انتحار،مرگ خودخواسته نیست،ناخواسته است

انتحار،مرگ خودخواسته نیست،ناخواسته است|سیدرضا اورنگ|سرزمین هنر|فرهنگی

مرگ سخت است و گاه از آنچه باید سخت تر می شود.آن زمانی اتفاق می افتد که انسانی بر اثر شرایطی که برایش به وجود می آید،توان مقاومت نداشته و تحت فشار زیاد و غیرقابل تحمل،تصمیم می گیرد به طرق مختلف با دستان خودش نفس خویش را بگیرد.از نگاه حقیر،این دردناک ترین نوع مرگ است.

هیچ دین و آیینی خودکشی را تایید نکرده و حتی آن را گناه دانسته اند.

دلیل آن نیز این است که انسان به خودش تعلق ندارد و نباید به خاطر ترس از موقعیت های سخت،به جای مبارزه و مداومت دست به انتحار بزند تا از شرایط بدی که با آن مواجه است فرار کند.

افرادی نیز در جامعه هستند که دچار بیماری افسردگی شدید شده و می شوند.این افراد در موقعیتی قرار می گیرند که گویی روزی هزار بار می میرند و زنده می شوند.برای همین برای خلاصی از این وضعیت، به این نتیجه می رسند که یک بار بمیرند تا از این کابوس رهایی یابند.

متاسفانه،از خانواده گرفته تا روانپزشک و جامعه از این افراد بیمار غفلت می کنند و به گونه آنان را جدی نگرفته و رهای شان می کنند.

متخصان سعی دارند با کمک دارو این بیماری را رفع یا کم کنند،اما دوادرمانی تنها راه حل نیست،باید سعی داشته باشند به روح خسته آنان کمک کنند،نه تجویز دارو برای جسم شان.

خانواده و دوستان برای جلوگیری از خودکشی بیماران افسرده بسیار مهم هستند.متاسفانه یا متوجه نمی شوند و یا متوجه می شوند،اما غفلت می کنند.وقتی در جامعه و خانواده ای افراد افسرده ای وجود دارد،نباید به هیچ وجه و تحت هیچ شرایطی آنان را تنها گذاشت،زیرا ممکن است از غفلت سوءاستفاده کرده و در کسری از ثانیه به زندگی خود خاتمه دهند.

خودکشی هیچ گاه خواسته نبوده و نخواهد بود،زیرا افرادی که با هر بهانه ای دست به انتحار می زنند،در شرایط عادی زندگی این نوع مرگ را انتخاب نکرده اند،بنابراین ناخواسته است.

بسیاری از افراد جامعه در گفت و گو با خانواده،دوستان یا با نوشتن، نوع مرگی را که دوست دارند بازگو می کنند.مثلا خلبان دوست دارد در آسمان بمیرد،رزمنده در جبهه،دریانورد در دریا،کوهنورد در کوه،بازیگر روی صحنه یا مقابل دوربین و…آنان آرزو کرده اند که در چنین وضعی بمیرند،اما می دانند که به احتمال زیاد ممکن است این موقعیت پیش نیاید،اما خواسته خود را بیان کرده اند و به آن اعتقاد هم دارند.بسیاری هم پیش آمده که چنین مرگی برای برخی پیش آمده.

همه دیده و شنیده اید که بعضی از زنان و مردان،مدام تکرار می کنند که دوست ندارند در رختخواب بمیرند،این افراد کسانی هستند که تا لحظه آخر زندگی می جنگند،برای همین دوست ندارند در سکون بمیرند.

دنیای سینما،قهرمانان بیشماری داشته که مردم با آنان همذات پنداری کرده و به شخصیت شان احترام گذاشته اند،اما حتی یک قهرمان در سینما،تئاتر و ادبیات وجود ندارد که به خاطر ترس از مخاطرات خودکشی کرده باشد،زیرا اگر چنین کند که دیگر قهرمان نیست.

اگر «زاپاتا» خودکشی می کرد به یک قهرمان تبدیل می شد؟نام اش زنده می ماند؟هرگز.قهرمان برای مردم،دین و سرزمین اش جان خود را می دهد،اما برای فرار از سختی ها،هرگز.

متاسفانه چندی است عده ای که نه حرمت قلم را می دانند و نه ارزش آن را درک و فهم می کنند،تلاش دارند خودکشی برخی از افراد را حماسه نشان داده و انتحار کننده را تا حد قهرمان بالا ببرند.این افراد،نه تنها نویسنده نیستند،بلکه از دایره انسانیت و عدالت نیز خارج شده اند.

در جهان روزانه صدها نفر با بهانه های مختلف دست به خودکشی می زنند که بسیار دردناک و آزاردهنده است.در کشور ما نیز چنین اتفاقاتی افتاده و اگر فکری عاجل نشود،خواهد افتاد.

بدبختانه در مملکت ما درجه افراط و تفریط عقربه چسبانده است،عده ای سعی دارند تا پدیده خودکشی را کلا کتمان کرده و به هر طریقی لاپوشانی کنند،تعداد دیگری نیز سعی دارند با در بوق و کرنا کردن این مهم،هم خود را مطرح کرده و هم کل جامعه را دچار مشکل نشان دهند.هر دو گروه خواسته یا ناخواسته دست شان به خون افرادی که خودکشی می کنند آلوده شده و می شود.

متاسفانه بعضی از شبه خبرنگاران و منتقدان که جز بدبختی مردم به چیز دیگری فکر نکرده و نمی کنند،مانند لاشخوری در کمین نشسته اند تا فرد معروفی،به هر دلیل دست به انتحار بزند تا در فضای مجازی و کذایی جولان داده و بدون درک احساس و موقعیت خانواده متوفی، برای خود فالوور کسب کنند!

گاهی نیز ذوق زده در آرشیو غبار گرفته خویش می گردند و عکس مشترکی را که با آن مرحوم یا مرحومه دارند با مطلب خود منتشر کرده و این گونه به جامعه القا کنند که در کنار یک قهرمان عکس گرفته اند!بدا به حال این کرکس صفتان خودنما.

بی شک آه خانواده ها و خون انتحار کنندگان، روزی دامان آنان را خواهد گرفت و تاوان سختی خواهند داد.