پخش تصویر ساز و آلات موسیقی از سیمای جمهوری اسلامی ایران در سالهای اخیر همواره یکی از مسائل بحث برانگیز در حوزه فرهنگ و هنر بوده است. هنوز مشخص نیست پخش سازهای مختلف در چه شرایطی مجاز و در چه شرایطی غیرمجاز است. ظاهرا پخش دو ساز در شرایط گوناگون امری عادی است. یکی ساز نی که از دسته سازهای بادی محسوب می شود و در ایام مختلف به خصوص در روزهای شهادت یا وفیات ائمه اطهار (ع) به کرات در تلویزیون دیده شده است و دیگری «دف» که سازی کوبه ای محسوب می شود. به جز این دوساز ، معدود سازهای دیگری در سیمای جمهوری اسلامی ایران به نمایش درآمده اند.
هفته گذشته برنامه خندوانه در اقدامی بی سابقه اجرای یک گروه موسیقی آذری را با سازهایی نظیر قوپوز _که شباهت زیادی به سازهای تار و تنبور دارد _ به طور کامل نشان داد. اگرچه این مراسم در آستانه عید سعید مبعث صورت گرفته است و با فضای شادی و شادمانی عید هماهنگی داشته است، اما باز این سؤال را مطرح می کند که پخش تصویر چه سازی در چه زمانی و برای چه منظوری درتلویزیون جایز است و در چه زمانی و برای چه منظوری جایز نیست. این سر درگمی در تصمیم گیری باعث نا هماهنگی در شناخت مخاطب از رسانه می شود و از این حیث خطای بزرگی در امر ارتباطات به شمار می رود. به نظر می رسد باید این موضوع به صورت ریشه ای حل شود و به وسیله کارشناسان خبره مورد بررسی قرار گیرد و به تدوین و ابلاغ سیاستهای اجرائی در این زمینه منجر شود نه اینکه هر از چندگاهی یک برنامه از ظرفیت پخش تصویر ساز و آلات موسیقی از سیمای جمهوری اسلامی ایران استفاده کند و در شرایط مشابه تهیه کنندگان برنامه های دیگر تلویزیون با ممانعت پخش همین تصاویر روبرو شوند.