نامرادی ها و نامردمی ها پوراحمد را کشت |جبارآذین| سرزمین هنر|سینما|
کیومرث پوراحمد، نویسنده و کارگردان نامدار سینما و تلویزیون که با آثاری مانند؛ قصه های مجید، سرنخ، اتوبوس شب و……سال ها در کنار هنرمندان درجه یک کشور درخشید، سرانجام قربانی دگم اندیشی ها،بی احترامی ها و بی حرمتی ها و انحراف های سینما و تلویزیون و تخریب فرهنگ و هنرتوسط نامسوولان و نامدیران و کاستی های ایمانی و خداباوری خود شد.
او در اوضاع روحی نابسامان و سرخورده از نامردیهاو نامردمی ها تسلیم یأس و افسردگی و نا امیدی گشت و در سراشیب سقوط دیگران ساخته و سلطه سوداگری و بی فرهنگی و بی هنری برسیما و سینما ،چون خود را تنها و بدون یاور یافت و همراه و همدم و همصدا در عرصه هنر ندید و گوش شنوا و وجدانی بیدار در میان صندلی نشینان فرهنگ و هنر و حتی اهالی متفرق و پژمرده هنرندید، و توان ادامه حیات درچنین شرایط را نداشت و دیگر نتوانست و نشد و نگذاشتندکه مانند دوران درخشش هنری اش درسینما و تلویزیون باز هم بدرخشد،به جای توکل و تسلیم حق،خود را بدون اختیار در اختیارمرگی که هنوز با او فاصله داشت، سپرد و دنیای خاکی را ترک گفت. شایددر زندگی شخصی پوراحمدمسایلی هم وجود داشته که به تشدید بدحالی او کمک کرده است، ولی حال بد او عمدتا به دلیل وضع بد حاکم بر سینما و تلویزیون بود که راه حیات هنری رابه روی او و امثال او بسته بود. چیزی شبیه آنچه بر آزاده نامداری و….. تحمیل شد.
گرچه پوراحمدبامرگ خود،بسیاری را متأثر و متأسف کرد، ولی هنرآفرینی های او در آثارش،همچنان زنده است . آنچه بر او و دیگرانی چون او در شرایط بد و تلخ سینما و جامعه گذشت و می گذرد،می تواند نمایشگر بن بست های برخی دیگرنیز باشد.در هرحال سهم بیماریها و غلط های سینما و سیما و حاکمان آن ها را در مرگ پوراحمد ها و مرگ تدریجی گروه هایی از هنرمندان خانه نشین و منزوی شده، نباید نادیده گرفت. شاید اگر پوراحمد مورد احترام قرار می گرفت و قدرش دانسته می شد و یاران پر امید و پرایمان ومدیران باخدا درکنارش بودند، او به ناچار و غلط به جای امید، مرگ را گزینش نمی کرد.
خدا او و همه مارا ببخشد و بیامرزد. او رفت، اما ما که هنوز هستیم، بکوشیم به رغم تمام مشکلات ومعضلات، خدا و امید و زیبایی و مهربانی را از یاد نبریم و دربرابر شیاطین قدرت و ثروت و شهوت و شهرت زانو نزنیم و در همه حال به یزدان مهربان توکل کنیم.
او ما را دوست و هوایمان را دارد!