استاد نجیب مایل هروی در آسایشگاه سالمندان؟وای به حال فرهنگ و ادب ایران زمین!
متاسفانه خبرهای ناخوشایند حاکی از آن هستند که این استاد بی بدیل در آسایشگاه سالمندان به سر می برد.
استاد نجیب مایل هروی در آسایشگاه سالمندان؟وای به حال فرهنگ و ادب ایران زمین!|سیدرضا اورنگ|سرزمین هنر|ادبیات
سرزمین ایران مهد ادب دنیاست و سرآمد روزگار.این مهم به رایگان و به آسانی به دست نیامده و حاصل رنج های بیشمار و تلاش های خستگی ناپذیر بزرگان ادب در ایران و کشورهای پارسی زبان است.نه تنها ایران و کشورهای پارسی زبان،بلکه تمام دنیا به قدرت ادبی ایران از آغاز تاریخ تا امروز معترف بوده و هستند.
بسیاری از ادبا و استادان ادب، تمام زندگی خود را برای زنده نگه داشتن میراث ادبی ایران زمین و معرفی بزرگان این عرصه به جهان و نسل های آینده فدا کرده و ایثارگونه تلاش کرده اند.اگر نبود این تلاش ها و خون دل خوردن ها،هرگز شهرت ادبیات فارسی در جهان بدین پایه نبود.اگر همت این بزرگان عاشق نبود،معدود آثار باقی مانده از ادبای قدیم نیز،یکی یکی از بین رفته و محو می شدند،مانند متونی که دیگر اثری از آثارشان نمانده است.
ادیبان بزرگی زندگی خویش را وقف تصحیح متون فارسی و معرفی بزرگان ادب کرده اند،یکی از این استادان بزرگ و فرهیخته بی شک نجیب مایل هروی مصحح بزرگ و ادیب سرشناس افغانستانی است . وی نیم قرن است در ایران اقامت داشته و به ادبیات غنی فارسی خدمت می کند.
استاد مایل هروی دین بزرگی بر گردن ادب و فرهنگ ایران دارد و باید آن گونه که شایسته مقام و تلاش این فرهیخته است از وی تقدیر شده و همواره صدر نشین اش کنند.
حضور ادیب بزرگ، نجیب مایل هروی در ایران، افتخاری است که باید به آن فخر کرد،زیرا کشورهای بسیاری از وی دعوت کرده بودند تا کوچ کرده و در مراکز علمی و آموزشی بیگانگان به تدریس و تحقیق بپردازد،اما هرگز نپذیرفت،حتی با وجود ناملایماتی که در ایران دیده و می بیند.
نظیر استاد مایل هروی،نه تنها در ایران،بلکه در جهان نیز کم شمارند و تعداد آنان از انگشتان دو دست نیز تجاوز نمی کند.امروز اکثر بزرگان و استادان مسلم ادبیات پارسی از دنیا رفته اند،کسانی که اهالی ایران و جهان تا ابد نام شان را با افتخار و غرور روی لب مترنم کرده و خواهند کرد.
نجیب مایل هروی از صدرنشینان محفل ادب پارسی است،بنابراین در جامعه نیز باید صدرنشین باشد و بی دغدغه مسکن و معاش و در رفاهی نسبی،همچنان به ادب پارسی خدمت کند و یادگارهای گرانسنگ خلق کند تا مانند دیگر آثارش به یادگار بمانند.
خواسته استاد،فقط آسایشی نسبی برای خود ، خانواده و حفظ کتابهایش بود تا بتواند با فراغ بال به تحقیق،تصحیح و تدریس بپردازد،این خواسته بزرگی نیست،کمترین خواسته ای است که برای بزرگی مانند او باید فراهم شود.
نجیب مایل هروی،پرچم افتخاری است که باید آن را به اهتزاز در آورد و در فضای ایران و جهان چرخاند تا همگان بدانند ایران،مهد ادب جهان چه درختان تناور و پرثمری را در دامن خود پرورانده که تمام دنیا از میوه آن بهره مند شده و می شوند.
تعداد آثار استاد آن قدر زیاد است که نمی شود یکایک آنها را نام برد،زیرا هر کدام از آنها گنجینه ای گرانبها هستند که در مراکز آموزشی ایران و جهان تدریس می شوند.آیا چنین شخصیتی باید از لحاظ معیشتی در مضیقه باشد،آن هم در مهد ادب و فرهنگ دنیا؟!
تمام زندگی مادی استاد را اگر روی هم جمع و حساب کنند،اندازه حقوق یک ماه یک بازیگر یا فوتبالیست نیست!این درد بزرگی است که باید درمانگری حاذق آن را درمان کند.
ایران مهد ادب دنیاست،اما چند نفر استاد نجیب مایل هروی را می شناسند و یا حتی نام وی را شنیده اند؟اما می توانند اسم هزار نابازیگری را که هیچ تاثیری بر فرهنگ ایران زمین نداشته و ندارند را بی کم و کاست بر زبان جاری کنند!چه کسی مسوول این فاجعه است؟!
وزارت ارشاد،صداوسیما و دیگر مراکز ادبی و فرهنگی،چه قدم ها و حتی قدمی برای معرفی این بزرگان و آثار گرانقیمت شان برداشته اند؟تقریبا هیچ!اگر قدمی برداشته بودند که اوضاع ادب ایران و ادیبانی مانند استاد مایل هروی این گونه نبود!
وزیر ارشاد که خود را فردی ادیب و ادب دوست می داند،آیا برای رفع مشکل استاد پیشقدم شده است؟اگر نشده چرا؟!
وزارت ارشاد وظیفه دارد در خدمت ادب پارسی و ادیبان آن باشد،چه ایرانی و چه خارجی،ملاک ادبیات و فرهنگ است،نه نژاد و ملیت. هرکس قدمی برای اعتلا و ماندگاری فرهنگ و ادب ایران بردارد،اگر در ظاهر ایرانی نباشد،اما در باطن ایرانی است و باید با احترام با آنان برخورد شده و نیازهای شان را برطرف و همواره نام شان را بر زبان آورد و به آنان افتخار کرد.
متاسفانه خبرهای ناخوشایند حاکی از آن هستند که این استاد بی بدیل در آسایشگاه سالمندان به سر می برد.اگر این خبر حقیقت داشته باشد،وای به حال فرهنگ و ادب ایران زمین و بدا به حال همه آنانی که می توانستند کاری کنند،اما انجام ندادند.
آیا متولیان فرهنگ و ادب کشور و متولیان وزارت ارشاد پیگیر قضیه بوده اند؟اگر استاد در آسایشگاه است،کاری برای رهایی او از این تبعیدگاه کرده اند؟اصلا کاری می خواهند بکنند؟