تمسخر سینما و سینماگران در برنامه «هفت»!|سیدرضا اورنگ|سرزمین هنر|تلویزیون
سینما هنر و پدیده ای جدی است که هرگز نباید با آن شوخی کرد،حتی افراد معمولی،چه رسد به سینماگران یا آنانی که خود را منتقد و کارشناس سینما می خوانند.
برنامه «هفت» شبکه سوم سیما که باید تمام هم و غم آن برای تجلیل و اعتلای سینمای جهان و ایران باشد و به همین خاطر نیز راه اندازی شده،در ویژه نامه جشنواره فیلم فجر،پا را از دایره ادب بیرون نهاد و اتفاقاتی را رقم زد که تکرار آن هم دل آزار است!
هر برنامه ای،چه رادیویی،چه تلویزیونی و حتی خارج از این دو رسانه، احتیاج به یک مجری توانا،موقر و کاربلد دارد تا بتواند،هم برنامه را پیش ببرد و هم مخاطبان بیشتری را جلب و جذب کند.
در صداوسیما که چند دهه است،مجری کاربلد،مودب و موقر،یافت نشده و تنها گاهی به ندرت به چشم می آیند.این هم یکی از دلایل مهم افت برنامه های تلویزیونی و ریزش مخاطب در ایران است.
مجری باید متین و مردمدار باشد.نه به مخاطبان جسارت کند و نه به کارشناسان و مهمانان برنامه.باید به گونه ای عمل کند که آنان نیز جرات نکرده و نتوانند با سخن های نسنجیده و بی مزگی های آنچنانی،بخواهند به چشم مخاطبان بیایند.
برنامه «هفت»،از اولین برنامه تا امروز،هرگز یک مجری توانا و متین و خوش سخن نداشته و گویی نخواهد داشت.
بهروز افخمی مجری برنامه «هفت» که سابقه کارگردانی و تهیه کنندگی هم دارد،هرگز با الفبای اجرا آشنا نبوده و نخواهد بود.
به لطف برخی از مدیران کارنابلد تلویزیون که با اصول و فروع این حرفه آشنا نبوده و نیستند،مدت هاست کسوت مجری گری بر تن کرده که اصلا برازنده قامت وی نیست.در طول این مدت،نه تنها در این حرفه پیشرفت نکرده،بلکه اجرایش هر روز بدتر از دیروز شده است!
در برنامه اخیر«هفت» که با عنوان ویژه نامه فیلم فجر روی آنتن رفت،متاسفانه ابتذال و تمسخر را نیز به هنر نداشته اش افزود و پا را از حد گذراند.
طبیعی است وقتی یک مجری خودش چنین رویه ای را در پیش بگیرد ،مهمانان برنامه نیز جرات پیدا می کنند تا هر حرف نامعقولی را بر زبان آورده و هر حرکت زشتی را مقابل دوربین انجام دهند.
نمی خواهم وارد جزئیات شوم،چون به اطاله کلام منجر خواهد شد.
جمعه شب وقتی دنبال کانالی می گشتم که فوتبال زنده ای را به تماشا بنشینم یا فیلم سینمایی زیاد تکرار نشده ای را ببینم،دیدم که به جای فیلم سینمایی که ساعت ۱۱ شب پخش می شد، ویژه برنامه «هفت روی آنتن است.
خواستم مانند همیشه کانال را عوض کنم که شنیدم امیر قادری دوست منتقدم درباره لزوم اکران فیلم خارجی صحبت می کند.از تعویض کانال پشیمان شده و چشم به دهان او دوختم.
هربار خواست چیزی در باره محاسن اکران فیلم خارجی بگوید،مجری و منتقد دیگری که نه تاکنون نامش را شنیده و نه چهره اش به چشمم آمده بود،مدام عمدا وسط حرف های امیر می پریدند و سعی داشتند با بهانه های واهی و متلک های بی مزه، وی تمرکز خود را از دست داده و نتواند مخاطبان را با این بخش مهم از سینما آشنا کند.
آقای مجری،جناب بهروزخان افخمی،چرا مدام به امیر قادری می گفتی:تو بچه ای و اکران عمومی فیلم های خارجی در پیش از انقلاب را ندیده ای؟!آیا خودت دیده ای؟مدعی هستید که دیده اید و به سن و سال تان هم می خورد،اما چرا به یاد نمی آورید که اقتصاد اکثر سینماها وابسته به نمایش فیلم های خارجی بود؟یادتان رفته چه صف های طویلی مقابل سینماهای نمایش دهنده فیلم خارجی تجمع می کردند؟
به خاطر ندارید که اکثر سینماهای تهران و دیگر شهرستان ها فیلم های خارجی اکران می کردند؟از یاد برده اید شکوه لاله زار را؟!
اگر امیر قادری آن زمان در قید حیات نبوده یا در ایام کودکی به سر می برده،بنده به عنوان فردی که آن دوران را درک کرده و از سن پایین در سالن های مختلف سینما پرسه می زده،به شما می گویم،علی رغم تحریمی که از آن در برنامه نام بردید،تا زمان تعطیلی موقت سینماها در زمان انقلاب،فیلم های هالیوودی روی پرده بود و شخصا به تماشا نشستم.شاهد صاددق آن، نمایش «جوزی ولز یاغی»در ۱۳۵۵ خورشیدی است که در آخرین روز اسفندماه،ساعاتی پیش از تحویل سال در سینما شهرفرنگ دیدم.
شما و منتقد دیگر که مدام و با تکرار اصطلاحات انگلیسی و حوزوی افاضه فضل می کرد،ثابت کردید که نه عاشق سینما هستید و نه هیچ درک و فهمی از آن دارید.اگر داشتید،هرگز به زبان نمی آوردید که علاقه مندان، فیلم های خارجی را دانلود کنند و در خانه ببینند!
شما و منتقد ناشناخته تان،با این همه ادعا و ادا،حتی نمی دانید که بین سینما رفتن و فیلم دیدن فرق است؟!وقتی این فرق مهم و ابتدایی را نمی دانید،چرا افاضه فضل می کنید؟
جالب اینجاست،همه مخالفان اکران فیلم های خارجی،فقط چند بهانه واهی،از جمله سانسور و عدم رغبت مخاطبان ایران نسبت به فیلم های خارجی را از روی دست هم خوانده و تکرار می کنند.باز هم تکرار می کنم ،این مهم ترین دلیل است که این افراد ،عشق که هیچ،کلا درک و فهمی از سینما نداشته و ندارند.
کسانی که سینما و نقد را از حفظ کردن کتاب و سرچ در اینترنت آموخته اند و نه از خود سینما،هرگز منتقد خوب و سینماگر کاربلد نشده و نخواهند شد.زمانی که اینترنت نبود و نقد کردن کاری سخت،در کل ایران تعداد منتقدان فیلم به اندازه انگشتان دو دست نمی رسید.
امروز که اینترنت دم دست است،فقط صدها نفر عضو انجمن منتقدان خانه سینما هستند!