آتیلا پسیانی هنرمند است،از هنر او بگویید،نه بیماری اش|سیدرضا اورنگ|سرزمین هنر|تئاتر
همواره نوشته و می نویسم که بین هنرمند و هنرپیشه فرق بسیار است.یکی دانستن آنها اشتباهی است مهلک که برخی دانسته یا نادانسته آن را تکرار می کنند.
همان گونه که در جامعه، هر فردی برای خود پیشه ای دارد و از آن طریق رزق و روزی اش را به دست می آورد،در عالم هنر نیز چنین اتفاقی می افتد،اما تفاوتی عمده دارد.
در این عرصه،گروهی هنر را منبع درآمد می دانند،یعنی اول پول برای شان مهم است و در مرحله بعد هنرنمایی که به آنان هنرپیشه می گویند.تعداد معدودی نیز وجود دارند که ابتدا در طلب هنرند تا در وجودشان تجلی پیدا کند،بعد به کسب روزی حلال فکر می کنند که آنان را هنرمند می نامند.
شاید برای گروه اول،هدف وسیله را توجیه کند،اما برای گروه دوم هیچ هدفی وجود ندارد که وسیله را برای رسیدن به آن توجیه کند. رسیدن به قله هنر از طریق،عشق،آموزش،انتخاب راه درست،ممارست در کار،پیروی از پیر راه، اخلاقمداری،احترام به مردم و…میسر است.
هنرمندان واقعی که این مراحل را با نمره بالا طی کنند،به نوعی وارد طریقت شده و کار و هنرشان عطر عرفان را به خود می گیرد.
سینما و تئاتر نیز در دایره هنر قرار دارند . کسانی که می خواهند مدال افتخار هنر بر سینه شان بدرخشد، باید هفت شهر عشق را طی کنند،آنانی هم که دنبال کسب درآمد هستند،می توانند به پیشه خود ادامه دهند.
منظور از هنرپیشه،تنها بازیگران نیستند،بلکه تمام آنانی که از این طریق به نان و نوایی می رسند را نیز در بر می گیرد.
درعرصه سینما و تئاتر ایران و جهان،بسیاری آمده ، رفته و هستند.گروه کثیری از آنان هنرپیشگی را انتخاب کرده و در آن موفق بوده اند،عده قلیلی نیز هنرمند شدن را با وجود تمام مشقات برگزیده اند.
هنرپیشه ها در حرفه شان با عشق سر و کاری ندارند،اما اساس کار هنرمندان اصیل عشق است.
در این مقال نمی گنجد تا نام تمام هنرمندان ایران و جهان ذکر شود، زیرا اطاله کلام خواهد شد و تکرار مکررات.به عنوان نمونه از آتیلا پسیانی و خانواده اش نام می برم که همواره دنبال هنرمند شدن بوده اند،نه هنرپیشه ماندن،از مادر بزرگوارش زنده یاد جمیله شیخی گرفته تا همسر هنرمندش بانو فاطمه نقوی و فرزندان گرامی اش.
آتیلا پسیانی از کودکی روی صحنه تئاتر در کنار مادر هنرمند و دیگر بزرگان عرصه تئاتر ایران بالیده است.او از معدود هنرمندان عرصه تئاتر است که هم شیر صحنه را خورده و هم خاک آن را.
با این وصف وی با الفبای هنر تئاتر و بازیگری و تمام فوت و فن هایش آشناست.می توان گفت دایره المعارف تئاتر ایران است.
استاد پسیانی،از معدود افرادی است که با تمام وجود در خدمت جوانان علاقه مند به تئاتر بوده ،همواره دست شان را گرفته و از زمین بلند کرده و آنان را به جایی که در خور استعدادشان بوده رسانده است. بسیاری از بازیگران و عوامل تئاتر امروز ایران،از نانی که او در دامن شان نهاده ارتزاق می کنند.
