عنکبوت ها!|سرزمین هنر|جبارآذین|سینما
واکنش برخی مقام های سیاسی و فرهنگی و دینی به مضامین و محتوای فیلم موهن «عنکبوت مقدس» که با سرمایه و حمایت خارجی ها ساخته شده ، طبیعی است.ازآن طبیعی تر،برخوردهای احساسی و عاطفی و شعاری و بیانیه ای کسانی است که در میان شان، فرصت طلب کم نیست، یعنی کسانی که خود سال هاست، تارهای عنکبوتی شان را براندام فرهنگ و اقتصاد جامعه تنیده اند.
احترام به باورهای یک ملت، یک اصل انسانی تلقی می شود، لذا جریحه دار شدن احساس مردم برای اهانت فیلمکی مانند «عنکبوت مقدس»،قابل درک و احترام است.
با این همه، فرق است میان احساس پاک و نمایش احساس پاک! نکته مهم اینکه، اغلب واکنش ها نسبت به فیلمک یاد شده، کارشناسی و تخصصی نیست و مانند موارد مشابه بر امواج زودگذر احساس سوار است.
این درحالی است که سازندگان «عنکبوت مقدس»،حرف های خود و اربابان شان را در قالب هنر و سینما بیان کرده اند.از همین رو، پاسخ قاطع و تاثیرگذاربه آن هم باید به زبان فرهنگ و هنر و سینما باشد، نه بیانیه سیاسی و یا ابراز نظر احساسی.
«عنکبوت مقدس»،آغاز یک بیراه ضدایرانی- اسلامی نیست، ادامه همان یورش حساب شده و دقیقی است که با فیلمنمای «سیصد» شروع شد و طی سال ها با انواع تولیدات ایران ستیز ادامه یافت تا اکنون که سر از خانه عنکبوت درآورده است.
همان زمان شروع هجمه های ضد ایران در قالب فرهنگ! با تاکید و صدای رسا گفتیم و نوشتیم که واکنش های احساسی و محکوم کردن این نوع تولیدات استعماری و مخرب،در جای خود،خوب است، ولی راهکار اساسی و تعیین کننده و تاثیرگذارنیست.
راه مناسب و پاسخ بنیادین به این قبیل حملات، حمایت از سینما و سینماگران ایران، ایجاد سینمای ملی و سپردن امورسینمایی به اهل آن است تا با همت کاربلدان و هنرمندان حرفه ای آثاری در کشور ساخته شود که پاسخی دندان شکن به فیلم های ایران و اسلام ستیز باشد، اما آن روز هم مانند امروز،گوش شنوا نبود و آنها که باید، نه عمق مسئله را درک کردند و نه فریاد ما را شنیدند.
آنها و ادامه دهندگان بیراه های ایشان درحوزه فرهنگ،افزون بر اینکه نشنیدند و ندیدند که خود هم مانند عنکبوت برفضای فرهنگ کشور خیمه زدند و حتی دستاوردهای سینما را هم نابود کردند!
راه مبارزه و مقابله با تهاجم فرهنگی بیگانه،مقابله و مبارزه فرهنگی و تولید آثار قوی و غنی و فاخر هنری و سینمایی است،البته واکنش به «عنکبوت مقدس»، لازم و مهم و محترم است، اما چگونه، در تریبون شعار و احساس یا آینه تمام نمای فرهنگ و هنر؟