سیدرضا اورنگ در برنامه «سینمامعیار»:اول قانون سینما در مجلس تصویب شود،بعد به تشکیل کمپانی فکر کنید
سیدرضا اورنگ در برنامه «سینمامعیار» رادیو گفت وگو درباره راه اندازی کمپانی های سینمایی در ایران نظرات خود را اعلام کرد.
سیدرضا اورنگ در برنامه «سینمامعیار»:اول قانون سینما در مجلس تصویب شود،بعد به تشکیل کمپانی فکر کنید|سرزمین هنر|رادیو
مهم ترین بخش این نظرات را در ادامه می خوانید:
-در ایران همیشه بحث راه انداری کمپانی های سینمایی بود،اما عملا کسی وارد این عرصه نمی شد.کمپانی یک کار تشکیلاتی است.شما نمی توانید یک دفتر فیلمسازی بزنید،بعد بگویید من صاحب کمپانی هستم.
– کمپانی های بزرگ جهان کارشناس های حقوقی و اقتصادی دارند و قراردادهای بلند مدت با عوامل سینما و بازیگران می بندند.همچنین دارای استودیوهای مجهز و امکانات کامل فیلمسازی هستند.
به عنوان مثال آنها می توانند با بازیگر یا کارگردانی قراردادهای بلند مدت ببندند،اما در ایران نمی توان این کار را کرد.صحبت از کمپانی راحت است،اما راه اندازی آن آسان نیست.
-بنیاد فارابی یک شبه کمپانی است که بیشتر بودجه سازمان سینمایی در آنجا هزینه می شود.فارابی دارای امکانات است،اما نتوانسته نقش یک کمپانی را ایفا کند.
زمانی این بنیاد اغلب وسایل فیلمسازی،از نگاتیو گرفته تا دوربین و فیلتر را در اختیار داشت و همه فیلمسازان مجبور بودند لوازم را از آنجا بگیرند.درحقیقت نقش یک کمپانی را بازی می کرد،اما شاکله یک کمپانی را نداشت.
-اگر قرار است در سینمای ایران کمپانی راه بیندازیم،می شود بنیاد فارابی را تبدیل به کمپانی کرد.وقتی تبدیل به کمپانی شد دیگر لزومی ندارد زیرمجموعه وزارت ارشاد باشد.
-بنیاد فارابی با اینکه دارای امکانات و بودجه خوب بود،هیچ وقت نیامد تهیه کننده،فیلمنامه نویس، کارگردان،بازیگر و دیگر عوامل سینما را آموزش بدهد.اگر چنین می کرد، می توانست مانند کمپانی عمل کند و موفق باشد و دیگر، بودجه های بیت المال را هدر نمی داد.
-کمپانی های معظم دنیا کسب درآمد می کنند،اما بنیاد سینمایی فارابی و سازمان های نظیر آن،فقط بودجه را هدر داده و می دهند.شاید با یک هزارم پول هایی که تاکنون هدر داده اند،می شد حدود ۱۰ کمپانی خوب در ایران راه اندازی کرد.
-وقتی کمپانی داشته باشید خیال تان راحت است که اکران جهانی دارید،برنامه های سینماهای تان مشخص است،کارگردانان ،بازیگران و همه عوامل نیز برنامه دارند و بیکار نمی مانند.
-چرا در ایران کمپانی راه اندازی نمی شود؟برای اینکه یک تهیه کننده از ارگان های دولتی و سرمایه گذاران خصوصی بودجه را می گیرد، فیلم خود را می سازد،اما سود حاصل از فروش فیلم را دوباره به چرخه اقتصاد سینما برنمی گرداند،ولی در کمپانی این پول دوباره به چرخه سینما برمی گردد.اگر گردش مالی نبود،کمپانی های هالیوودی نمی توانستند در طول سال چند فیلم بسازند.برخی از تهیه کنندگان سینمای ایران سود حاصل را در حسابش می ریزد و یک ریال آن را هم خرج سینما نمی کند!
-ساختار کمپانی به گونه ای طراحی شده که گردش اقتصادی داشته باشد.تشکیلات داشته باشد و بتواند مستقل عمل کرده و مشکلات را از سر راه بردارد.در دوره کرونا کمپانی های معظم جهان توانستند اقتصادشان را از ورشکستگی نجات دهند و عوامل شان را هم درگیر پروژه های جدید کنند.تمام مشکلات را خودشان برطرف کرده و می کنند.کدام کمپانی بزرگی را سراغ دارید که دست کمک به سوی دولت دراز کند؟!چون تشکیلاتی دارد که از دولت بالاتر است.
-اینکه به عنوان مسوول سینمایی کشور شعار بدهیم می خواهیم کمپانی راه بیندازیم،چنین چیزی اتفاق نمی افتد.زیرا اول باید تفکر آن وجود داشته باشد.باید تحقیق کرد و به نتیجه رسید که آیا کشور ایران به کمپانی احتیاج دارد یا ندارد.اگر احتیاج داریم چگونه باید آن را تشکیل داد و چه ساختاری داشته باشد؟چه کسانی یا سازمان هایی می توانند و توانایی دارند کمپانی راه بیندازند؟
-شاید دو نفر در ایران باشند که در بخش خصوصی بتوانند کمپانی تشکیل دهند،اما دولت نمی تواند و نباید دست روی آن بگذارد.
هنوز قانونی در ایران که مصوب مجلس باشد برای هنر و سینمای ایران وجود ندارد.وقتی چنین چیزی وجود ندارد،چرا باید فردی در ساخت کمپانی سرمایه گذاری کند وقتی ممکن است با تغییر هر مدیر،کمپانی و سرمایه اش دچار مشکل شود یا به دست اندازهای امور اداری بیفتد؟مطمئنا در این وضعیت کمپانی تشکیل نشده یا اگر راه اندازی شود،مجبور می شود تعطیل کند.
