فریماه فرجامی؛ زیبایی از دست رفته

فریماه فرجامی؛ زیبایی از دست رفته|سرزمین هنر|سیدرضا اورنگ|سینما

سینمای جهان، جهانگیر شدن و پایدار ماندنش را مدیون ستاره هایی است که در آسمان هنرهفتم به مخاطبان چشمک زده و آنان را مجذوب این پدیده دوست داشتنی کردند.بی شک اگر نبودند بازیگران توانا و زیبا که مقابل دوربین های مختلف هنرنمایی کنند،هرگز سینما به این محبوبیت دست نمی یافت.ستاره های بزرگی در آسمان سینما درخشیده و رفته اند،اما هنوز نام و هنرشان در ذهن و دل عاشقان سینما باقی مانده و می ماند.

سینمای ایران نیز بازیگرانی داشته و دارد که مخاطبان را به سالن های تاریک سینما کشانده و روی صندلی ها میخکوب کنند،اما تعداد آنان بسیار کم بوده و هست.ستاره شدن کار آسانی نیست،زیرا هم توانایی می طلبد،هم فیزیک مناسب و هم ملاحتی که در دل مخاطبان بنشیند.

پیش از انقلاب بانوان بازیگری داشته ایم که با چهره زیبا و فیزیک مناسب خود توانسته اند مورد توجه برخی از تماشاگران قرار بگیرند،اما اغلب آنان در هنر بازیگری ضعف عمده داشتند.شاید اگر کارگردانان آن دوره تابع جو نبودند و این بازیگران را درست هدایت می کردند،بسیار بهتر و حرفه ای تر بازی می کردند.اگر از آن دوران سینما بخواهیم نام بازیگری را بر زبان بیاوریم که هم فیزیک مناسب داشت و هم توانایی بازیگری،بی شک این فرد آذر شیواست.

پس از انقلاب چهره های جدیدی وارد سینمای ایران شدند که حضور زنان چشمگیرتر بود.هرچند در این میان هنرپیشه هایی بودند و هستند که دارای فیزیک مناسب یا توانایی در هنر بازیگری داشتند،اما از میان خیل بازیگران زن،فقط یک نفر را می توان با قاطعیت نام برد که هر دو فاکتور را همزمان داشت،او کسی نیست جز فریماه فرجامی که جلوه خاصی به فیلم های ایرانی داد.

مخاطبان سینمای ایران، اولین بار بازی و چهره او را در فیلم «تیغ و ابریشم» مسعود کیمیایی دیدند و پسندیدند.دیری نگذشت که فریماه فرجامی به ستاره سینمای ایران تبدیل و سیل پیشنهادها به سوی او سرازیر شد.

جذابیت فرجامی و توان بازیگری اش که ناشی از صبغه تئاتری او بود،خیلی زود وی را محبوب مخاطبان کرد. در هر فیلمی و هر نقشی که بازی کرد،به خوبی از عهده بر آمد و نظرها را جلب کرد.

کمدی -اجتماعی «اجاره نشین ها» ساخته داریوش مهرجویی که از فیلم های موفق این کارگردان و سینمای ایران است،از جمله فیلم هایی بود که فرجامی در همان پلان اول فیلم که مواجهه اش با اکبر عبدی بود،جذابیت و توانایی خویش را نشان داد.

بازی به یاد ماندنی وی در فیلم «نرگس» را هیچ علاقه مند به سینمایی نمی تواند فراموش کند.با بازی در این فیلم ،نقشی از خود در سینمای ایران به جا گذاشت که هنوز هیچ بازیگری نتوانسته آن را از ذهن سینما و مخاطبان پاک کرده یا کمرنگ کند.فریماه فرجامی در هر فیلمی که نقش آفرینی کرد،مورد توجه قرار گرفت.

انتظار این بود که وی همواره در آسمان سینمای ایران بدرخشد و با هنر خویش آن را جلا ببخشد،اما دست روزگار و دشمنان دوستان نما که چشم دیدن زیبایی و هنر وی را نداشتند،فریماه فرجامی را به راهی کشاندند که انتهایش بن بست بود،بن بستی که رهایی از آن بسیار سخت بود و هست و بدون حامی و یاریگر محال.

خودش نیز در روی دادن این اتفاق و اسیر شدنش به دست این عفریته بی تقصیر نبود،هرچند که آلودگی پشت پرده سینما و برخی افراد خوشگذران در این اتفاق شوم بی تاثیر نبودند،اما به عنوان یک هنرمند مردمی نباید وارد بازی بعضی از اشخاص معلوم الحالی می شد که برای ضربه زدن به سینمای ایران وارد این عرصه شده اند.

دیری نگذشت که این بازیگر جذاب و توانا از نظرها پنهان شد و مخاطب اثری از آثارش نیافت.باور کردنی نبود که این هنرپیشه مخاطب پسند به این زودی به دست فراموشی سپرده شود،اما این اتفاق سریع تر از آنی که پیش بینی می شد رخ داد.

مدت ها نامی از وی در محافل و مجالس شنیده نمی شد تا اینکه عکسی از وی با چهره ای درهم شکسته دست به دست شد،تصویری که دل همه را به درد آورد و افسوس فراوان خوردند برای این ستاره افول کرده و زیبایی از دست رفته اش.

هرچند فریماه فرجامی مقصر است،اما ای کاش دوستان واقعی و مسوولان سینمایی،پیش تر از آنکه کار از کار بگذرد وارد عمل می شدند و از این فاجعه جلوگیری می کردند.در این قضیه همه مقصر هستند،از اهالی سینما گرفته تا مدیران سینمایی و مخاطبان.

باید فاسدان و بولهوسان بی هنر را از ساحت پاک هنر و سینما بیرون انداخت و هرگز اجازه ورود به آنان نداد،مگر اینکه درستی و پاکی پیشه کنند.

مشکل فریماه فرجامی بار دیگر ثابت کرد برای ماندگار شدن در عالم هنر و سینما،تنها توانایی و زیبایی کافی نیست،بلکه باید خودسازی کرد و به معنویت نیز اهمیت داد،حتی بیش از هنر.هنرمند، اول باید نسبت به خودش تعهد داشته باشد،بعد به هنرش و سپس به مردم.