گیشه پرفروش است یا نیست؟!

گیشه پرفروش است یا نیست؟!سرزمین هنر|سیدرضااورنگ|سینما

سینما بیش از هنرهای دیگر به مخاطب نیاز دارد. به همین دلیل برایش حکم اکسیژن را دارد، اگر نباشد نمی تواند به حیات خود ادامه دهد. تماشاگر را نمی توان به جبر و با قیمت بالای بلیت به سالن های سینما کشاند و روی صندلی نشاند. باید برای حضورش مقدمه چینی کرده و شرایط را مهیا کرد. مرحله اول این کار، تحقیق پیرامون مخاطب، شناخت او و در نهایت برنامه ریزی برای جلب اش به سمت سینماست.

مطمئناً بدون برنامه هیچ کاری به سرانجام نمی رسد، به خصوص در عرصه هنر و به ویژه سینما. سال های متمادی است که سینمای ایران حال و روز خوشی ندارد، آمدن و رفتن دولت ها،نه تنها تأثیری بر حال آن نگذاشته،بلکه اوضاع اش را بدتر نیز کرده است، زیرا گره کار در دست دولت و دولتمردان نیست که آنها بخواهند گره گشایی کنند.

برای شکوفایی در عرصه سینما، تنها حضور کارگردان، بازیگر و دیگر دست اندرکاران کافی نیست، بلکه نیروهایی کارآمد در بخش اقتصادی و حقوقی هم نیاز است تا با استفاده از توانایی آنان بتوان اقتصاد سینما را تکان داد.

اینکه «سینما را باید سینمایی ها اداره کنند» یک شعار غلط و خامدستانه است، زیرا سینما در جهان، بخشی از مبادلات اقتصادی را در دست دارد. در آمدهای حاصل از سینما، نه تنها در عرصه هنر، بلکه در کل اقتصاد کشورهای صاحب سینما کارساز است.بنابراین باید کارشناسان اقتصادی و حقوقی را نبز وارد این عرصه کرد.

آنچه کارشناسان در کشورهای صاحب سینما در پی آن هستند، جذب حداکثری مخاطبان به سینما و رونق روزافزون گیشه هاست.

در کشور ما، متأسفانه کارشناسان اقتصادی و حقوقی نقشی در سینما ندارند تا بتوانند با توانایی و تخصص خود اقتصاد آن را متحول کنند. برای همین در اکثر موارد گیشه های سینما جوابگوی دخل و خرج سینمادارها نیستند و افزایش مدام قیمت بلیت هم،نه تنها کارساز نیست،بلکه مخاطب را بیش از پیش فراری داده و می دهد.

کمک های بیش از حد و افراطی مدیران دولتی سینما به برخی از افراد خاص،باعث تنبلی مفرط آنان شده و همیشه چشم به دست مدیران کارنابلد دارند تا بی دردسر به ثروت کلان برسند،بی آنکه قدمی برای احیای این سینمای بخت برگشته کنند.

بعضی از معدود فیلم هایی که فروش میلیاردی داشته اند، موجب شده تا برخی از دست اندرکاران دولتی و خصوصی سینما، قند در دل شان آب شود، اما این، یک خود فریبی است، زیرا پرفروش ترین فیلم، حداکثر توانسته حدود یک میلیون از ۸۰ میلیون جمعیت ایران بزرگ را به سالن های سینما بکشاند! در ثانی این به واسطه افزایش بی رویه بلیت سینماست،نه حضور مداوم مخاطب در سالن های نمایش دهنده فیلم.

متأسفانه بسیاری از مدیران دولتی و غیر دولتی به این مهم نگاهی نداشته و شاید نمی خواهند داشته باشند، اما این یک فاجعه است. کشوری که می خواهد صاحب سینما باشد باید بسیار بیش از اینها تماشاچی داشته باشد. از طرفی چرخش مالی اقتصاد سینما و رونق گیشه را باید حداقل در طول یک سال مورد بررسی قرار داد، نه فقط برای یک یا دو فیلم.

آیا به واقع سینماهای ما پرفروشند؟! کسی جرأت دارد به این سؤال پاسخ مثبت دهد؟ مطمئناً کسی نمی تواند جواب آری بدهد. بنابراین نباید فروش نه چندان خوب یکی دو فیلم را در بوق و کرنا کرد. باید دور هم نشست و برنامه ریزی کرد تا کل سینمای ایران از وضعیت هنری و اقتصادی بهتری برخوردار شود.

این کار نیز بدون احترام به مخاطب امکان پذیر نیست. باید به تماشاگر و سینمادار حق انتخاب داده شود، اگر حق انتخاب نباشد تماشاگری هم وجود نخواهد داشت. بهتر است تا رسیدن به وضعیت نسبتاً مطلوب از گفتن جمله «گیشه پرفروش است»! پرهیز کرد.