ما هنرمندا!

ما هنرمندا!|سیدرضا اورنگ|سرزمین هنر|سینما

روزگار عجیبی شده و از آن عجیب تر رفتار برخی از افرادی است که در خیال و اوهام و خارج از حال طبیعی،خود را تافته ای جدابافته از مردم می انگارند! اما حقیقت چیز دیگری است و این مردم فهیم و مودب هستند که خود را تافته ای جدابافته از این گروه گنده دماغ و خودستا دانسته و می دانند!

چندسالی است برخی اشخاص متوهم و حقیر که بویی از هنر نبرده و مقام شامخ هنرمند را درک نکرده و نمی کنند،مدام در فضای مجازی و غیرمجازی فریاد بر می آورند:«ما هنرمندا»!کدام هنرمندها؟ غیر از خودتان چه کسی رغبت کرده یا می کند شما را هنرمند قلمداد کند؟!

شما هنرمند خودخوانده هستید.خودتان به خوبی دانسته و می دانید که حتی با الف الفبای هنر آشنا نبوده،نیستید و نخواهید شد،زیرا اولین اصول هنرمند شدن،عشق،خضوع،خشوع،اعتقاد،احترام،ادب،تواضع در برابر مردم،سر به زیری و…که شما یک از هزار آن را نیز نداشته و ندارید.این بارقه ها در وجودتان جلوه گر نخواهد شد،مگر اینکه دست به خودسازی زده و مراحل هنرمند شدن را با عشق و شکیبایی  طی کنید.

مگر می شود یک شبه ،چندشبه یا حتی چندساله هنرمند شد؟اگر کسی نیت هنرمند شدن را دارد،باید در خفا و با خلوص و تلاش، همان هفت شهر عشقی را سیر کند که سالکان از آنها گذشته اند.

نمی خواهم وارد جزئیات این موضوع شوم،زیرا وقتی کلیات آن را درک نکرده و نمی کنید،مطمئنا از فهم اصل آن نیز عاجز بوده،هستید و خواهید بود.

اولین و ساده ترین دلیلی که اثبات می کند شما هنرمند نبوده و نخواهید شد،این است که هیچ هنرمند اصیلی خود را هنرمند نخوانده و به هیچ عنوان آن را بر زبان جاری نکرده و نخواهد کرد،اما شما مدام جیغ بنفش بر می آورید که «ما هنرمندا»!اگر هنرمند بودید،هرگز از سر غرور چنین چیزی را لقلقه زبان درازتان نمی کردید.

هنرمند اهل خضوع است،نه غرور.کل تاریخ هنر را زیر و رو کنید و شخم بزنید،هرگز یک هنرمند واقعی را نمی یابید که خود را هنرمند بخواند.هرکس غیر از این کرد،مسلما هنرمند نیست و نخواهد بود.

در تاریخ سینما نیز اگر غور کنید،هرگز هنرمندی اصیل را نخواهید یافت که خویش را هنرمند خوانده باشد.کجا دیده و شنیده اید که جان فورد بزرگ،آلفرد هیچکاک سترگ و امثال آنان،بر خود نام هنرمند گذارده باشند؟

در سینمای ایران نیز معدود بزرگانی بودند و هستند،اما تعدادشان قلیل است. شما به خاطر دارید که زنده یاد علی حاتمی، عاشق میهن و فرهنگ ایران زمین،خود را هنرمند خوانده باشد؟بهرام بیضایی چنین گفته؟از ناصر تقوایی شنیده اید؟ بر زبان زنده یاد حمید سمندریان جاری شده؟هرگز.

این بزرگان،عشق به هنر داشتند و دارند،به مخاطبان نیز احترام گذاشته و می گذارند.مردم نیز احترام آنان را واجب دانسته و می دانند.بنابراین احتیاجی ندارند مدام بر زبان بیاورند «ما هنرمندا».

تنها آنانی که عقده حقارت کورشان کرده و در آتش حسرت شهرت سوخته و می سوزند،خویش را هنرمند خطا می کنند تا آبی بر آتش حسادت خود بریزند.

کی می خواهید به خودتان بیایید و جای حاشیه رفتن و خودستایی واهی،کمی به وجود خویش سختی بدهید و با تلاش و کوشش و زانوی تلمذ زدن در پیشگاه بزرگان عرصه عرفان و هنر،رمز و راز هنر و هنرمندی را بیاموزید؟

موفقیت،تنها در سایه خودسازی و تمرینات مدام زیر نظر هنرمندان اصیل و عارف مسلک حاصل می شود،نه در قاب تنگ گوشی های موبایل و امثال آن.

چرا وقتی بویی از هنر و هنرمندی نبرده اید،فریاد «ماهنرمندا» سر می دهید؟ با این کار،نه تنها هنرمند خطاب تان نخواهند کرد،بلکه در کوچه و بازار انگشت نما شده و می شوید!

درخت هنر در باغ خلاقیت،خلوص،تلاش و عشق به بار نشسته و می نشیند،نه در منجلاب و مرداب های متعفن خودستایی و حسادت.

این مصیبت عظماست که در هر مملکتی بی هنران فریاد برآورند «ما هنرمندا»!اگر بی هنران یکه تازی می کنند،به خاطر این است که هنرمندان واقعی و اصیل،اصلا اهل خودستایی و ترقص در فضای مجازی نبوده و نیستند.هنرمند اصیل و شریف با هنرش شناخته می شود،نه با ادا و ادعای واهی.

یک بار مقابل آینه ای تمام قد بایستید و زفیر و شهیق «ما هنرمندا» بکشید.بی شک خویشتن را تمسخر خواهید کرد و عرق شرم بر جبین تان خواهد نشست. بر صورت خویش نیز سیلی آبدار نشانده و بر دهان محکم خواهید کوبید که این چه بود بر زبانم جاری شد؟البته اگر لااقل با خودتان روراست باشید و به خویش نیز دروغ نگویید!