ستاره های صبحگاهی در افق روشن ایران | نیچه می گوید” وقتی هوشمندان هاج و واج شوند مردم در موردشان شک می کنند” ، امروز نخبگان و تحلیل گران ایران در برابر رخدادها دچار سرگیجه شده اند ، منطق تحولات را درک نمی کنند ، تغییرات بزرگ زیر پوستی جامعه را نمی بینند و اگر ببینند از درک آن عاجز می مانند و امروز وقتی با توده های مردم هم کلام می شویم کلمات شان روشنایی بیشتری دارد.
ولی در میان نخبگان خیال پردازی بر آمده از دلهره و ناامیدی جنبه روشن زندگی را تاریک تر می کند و همین موضوع بین نخبگان و مردم چه بر سر قدرت و چه ضد آن شکافی ژرف ایجاد کرده است و به همین دلیل روشنفکران و صاحبان اندیشه به جای جلوداری عقب ماندگی شان را به رنگ تئوری های بدبینانه رنگ آمیزی و در بازار بی مشتری در معرض فروش قرار می دهند
نخبگان چون توانایی عمل ندارند دیوار بی عملی شان را با چهره یاس و حرمان رنگ آمیزی می کنند،آنها نمی خواهند باور کنند ما در انتهای راه طولانی هستیم که مسیری جز گیر افتادن در کوچه بن بست ندارد و باید راه تازه یی را کشف و قدم در آن گذشت ، ما زود هیجان زده می شویم و چون صبوری و شناخت تاریخی نداریم خیلی آسان تن به ناامیدی می دهیم.
این وضعیت حاصل آنست که ما مدتهاست نه در اقتصا ،نه در سیاست ، نه در فرهنگ و نه در هنر مولد نیستیم و به جای شور و اراده معطوف به تغییر همه کم و بیش از کیسه درآمدهای نفتی و تقلید از این و آنرا می خوریم و دلال اندیشه ها و راه کارهایی می شویم که در فضای دیگر آزموده شده اند و در خاک دیگر جواب نمی دهد، ما حتی این اندیشه ها درست نمی شناسیم و کپی رنگ پریده شان را به اجرا می گذاریم.
اما در لایه های عمیق تر جامعه صدای های عقلانی تر، واقعی تر و شور انگیزتر به گوش می رسد، هرچند هنوز در هیاهوی کر کننده تحلیل گران بی تحلیل و خیر ده های بی خیر طنین درخور ندارند ولی از نظر گفتمانی بازی دست این بی هیاهوهاست ، من در انبوه پیچیده نمایی خیلی ساده اوضاع ستاره های صبحگاهی بیشماری را می بینم که نقشه راه اند و گشاینده مفری در جهان بی مفرند.
جامعه ما در حال پوست اندازی است و ایده های واقعی تر سر بیرون می آورد .اماجانهای سخت کوش ، صبور که سعادت جمعی را بر خواست های فردی ترجیح می دهند جامعه را از مسیرهای ناهموار و پر سختی به سمت نور و روشنایی عبور خواهند داد و این تقدیر ناگزیر جامعه ماست
