وعده ها کی عملی می شوند؟!

وعده ها کی عملی می شوند؟!|سرزمین هنر| شاهپور محمدی|سینما

دولت ها هر چهار سال یا ۸ سال یک بار عوض می شوند، اما با هر  تعویضی ، این هنرمندان کشور هستند که می بایست خود را با خواسته ها ، سلایق و دیدگاه های این منتخبان هماهنگ کنند. این موضوع تا جایی پیش رفته که انگار حکم یک قانون نانوشته تکلیفی را پیدا کرده است!

در این میان کافی است یک مدیر ناتوان و کارنابلدی هم بخواهد یک پست کلیدی حساس مدیریتی را تصاحب کند که آن زمان ، جماعت کثیری لاجرم سال ها باید نظاره گر ندانم کاری های آن یک نفر باشند.

آن یک نفرها نیز مجازند هرگونه آزمون و خطا و هر نوع واکسن تازه تهیه شده ای را بر پیکره اصحاب فرهنگ و هنر آزمایش کنند!حال این واکسن چه جواب بدهد یا ندهد، امر زیاد مهمی نیست.آنها مجازند تا جایی به تست های آزمایشی خود ادامه دهند که آدم ها را به سرحد موت برسانند.

این قدرت طلبی ها ، شیفتگی ها و علاقه مندی به میزها باعث می شود این افراد، برای احراز عناوین مختلف مدیریتی ، آنچنان کمر همت ببندند که از هیچ گونه تلاشی نیز فروگذاری نکنند!

هر دولتی بر سر کار می آید اعلام می کند که از همه ظرفیت ها در اداره کشور استفاده خواهد کرد و فارغ از هرگونه نگاه های حزبی و جناحی ، کرسی مدیریت ها را به افراد لایق و متخصص ! در حوزه های مختلف خواهند سپرد و این شعارها مدام برای مردم تکرار می شود .

هر مدیر سفارشی نیز که به حوزه های حساس فرهنگی پا می گذارد، برای ماندن بیشتر ، هزاران دلیل و بهانه با خود می آورد .

امروز که قریب به یک سال از حضور دولت فعلی می گذرد ، هنوز وعده و وعیدهای مربوط به حوزه فرهنگ و سینما در حد شعار باقی مانده است .

طرح امنیت شغلی سینماگران که چندین و چند سال روی میز مدیران قبلی مانده و سال ها خاک خورده است ،به نگاه صدقه ای از طرف دولت و وزارت ارشاد تبدیل و به پرداخت رقم های ناچیز از طریق صندوق هنر بسنده شد . اسم آن شد حل مشکل هنرمندان!

دلسردی هنرمندان نسبت به برنامه ریزی های دولت

توجه جدی به مقوله فرهنگ و هنر ، خاصه سینمای کشور که یکی از شعارهای تبلیغاتی دولت و بخشی از نطق وزیر منتخب ارشاد بود، ولی با گذشت قریب به یک سال ، آنچه دیده شد دلسردی هنرمندان و سینماگران نسبت به برنامه ریزی های عمل نشده فرهنگی دولت است.

کل بودجه سینمای ایران به اندازه تولید و هزینه  یک فیلم معمولی هالیوودی نیست و این یعنی یک سینمای ورشکسته به تمام معناست.

در سال گذشته رییس سازمان سینمایی به راحتی آب پاکی را روی دست سینماگران ریخت و به کمبود این بودجه در سال پیش رو نیز تاکید و اشاره کرد.

در حالی که اگر این کشور واقعا به سینمایی در حد شأن و تاریخ خود نیاز دارد ، می بایست بودجه این سینما چندین و چند برابر می شد.

سینمای این کشور قطعا نخواهد توانست با چنین بودجه های کله گنجشکی به آمال مورد نظر خود دست پیدا کند!

عملکرد دولت ثابت کرد در کشور ما کلمه ای به نام «تولید» صرفا برای حوزه های اقتصادی و کیک و کلوچه به کار می رود و با این نوع بودجه های فرهنگی برای سال جدید، مشخص شد که دولت محترم دقت کافی  نداشته است که « تولید فیلم» نیز جدای از یک امر فرهنگی ، از سایرتولیدات اقتصادی کشور مستثنی نیست و به اندازه ای که در سال های گذشته به مشکلات کارخانه ها و بنگاه های تولیدی راکد اهمیت داده شد، کسی از رکود و وضعیت بیمارگونه هنر – صنعت سینما در این کشور نپرسید !

دولت فعلی ثابت کرد، آن قدر که به فکر حل مشکل تولید غذا و خوراک برای  مردم است ، به فکر حل مشکلات روحی آنها به واسطه تولید محصولات فرهنگی نیست و این خود درد بزرگی است برای این جامعه.

بی توجهی دولت به بازگشت هنرمندان خارج از کشور

یا طرح دعوت از هنرمندان، خاصه سینماگرانی که به هر دلیلی در خارج از کشور حضور دارند و قرار بود برای بازگشت آن عزیزان به وطن ، تمهیداتی اندیشیده شود، هنوز عملی نشده است .این موضوع، چیزی نیست که بشود از کنار آن به راحتی عبور کرد و می بایست به صورت جدی مورد پیگیری قرار گیرد.هنرمندان قدیمی آن سوی مرزها در شرایط سنی ای نیستند که بخواهد این بازگشت ها مشمول مرور زمان بشود.لازم است در سال جدید این مهم از طریق وزیر ارشاد مورد پیگیری جدی قرار گیرد.این طرح خواهد توانست از فرار و مهاجرت سایر نخبگان هنرمند کشور نیز جلوگیری کند .

موارد بسیاری را می توان در حوزه فرهنگ و سینما متذکر شد که دولت می بایست آنها را مورد پیگیری اساسی قرار دهد.

امید که نکات مطرح شده ، در سال جدید جزو سیاست های جدی و راهبردی دولت محترم آقای رییسی قرار بگیرد، چرا که در ترمیم و تقویت فضای فرهنگی کشور، تاثیر اساسی  خواهد داشت .