هنرمند عزلت نشین،مُردی و رَستی!

هنرمند عزلت نشین،مُردی و رَستی!|سیدرضا اورنگ|سرزمین هنر|ادبیات

هنرمند تازه درگذشته ای را در خواب، گریان دیدم.در عالم خواب به او گفتم چرا اشک می ریزی؟ جوابی نشنیدم.

گفتم می دانم برای چه سیلاب از ابر دل شکسته ات می باری. گریه مکن، دیگر آسوده شدی، از تمام زد و بندها، بی مهری ها، خون دل خوردن ها، بیکاری ها، تحقیرها و… چون تو نیز هنرمندان عزلت نشینیبسیاری بر این چیزها گریسته اند.

بیهوده گریه مکن، چون دل هیچ بی رحمی به رحم نمی آید. پیش از تو با دیگر دوستانت نیز چنین رفتار کردند. می دانم تشییع جنازه ات برازنده نام و سابقه ات در عرصه بازیگری تئاتر، سینما و تلویزیون نبود.

آن قدر که مردم کوچه و بازار تو را می شناسند، شبه روشنفکرانی که خود را تافته ای جدا بافته از جامعه می دانند، خودخواسته راه جهالت پیش گرفته اند تا تو و امثال تو را نشناسند.

دل بد مدار و خون گریه مکن. می دانم که از آن دنیا، این دنیا را دیده ای و پی به نیت افرادی که پیش از این نمی شناختی برده ای. برای همین است که این گونه چشم هایت را سیراب اشک می کنی.

حال که همه چیز را دیده و به نهان برخی پی برده ای، به خوبی می دانی که بعضی به خاطر گرفتاری و بیماری نتوانستند دستی زیر تابوتت بگیرند. تو از آنان دلگیر نیستی و به خوبی درک شان می کنی، زیرا خود نیز در این وضعیت قرار گرفته ای. دلگیری تو از آنانی است که می توانستند بیایند، اما نیامدند.

اکنون به خوبی پی برده ای که برخی از به اصطلاح هنرمندان و مسوولان هنری، بیشتر می پسندند به مراسم تشییع و تدفینی بروند که در آن سوت می کشند و کف می زنند. زیرا آنجا می توانند خود را تافته ای جدا بافته نشان داده و شخصیت فرنگی مآبانه خود را به چشم دیگران بکشند.

بعضی از همکارانت برای هر کاری وقت دارند جز کمک به هم سلکان گرفتار و حضور در مراسم تشییع، تدفین و تعزیه آنان. بیشتر دوست می دارند سر خوش باشند. برای رسیدن به این سرخوشی، هر چیزی را بهانه می کنند، حتی بیماری های خاص را!

مپسند که بیش از این زبانم به غیبت باز شود. خدایت بیامرزاد. دیگر اشک مریز و به این مسائل دردآور اندیشه مکن.