برای فردی که پدر و مادر و یا حتی فامیل دور و نزدیک اش دستی بر آتش هنر دارد،سخت است که خویش را از زیر سایه سنگین آنان بیرون کشیده و خودش صاحب جاه و مقام شود.
آتیلا پسیانی هرچند الفبای تئاتر را از مادر توانمندش آموخت و روی صحنه کنار او بالید،اما با استعداد،توانمندی و تلاشی که داشت،توانست خویش را از زیر سایه سنگین نام مادر بیرون کشیده و خودش صاحب اسم و رسم شود.
مدتی، همه او را پسر جمیله شیخی می خواندند،اما در زمان نسبتا کوتاهی چنان با قدرت به کار خود ادامه داد که دیگر کسی نتوانست او را وابسته به مادرش بداند و بخواند.
پرونده نمایش هایی که بازی یا کارگردانی کرده و هنرنمایی اش مقابل دوربین سینما و تلویزیون،آن قدر قطور و با کیفیت است که هر کدام را بخواهیم نام ببریم،اثر مهم دیگری را از قلم می اندازیم.
آتیلا پسیانی،هنرمندی است توانمند و کوشا که اصلا به حاشیه نرفته و همواره در مسیر درستی که پیر راهش به او نشان داده،حرکت کرده و می کند.مانند همسر گرامی و هنرمندش،اهل خودنمایی در فضای مجازی و غیرمجازی نبوده،نیست و نخواهد بود.
همه هنرمندان این چنین هستند و خواهند بود،به جای آنکه درباره کار خویش حرف بزنند و خودستایی کنند،هنرشان را با عمل نشان داده و می دهند.
اخیرا وی در مراسم تقدیرش با چهره ای متفاوت و اندامی چکیده و چهره ای تکیده حاضر شد و روی سن رفت.بسیاری تازه متوجه بیماری او شدند.آن قدر عزت نفس داشت و دارد که تا قبل از این مراسم کسی از بیماری اش خبر نداشت.
بعد از این مراسم،مانند همیشه،عده ای که مدام در کمین هستند تا از اخبار بد و تاثر برانگیز به نفع خویش سوءاستفاده کنند، بیماری این هنرمند دوست داشتنی را دستاویز جدیدی قرار دادند تا با حرافی، نوشتن مطلب،تعریف خاطره و نگارش دلنوشته های ضعیف،خود را به او بچسبانند و نام شان برای لحظه ای هم که شده سر زبان ها بیفتد!
استاد آتیلا پسیانی هنرمند است،چرا از هنرش نمی گویید و نمی نویسید؟چرا فقط با آه و افسوس از بیماری اش می گویید و می نویسید؟!
پسیانی هیچ گاه اهل مصاحبه و راه انداختن جار و جنجال رسانه ای نبوده و نیست.اگر مانند برخی این چنین بود،خودش از همان آغاز بیماری، خبر آن را در بوق و کرنا می کرد.
این همه آدم نویسنده و گوینده،یکباره از کدام پستو به بیرون خزیدند و دلسوز شدند؟در این ایام طولانی که آتیلا پسیانی در عرصه تئاتر،سینما و تلویزیون یکه تازی می کرد کجا بودند؟!
هرکس که هواخواه واقعی اوست و دل به هنرش دارد،به جای اینکه مدام از بیماری وی بگوید و بنویسد،هنرش را وصف کند و از سجایای اخلاقی اش بگوید.با این حرف ها آزارش ندهید تا ایام سخت بیماری را با لطف خدا و دعای دلسوزان واقعی از سر بگذراند.
خانواده محترم اش مانند شیر در کنار او هستند.استاد پسیانی نزد آنان احساس امنیت کرده و قوت می گیرد.بنابراین به عنایت هیچ مسوول و حمایت هیچ کس دیگر احتیاج ندارد.خدای ناکرده اگر احتیاج داشته باشد،کافی است لب تر کند تا مردمی که دوستدار واقعی اش هستند به یاری او بشتابند.