روز بر تعداد آنان افزوده می شود.
این تعداد درگذشته یا وجود نداشت یا بسیار کم بود،اما امروز به خاطر ورود بی رویه برخی از افرادی که عشق و عرقی به سینما ندارند، باعث شده صداقت از بین رفته و جای آن را دروغ و بدعهدی بگیرد!
شوربختانه این عدم صداقت و کج رفتاری در تمام مشاغل سینما دیده می شود،از تهیه کننده و کارگردان و بازیگر گرفته تا آخرین نفر این هرم!
به غیر از تعداد انگشت شماری که عاشق سینما هستند و همیشه در زندگی راستی و درستی را پیشه خویش کرده اند،اکثریت قریب به اتفاق افرادی که در حال حاضر در سینما فعال هستند،کجروی را پیش گرفته و برای رسیدن به اهداف خود که همان کسب دیوانه وار پول است،هر وسیله ای را مجاز دانسته و می دانند!
اصل سینمای ایران شریف است،اما امروز تنها سایه ای از آن شرافت باقی مانده است.زمانی تهیه کننده برای اینکه حق عوامل فیلم را بدهد،خود را به آب و آتش می زد تا مدیون آنان نشود.
امروز برخی از تهیه کنندگان سیری ناپذیر و حریص،تمام ترفندها را به کار گرفته و آنچه دروغ بلد هستند را استفاده می کنند تا حق مسلم عوامل زحمتکش پروژه را ندهند یا تا آنجا که ممکن است آن را به تاخیر بیندازند تا آنان را به دردسر بیندازند،نام این عمل زشت را زرنگی نهاده اند!زرنگی آن است که حق صاحبان حق را هرچه سریع تر احقاق کرد.
مدیران سینمایی نیز دست کمی از بقیه نداشته و مدام وعده واهی داده و در اغلب موارد به قول و حرف خود عمل نکرده و نمی کنند.خیانت در امانت که در سطوح مختلف سینمای ایران بیداد می کند.
متاسفانه اکثر سینماگران صداقت پیشه نکرده و با مخاطبان سینما صادق نیستند،مردم نیز این مهم را به خوبی درک و فهم کرده و از سالن های سینما فراری شده اند.
چرا باید در سینمای ایران تهیه کننده صوری داشته باشیم که دست به سیاه و سپید نزند،اما مبلغ کلانی را بی زحمت به جیب زده یا به حساب بی حساب خویش واریز کند؟!امروز به غیر از تهیه کننده ،کارگردان و فیلمبردار و… صوری نیز پیدا کرده ایم،وامصیبتا…وامصیبتا!
بعضی از بازیگران بی هنر از دماغ فیل افتاده فکر می کنند اگر درباره قرارداد اصلی خود دروغ بگویند و یا دیرتر از موعد آفیش به محل فیلمبرداری بیایند،صاحب کلاس می شوند،این عمل زشت نهایت بی کلاسی است!
اکثر بازیگران قدیمی که خاک واقعی صحنه را خورده اند،نه تنها لحظه ای دیرتر از آفیش نمی آیند،بلکه بسیار زودتر از موعد مقرر در محل حاضر می شوند.این نشانه تربیت درست و داشتن اخلاق حرفه ای است.
برخی از کارگردانان سینمای ایران نیز چنین کرده و گاهی ساعت ها دیرتر به محل فیلمبرداری آمده و نه تنها تمام عوامل را معطل نگه می دارند،بلکه بودجه فیلم را هدر داده و با وقاحت دنبال اصلاح برآورد می روند.درباره خلاف های دیگر چیزی نگویم بهتر است!
متاسفانه تعداد زیادی از مدیران دولتی،غیردولتی،تهیه کنندگان و … شعار کمک به سینماگران گرفتار و پیشکسوتان را سر می دهند،اما اکثر وعده ها و قول های شان دروغ از آب درآمده و تبدیل به وعده سر خرمن می شود!
بدبختی اینجاست که به جای شرم کردن از کار خود،به آن افتخار کرده و در محافل خصوصی با افتخار و قهقهه عمل زشت خود را نقل مجالس می کنند!