پیکر بانو فریماه فرجامی را در وسط حیاط خانه سینما دفن کنید

پیکر بانو فریماه فرجامی را در وسط حیاط خانه سینما دفن کنید|سیدرضا اورنگ|سرزمین هنر|سینما

مرگ عادلی است عدالت گستر که تفاوتی بین آدم ها قائل نبوده و نیست،خواه یک فرد عادی باشد،خواه بانوی هنرمندی چون فریماه فرجامی.

فریماه فرجامی مرد،همان گونه که همه مرده اند و می میرند،اما افرادی مانند این بانو،پیش از آنکه جسم شان از تاب بیفتد،بی تاب شده بودند.روح زیبای او،مدت ها پیش پرکشیده و جسم ضعیف اش زندگی را تحمل می کرد تا دوره اش سر آید که آمد.

سرنوشتی که برای این بانوی زیبا و هنرمند رقم خورد،بسیار بیش از مرگ اش آزاردهنده بود و هست.دل آدمی به درد می آید از این همه بی معرفتی و بی وفایی.

زمانی که در اوج بود،تهیه کنندگان و کارگردانان مدام سراغش را گرفته و دوست داشتند در فیلم آنان بازی کند،اما به محض اینکه دچار مشکل خودخواسته یا ناخواسته شد،یکباره از او فاصله گرفته و در تنهایی رهایش کردند.

همیشه گفته و می گویند سینما بی رحم است،اما این حجم از بی رحمی در هیچ نقطه جهان دیده نشده و نمی شود.

در این مملکت عده معدودی خود را سردمدار سینما دانسته،مدام در تمام شئونات دخالت کرده و برای همه می خواهند تعیین تکلیف کنند،اما هرگز قدمی برای بهبود وضعیت سینمای ایران و سینماگران برنداشته و نخواهند داشت.

دوست دارند تمام پولی که در بخش دولتی و خصوصی سینما وجود دارد،یکباره به جیب گشاد یا حساب نجومی شان واریز شود،اما ریالی از ثروت هنگفت و بادآورده خود را خرج آن و اهالی اش نکنند که تاکنون نکرده اند.

آیا مشکل زنده یاد فریماه فرجامی آن قدر حاد بود که نتوان او را درمان کرد؟آیا حق اش نبود بخشی از ثروت ثروتمندان سینما خرج مداوای او شود؟

این بانوی هنرمند زمانی دچار مشکل شد که در اوج پختگی هنر بازیگری بود.شکی وجود ندارد که هنرمندنمایی او را آلوده و به آن حال و روز انداخته بود،اما چه کسی دنبال مقصر رفت؟!

اگر بخش دولتی سینما، خانه سینما، اتحادیه تهیه کنندگان، انجمن بازیگران و…با آلودگی در سینمای ایران مبارزه کرده و ریشه آن را می سوزاندند،هرگز چنین سرنوشت شومی برای فریماه فرجامی و برخی دیگر که رفتند، رقم نمی خورد.

آیا سردمداران بیانیه نویس خانه سینما که گویا جز این،کار دیگری بلد نبوده و نیستند،نمی توانستند و نمی توانند جلوی این آلودگی را بگیرند تا بیش از این گسترده نشود؟با تکذیب کردن که نمی توان حقیقت محض را کتمان کرد.

پیشنهاد می کنم پیکر بانو فریماه فرجامی،در وسط حیاط خانه سینما دفن شود تا آینه عبرتی باشد برای تمام مدیران بخش دولتی و خصوصی سینما، همچنین خانه سینما و اهالی سینما.شاید این گونه همه به خود آیند تا چاره ای برای این مشکل پیدا کنند.

برای عده معدودی نیز که پز روشنفکری می دهند و آلودگی را لازمه کار سینما می دانند،درس عبرتی باشد تا به خود بیایند.

نمی دانم درگذشت این بانوی مصیبت کشیده را به چه کسی تسلیت بگویم.