سانسور در تلویزیون بهانه ای برای پوشش ضعف برنامه ها از سوی سازندگان

سانسور در تلویزیون بهانه ای برای پوشش ضعف برنامه ها از سوی سازندگان |سیدرضا اورنگ| صداوسیما قراردادهایش مانند معاهده ترکمانچای کاملا یک طرفه است،طرف دوم قرارداد فقط نامش ذکر شده و زمان و تعداد اقساط دریافتی اش ،بقیه آن شرط و شروط طرف اول قرارداد برای طرف دوم است.یعنی طرف دوم جز اینکه به بند بند این قرارداد ترکمانچای نشان، گردن بنهد چاره ای ندارد،مگر اینکه عطای کار کردن با تلویزیون را به لقایش ببخشد.
در یکی از بندهای این قرارداد تا آنجایی که حافظه حقیر یاری می کند، این است که طرف اول قرارداد، هم می تواند قرارداد را یک طرفه لغو کرده و هم در اثر تولید شده دخل و تصرف کند!

برخی از بازبین های محترم تلویزیون،برای تهیه کنندگان نا آشنا فریم به فریم برنامه را دیده و مو را از ماست بیرون می کشند، اما در مورد تهیه کنندگان آشنا، برای اینکه کارشان زود راه بیفتد، به صورت سرچی نگاه کرده و اوکی می دهند! اینجاست که کار ایراد پیدا کرده و به دست انداز می افتد.
وقتی بازبین های مورد نظر مواردی را که از نظر خودشان نامناسب است بیرون کشیدند،آنها را یادداشت کرده و به دست تهیه کننده می دهند تا اصلاح کرده و دوباره بازگرداند. بعد از اصلاح نیز بازبینی می کنند تا رفع ایراد شده باشد، سپس اجازه پخش صادر می شود.

اگر هم خدای نکرده تهیه کننده ای یادش رفت یا خواست زرنگی کند، بازبین ها رأساً اقدام کرده و رفع ایراد می کنند! هر کس که با صدا و سیما قرارداد تولید یا پخش می بندد با این موارد کاملا آشناست،بنابراین نمی توان از آنها قبول کرد که با این امور نا آشنا هستند.

پیراهن سانسور بر چوب کردن

مدتی است مد شده، هر سریال و برنامه ای که ضعیف است و بازخورد بدی نسبت به آن وجود دارد، سریع پیراهن سانسور را سر چوب نهاده و آن را مدام می چرخانند! به بهانه سانسور می خواهند خود را تطهیر کرده و ضعف برنامه،فیلم یا سریال خود را به گردن سانسور بیندازند!
وقتی تهیه کننده و کارگردانی می دانند روال کار تلویزیون چگونه است،چرا سانسور را بهانه می کنند؟مگر نمی دانند خط قرمز و اعمال سلیقه های صداوسیما چیست؟! مطمئناً بازبین ها ایرادها را گرفته و در اختیار تهیه کننده برای رفع ایراد قرار داده و آنها موظف بوده اند رفع ایراد کنند،اگر انجام نداده باشند،آن زمان است که بازبین ها جور آنها را می کشند!

سریال «پایتخت» نزدیک ۱۰ سال است که تولید می شود،مگر می شود باور کرد کارگردان این سریال و همسر تهیه کننده اش با قانون و ممیزی های تلویزیون آشنا نباشند؟ اگر چنین است چرا ضعف سریال خود را به گردن سانسور می اندازند؟

بقیه سریال ها نیز چنین مشکلی دارند.وقتی منتقدان و مخاطبان از برنامه،فیلم یا سریال شان ایرادی نمی گیرند و بازخوردها معمولی است،اصلا درباره سانسور کلامی بر زبان نیاورده و اعتراضی نمی کنند،همین که بازخوردها مطابق میل شان نباشد،دوباره پیراهن سانسور را بر سر چوب نهاده و دور سر رسانه ها می چرخانند!
تهیه کننده برنامه «دورهمی»، بعد از چند سال هنوز نمی داند،خط و ربط صدا و سیما چیست که مجری اش فریاد واسانسورا سر می دهد؟!
اینها رفتارهای نادرست جز عوام فریبی،چه چیز دیگری می تواند باشد؟
وقتی سریالی از الف تا یای آن ایراد دارد، سانسور چگونه می تواند به ساختار آن ضربه بزند؟!

ساختار مغشوش و بی منطق به سریال ضربه می زند ،نه ممیزی تلویزیون.

فیلم و سریالی که ساختاری قوی و منسجم داشته باشد با حذف یک یا چند صحنه به آن آسیبی نمی رسد. این همه فیلم و سریال خارجی را تلویزیون با ممیزی ها سنگین قیچی زده است، اما چون ساختار درست دارند کمتر ایراد پیدا می کنند.

پیش از انقلاب نیز برخی از سینمادارها بعضی از صحنه های فیلم ها را در می آوردند تا کوتاه تر شود که یک سانس بیشتر نمایش دهند، آیا کسی سینما نمی رفت برای دیدن فیلم ها؟

احدی در سالن ها فریاد می زد که فیلم سانسور شده؟!

فیلم و سریال خوب با حذف یک دیالوگ خراب نمی شود

فیلم و سریال خوب با حذف چند صحنه محال است لطمه خاصی ببینند. به یاد دارم آهنگ فیلم «رستم و سهراب» که تولید شوروی سابق بود را در ایران تغییر دادند، اما هیچ کس متوجه این تغییر نشد، به جز کارگردانش که وی نیز اعتراضی نکرد.
اگر برخی از تهیه کنندگان و کارگردانان واقعاً دوست ندارند کارشان قیچی بخورد، بهترین کار و ساده ترین راه این است که با صدا و سیما همکاری نکنند، اما وقتی پول وسوسه شان می کند، باید به قرارداد منعقده با تلویزیون تن داده و بیهوده برای عوام فریبی و رفع تکلیف ،سانسور و ممیزی را بهانه نکرده و رو به جلو فرار نکنند!