تهدید کنندگان، ما را تهدید نکنید!

تهدید کنندگان، ما را تهدید نکنید!سیدرضا اورنگ|سرزمین هنر|سینما

همیشه این گونه بوده و خواهد بود؛ عده ای بی منطق بی هنر که هرگز توانایی گفتمان نداشته و چیزی برعلیه خود را تاب نمی آورند، به جای استفاده از زبان نرم و اخلاق گرم،همواره سعی داشته و دارند تا با فحاشی فاحش و تهدید آشکار،منتقد خویش را مورد هجوم قرار داده و او را بترسانند تا از رویه درست خویش دست بکشد.

اکثر اوقات حربه آنان کارگر می افتد و عده ای که ترس به جان شان می افتد،برای حفظ جان،مال و موقعیت،نه تنها عقب نشینی کرده،بلکه مجیزگو،جیره خوار و دم جنبان این افراد نیز می شوند!

عده ای معدود هم وجود داشته و دارند که همواره از حق دفاع کرده و ناحق را به باد انتقاد می گیرند.این افراد باوجدان و شجاع را،نه می توان تهدید کرد و نه تطمیع.هرچند که انتقادهای عادلانه و سنجیده، زندگی آنان را به دست انداز انداخته، سر و دست شان شکسته و جان بر سر پایمردی و دفاع از حق نهاده اند،اما از راهی که با چشم باز و دل صاف انتخاب کرده،هرگز باز نگشته و باز نمی گردند.

سینمای ایران،زمانی با کلاس بود و افراد کاربلد،حرفه ای ، بااخلاق و قابل احترام در آن زیاد به چشم می آمد،اما مدت هاست به خاطر ورود اشخاصی بی کلاس و بی اخلاق در عرصه مدیریت دولتی و بخش خصوصی سینما، ساحت آن به ویروس بی کفایتی و لمپنیزم آلوده شده.

هر بار که منتقدی از وضع موجود سینما یا فیلمی ضعیف انتقاد می کند،همه بی کلاسان، شمشیرها را از رو بسته،مزدوران خویش را به کار گرفته و با بی ادبی کامل،سعی داشته و دارند،منتقدان دلسوز و باوجدان را از دور خارج کنند.وقتی این حربه ها کارگر نیفتاد،زبان به تهدید گشوده و آنان را به ضرب و جرح و حتی قتل تهدید کرده و می کنند.

اشتباه متجاسران این است که فکر می کنند این رویه روی همه منتقدان موثر است.اشتباه می کنند و هرگز از اشتباه خود درس نمی گیرند.

از زمانی که عده ای سبزی فروش،راننده،گوشت فروش،لباس زیر فروش و بقال و چقال که هیچ عشق و عرقی به سینما نداشته و فقط برای کسب مال و جاه و البته نیات دیگر!وارد عرصه تهیه کنندگی، کارگردانی و…شده اند،فکر می کنند هنوز در میدان بارفروشان،راسته قصابان،دهنه بازار یا ایستگاه تاکسی و … هستند که قداره بسته، مدام عربده کشیده و این و آن را تهدید می کنند.

هرکسی و از هرجایی که با پول و پارتی وارد سینما شده باشد،هیچ عیبی ندارد،اما نباید عرصه هنرهفتم را به چشم پیشه پیشین خود نگاه کند.هر شغل و کسبی راه و روش خود را دارد.هرکس وارد سینما می شود،اول باید صاحب کلاس شود،نه اینکه ادا درآورد و خود را روشنفکرنما نشان داده یا مدام تغییر لباس و چهره دهد،بلکه باید بداند سینما جزوی از هفت هنر است و او نیز باید خوی هنر بگیرد.

کسی که می خواهد درعرصه مقدس هنر گام بردارد،باید خود را به زیور اخلاق مزین کرده،قداره از کمر باز،زبان فحاشی را کوتاه و لحن تهدید را کنار بگذارد.

پیش از این هم من را به ضرب و شتم،مرگ و شکایت تهدید کرده بودند که نتیجه نگرفتند و نخواهند گرفت.اگر هم توسط مزدوران شان مرا مجروح و مقتول کنند،باز من برنده هستم،چون پیش زورمداران سر خم نکرده و در راهی که برگزیده ام آن را به باد داده ام،چه سعادتی بالاتر از این برای کسی که قلم خویش را نفروخته و نمی فروشد.

ای کسانی که از راهی غیر از هنر وارد مدیریت دولتی سینما و تهیه کنندگی و کارگردانی شده اید،این را بدانید و آویزه گوش خویش کنید که من هیچ گاه چیزی برای از دست دادن نداشته و ندارم که نگران از بین رفتن آن شوم،پس بیهوده بر طبل تهی تهدید مکوبید و پول و مقام خود را که خدا می داند از چه راهی به دست آورده اید را به رخ من مکشید.

اگر می خواستم در برابر وسوسه مال و جاه و ترس از جان،پاهای اراده ام شل و قلم در دستم بچرخد و به خواست این و آن بنویسم تا با جیره جیره خواری زندگی کنم،سال ها پیش این کار را می کردم که هنوز گیس و ریشم سپید نشده بود.

تمام مصیبت ها را به جان خریده و می خرم که نه میهن خود را بفروشم،نه مردم ام ، نه خودم و نه قلمم را.

بیهوده دوستان دشمن نمای ما را هم بلندگوی تهدید خود قرار ندهید، زیرا تشخیص دوست از دشمن برای من همیشه آسان بوده و خواهد بود.

پس به کار خویش بپردازید و هرگز پای دراز خویش را به گلیم کوتاه من دراز مکنید،آنان که ناخواسته تعدی کردند جواب شایسته و بایسته گرفتند.

امیدوارم متخلق به اخلاق شده و رویه ای که در شغل قبلی تان داشتید را عوض کرده و قداره از کمر بگشایید و زبان در کام بگیرید.

اگر چنین کنید در کار فیلمسازی و مدیریت سینمایی نیز موفق خواهید شد.