حسین محب اهری بخشی از نوستالژی کودکان دهه ی شصت ایران زمین است. اولین بار او را در مجموعه ی تلویزیونی «محله ی برو بیا»، دیدم. مردی که کنار نسلی از بازیگران شاخص کشورمان در شادترین برنامه ی کودک تلویزیون دقایق ما را سرشار از تخیلهای کودکانه می کردند و آموزنده ترین آموزه های زندگی را به ما می آموختند.
برنامه ی «محله ی بهداشت» هم خالی از هنرمندی این هنرمندان بزرگ نبود. هنرمندانی که سرخوشانه برایمان آواز می خواندند و بالا و پایین می پریدند تا به ما یاد دهند: «صبح و ظهر و قبل از شام مسواک بزن، مسواک»
آن روزهای خوب
آن روزهای خوب گذشت، روزهایی که کودکی ما با جنگ گره خورده بود و تنها دلخوشی مان همین خنده های کودکانه ای بود که پای برنامه های سرگرم کننده و آموزشی تلویزیون پاک و هنرخیز آن دوران می گذشت. گذشت؛ و گذشتِ روزگار من را در تابستان ۱۳۹۷ در دوران میانسالی به سالنی کشاند که دخترک دهه ی هشتادی ام را به تماشای نمایشی ببرم که «حسین محب اهری» در اوج بیماریش برای کودکان ما بازی می کرد. نقشی کوتاه بدون بالا و پایین پریدنها اما با چهره ی مهربان و دوست داشتنی اش همچنان بچه ها را به خود مشغول می کرد و پس از آن بدون آنکه خم به ابرو بیاورد ساعتی را در کنار خانواده ها ایستاد تا با او عکسی به یادگاری بگیرند و ما هم عکس گرفتیم. من وهمسرم ،کودکان دهه ی پنجاه وشصتی و پسر دهه ی هفتادی و دختر دهه ی هشتادی ام .
آخرین گفتگو
این آخرین بار بود که او را دیدم. یک سال قبل از آن روزی تلفن همراهم به صدا در آمد. خانمی که خود را نماینده مدیرعامل یکی از باشگاههای مشهور فوتبال بود، از من خواست تا به عنوان مدیر مسؤل مجموعه ی چند رسانه ای سرزمین هنر مبلغ قابل توجهی را به عنوان هزینه ی درمانی استاد محب اهری به دست ایشان برسانم. به این اقدام های متمولین این روزگار نمی توانستم اطمینان کنم و از اینکه چرا بین این همه رسانه ما را انتخاب کرده بودند متعجب بودم.
علت را پرسیدم گفتند؛چون شما خبرهای بیماری ایشان را در شبکه های اجتماعی دنبال کرده اید خواستیم شما این کار را انجام دهید. با کمی تردید گفتم باید ابتدا از خود ایشان بپرسم. به دست آوردن تلفن ایشان و پرس و جو از کم و کیف ماجرای بیماری ایشان برایم درسهایی داشت که در خاطرم خواهد ماند. استاد هفته ی قبل در بیمارستان در گفتگویی با یک خبرنگار از هزینه ی سنگین درمان گلایه کرده بود و همین باعث شده بود که مدیرعامل آن باشگاه که او نیز کودک دهه ی شصتی بود با نیت خیرخواهانه اش متقبل هزینه ی وی شود.
برایم سخت بود این پیغام را به هنرمند پیشکسوت برسانم اما به حکم وظیفه با ایشان تماس گرفتم و گفتگو کردیم. تمام بیم من این بود که غرور هنرمند را جریحه دار نسازم. با دلشوره ی بسیار صحبت را به مصاحبه ی وی و گلایه ی شان از هزینه های بیمارستان کشاندم و دل به دریازدم و پیغام مدیر عامل باشگاه را به وی رساندم. تشکر کرد و گفت:درست است هزینه ها زیاد است اما یک باشگاه فوتبال نباید هزینه اش را صرف بیماری من کند.
گفتم این هزینه قرار است از طرف شخص مدیر باشگاه که بسیار متمول است پرداخت شود بدون ذکر نامی از ایشان یا باشگاهشان، گفت ترجیح می دهم این کار از سوی بیمه و متولیان ارشاد انجام شود و مقصودم از این مصاحبه تنها اعلام مشکلات بیماران سرطانی بود نه جمع کردن کمک هزینه ی درمانی خودم…
گذشت، او نپذیرفت و من گرچه می دانستم مشکلات مالی بیماران سرطانی چقدر سنگین است اما وقتی پاسخ منفی این پیشکسوت بازیگری سینما و تلویزیون و تئاتر را به نماینده ی باشگاه فوتبال رساندم احساس غرور می کردم. غروری حاصل از افتخار به مناعت طبع هنرمند نوستالژیک کودکی ام ، «حسین محب اهری»