سیدرضا اورنگ:بخش دولتی و خصوصی هیچ برنامه و چشم اندازی برای سینمای کشور و حتی دفتر خودشان هم ندارند!

سیدرضا اورنگ:بخش دولتی و خصوصی هیچ برنامه و چشم اندازی برای سینمای کشور و حتی دفتر خودشان هم ندارند!|سرزمین هنر|سینما

 سیدرضا اورنگ کارشناس و منتقد پیشکسوت سینما در برنامه «سینما معیار» رادیو گفت وگو درباره وضعیت اکران در سینماهای کشور و مشکلات سینمای ایران مصاحبه ای انجام داده که در ادامه چکیده ای از آن را می خوانید:

 -اگر سرمایه گذار از بابت سرمایه و یا حیثیت خود احساس خطر کند و صادقانه با او رفتار نشود، قطعاً به کارش ادامه نمی‌دهد.

 – وزارت ارشاد می‌تواند با سرمایه گذاران تعامل داشته باشد و درباره وضعیت آنان استعلام کند تا مشکلی پیش نیاید.

– پخش کننده فیلم باید با سینمای ایران و جهان، مخاطبان، سینماداران، وضعیت سینما و قوانین وزارت ارشاد آشنا باشد.بارها شاهد بودیم که پخش کننده‌ها از تجربه کافی برخوردار نبودند و موجب مشکلاتی در این ساختار شدند.

– در ساختار درست اکران، زمانی که ساخت فیلم تمام می‌شود تعامل بین سینمادار و پخش کننده کلید می‌خورد و دیگر تهیه کننده نقش چندانی در اکران و پخش فیلم ندارد،چه رسد به شورای صنفی نمایش!

– مقررات حوزه سینما باید غیرقابل تفسیر و برداشت‌های مختلف باشد. متأسفانه مدام شاهد تفسیرهای متعدد از مقررات هستیم . برای همین نیاز به یک قانون مصوب مجلس مدت هاست که احساس می شود.

 -به تعامل واقعی بین سینمادار و تهیه کننده و پخش کننده نیاز داریم تا وضعیت اکران فیلم سامان پیدا کند.

– اگر تهیه کننده مسائل قانونی حوزه کاری خویش را بداند، به جای مطرح کردن یک موضوع در رسانه‌ها، می‌تواند به مراجع ذیربط مراجعه و مسئله خود را پیگیری کند.اگر نتیجه نگرفت آن گاه موضوع را رسانه ای کند.

 -وزارت ارشاد و سازمان سینمایی از گذشته تاکنون، هیچ برنامه‌ای برای سینما نداشته و ندارند . اول باید ساختار را اصلاح کرد. کسی که وارد این حوزه می شود باید کاردان باشد و بتواند کار مفید برای سینما انجام دهد.

 -سال هاست مدیران بخش دولتی و خصوصی حوزه سینما را می‌شناسم.اغلب آنان غیر از شعار دادن کار دیگری انجام نمی دهند. مردم نیز فرق بین شعار و عمل را کاملا متوجه می‌شوند.

 -سینما مدت هاست که در حال احتضار به سر می‌برد . مدیران سازمان سینمایی در برابر هر سوال و مسئله‌ای بی سلاح هستند و جوابی برای کارهای خطای خود ندارند.برای همین فقط سکوت کرده اند.آنان نمی‌خواهند روند را اصلاح کنند.

 – بخش دولتی و خصوصی هیچ برنامه و چشم اندازی برای سینمای کشور و حتی دفتر خودشان هم ندارند . همواره منتظر نشسته اند تا سرمایه از جای دیگری به حساب شان واریز شود تا فیلمی نیم بند و بدون مخاطب بسازند! معلوم است که هیچ اتفاق جدید و ویژه‌ای در سینما نخواهد افتاد.

 – تحقیق و پژوهش در حوزه اکران ضرورت دارد.بخش دولتی، خصوصی ، سینماداران و تهیه کنندگان باید از اهل پژوهش در این حوزه کمک بگیرند تا مشکلات را بشناسند و برای آن راهکار پیدا کنند. همه افراد و با هر رویکرد و دیدگاهی، برای نجات سینما باید با هم تعامل کنند.

 -چند سالی است که جایزه پژوهش را راه انداخته اند،اما غیر از هدر دادن بودجه هیچ دستاورد دیگری نداشته است.

مسوولان سازمان سینمایی باید از این ظرفیت استفاده بهینه کنند و پژوهش ها را سامان دهند تا در خدمت سینمای ایران باشد.

به جای جایزه دادن به پژوهش هایی که حتی ساختار تحقیق را هم ندارند،موضوع هایی مشخص کنند برای تحقیق و پژوهش.مثلا اعلام کنند روی معضلاتی چون: مشکل فیلمنامه نویسی،نظام تولید،اکران فیلم، استعدادیابی، ضعف های سینمای ایران و… کار کنند.اگر این گونه شود،نتیجه کارها به جای خاک خوردن در آرشیوها یا پرتاب در سطل زباله،مورد استفاده قرار گرفته و برای رفع همه این مشکلات راهکار پیدا می شود.