-اول قانون سینما را مصوب کنید تا اگر کسی خواست کمپانی بسازد،خیالش راحت باشد که در چارچوب این قانون کمپانی راه انداخته و سرمایه اش محفوظ است و با تغییر رییس سازمان سینمایی کمپانی و سرمایه اش بر باد نمی رود.
-حوزه هنری،سازمان سینمایی،بنیاد فارابی و …هنوز بعد از این همه سال فعالیت،نتوانسته اند مدیر هنری و سینمایی آموزش دهند تا در آینده عنان کار را با خیال راحت به دست آنان بسپارند.
امروز افراد غیر مرتبط با سینما و یا ناتوان در این عرصه،زمام مدیریت های بخش های مختلف سینما را در دست دارند!
وقتی مدیری توانایی نداشته باشد،مجبور می شود یا آشنایان و فامیل خود را در پست های زیرمجموعه اش بنشاند یا هرکس را که به او تکلیف کردند!
هنگامی که در سازمان سینمایی افرادی را که آشنایی کامل با هنر سینما ندارند یا بسیار ناتوان هستند بر مسند مدیریت می نشانند،انتظار پیشرفت در این عرصه را دارید؟!
-به صرف صحبت های رییس سازمان سینمایی درباره راه اندازی کمپانی های سینمایی،سرمایه گذاری حاضر می شود سرمایه خود را به خطر انداخته و کمپانی تشکیل دهد؟!
-در عرصه نمایش خانگی صدها میلیارد پول دست به دست می شود و کسی هم نمی گوید از کجا آمده است؟اگر امنیت خاطر وجود داشت با بخش کمی از این سرمایه های کلان می شد کمپانی های عظیم راه اندازی کرد.چه کسی جایی سرمایه گذاری می کند که مطمئن نیست سرمایه اولیه خودش هم بر گردد؟ با تغییر مسوولان یکباره همه چیز عوض می شود.از نظر من صحبت های رییس سازمان سینمایی،فقط در حد شعار و ادعاست و جنبه تبلیغاتی دارد.
-چندین ماه از ریاست رییس سازمان سینمایی می گذرد،چه اتفاق مهمی در عرصه سینما رخ داده است؟بنیاد فارابی،سینماشهر،انجمن سینمای جوانان و غیره چه عملکردی داشته اند؟مشخص است وقتی مدیرهای ضعیف عنان کار را به دست بگیرند،به غیر از کند شدن چرخه امور و از حرکت افتادن آن،اتفاق دیگری نمی افتد.فقط شعار داده اند:تشکیل شورای راهبردی اکران سینما،راه اندازی کمپانی و…با شعار که کار درست نمی شود.
-وقتی ادعا می کنند سینما را تا دورترین نقاط ایران می بریم،به غیر از خندیدن هیچ کار دیگری نمی توانیم بکنیم!آخر این حرف چه معنایی دارد؟سالن سینماهای شهرهای بزرگ،بخش مهمی از تماشاگران شان کسانی بودند که از شهرستان ها و روستاهای اطراف برای دیدن فیلم به مراکز استان ها می رفتند.
وقتی بروید در دورترین نقاط سالن سینما بزنید،هم آن سینماها مخاطب نداشته و نخواهند داشت و هم سینماهای مراکز استان را بی رونق کرده و در نهایت به تعطیلی می کشانید.
-سازمان سینمایی و حوزه هنری توانایی حفظ سینماهای خود را ندارند،اما باز شعار سالن سازی سر می دهند؟سینماهای لاله زار و دیگر سینماهای بزرگ و خاطره انگیز ایران چه سرنوشتی پیدا کردند؟
اگر در سازمان سینمایی و حوزه هنری مدیران کاربلد زمام کار را در دست داشتند،هرگز چنین اتفاقی نمی افتاد؟!
چرا سینماهای بزرگ تعطیل شده و در حال تخریب را راه نمی اندازید و بودجه ها را برای ساخت سالن های جدید و بی مخاطب هدر می دهید؟حتما یک دلیل پشت پرده ای دارد!
رییس سازمان سینمایی و حوزه هنری بیایند جواب دهند، چرا بسیاری از سینماها تعطیل هستند؟چرا راهکاری برای نجات آنها ندارند؟
-در بخش خصوصی نیزاکنون تعدادی صاحب سینما وجود دارند،اما سینمادار نیستند،برای شان اصلا مهم نیست چه اتفاقی برای سینمای ایران بیفتد،فقط به بالا رفتن قیمت زمین سالن شان فکر می کنند.
یک سینمادار اصیل اصلا نمی تواند ببینید سالن سینمایش خالی باشد،چه رسد به آنکه تعطیل شود.
سینمادار واقعی با چنگ و دندان هم که شده سینمای خود را حفظ می کند.آنها که تعطیل شده اند به خاطر ناکارآمدی مدیران دولتی و سیاست های غلط بوده است.
-آقای خزاعی،شما که شعار تشکیل کمپانی های سینمایی را می دهید،چه راهکاری برای آن دارید؟امیدوارم برای این یکی دیگر شورا و کارگروه راه نیندازید!
وقتی تعداد شوراها زیاد می شود،معنی آن این است که مدیریت ضعیف است و با تشکیل شوراهای غیرکاربردی می خواهد مسوولیت را از گردن خود بردارد.
شورا خوب است،اما نه اینکه برای هر کار پیش پاافتاده ای شورا تشکیل داد؟سرنوشت شورای عالی سینما،شورای عالی اکران و همین شورای راهبردی اکران سینما به کجا کشید؟!