سیمرغ های گرانبهایی که بی ارزش شدند!

سیمرغ های گرانبهایی که بی ارزش شدند!|سرزمین هنر|سیدرضا اورنگ|سینما|

سیمرغ پرنده ای است استثنایی،زیبا و کمیاب.موجودی رویایی که حتی در افسانه ها نیز وجودش نادر است.آنچه به سیمرغ ارزش صد چندان داده،زیبایی و شکوه نیست،بلکه کمیاب بودن این موجود اساطیری است.
پس از پایان دوره با شکوه سیمرغ های افسانه ای که امروزه فقط سایه ای از آنها در کتابها دیده می شود،نوبت به سیمرغ های جشنواره فیلم فجر رسید که خودنمایی کنند،سیمرغ هایی که در عرصه سینمای ایران دارای ارج و قرب فراوانی بوده وبین سینمایی ها از ارزش خاص و بالایی برخوردار بودند.

ارزش این سیمرغ ها نیزمانند گونه اساطیری به خاطر کمیاب بودن شان بود، نه زیبایی.برای همین صیادان سینما برای شکار آنها خود را به آب و آتش می زدند.
متاسفانه بعد از دهه باشکوه۶۰ تعداد این سیمرغ ها به طور چشمگیری رو به افزایش نهاده و حساب و کتابش از دست همه در رفته است!

به همین دلیل از ارزش این سیمرغ ها به شدت کاسته شده و سینماگران برای شکار آنها زحمتی به خود نمی دهند،زیرا بدون تلاش خاصی هم می تواند حداقل یکی از آنها را به دست آورد!
همیشه همین گونه بوده و خواهد بود،اگر عرضه کم باشد و تقاضا زیاد،ارزش آن کالا هر لحظه بیشتر می شود،اما اگر عرضه زیاد باشد و تقاضا کم،هر ثانیه از بهای آن کاسته شده و ارزش مادی و معنوی خود را از دست می دهد.
در جشنواره بزرگ و ملی فیلم فجر که زمانی عیار این سیمرغ ها به خاطر کمیاب بودن شان نزد دست اندرکاران سینما بسیار بالا بود،امروز به دلیل فقدان دبیران کاربلد، کثرت و اهدای بی رویه آن، از ارزش افتاده و دیگرکسی برای به دست آوردن شان خود را به تب و تاب نمی اندازد.

اگر قرار است به هرکس که از راه می رسد سیمرغی داده شود،چرا جشنواره برگزار و رقابتی برپا می شود؟!

معلوم نیست این تفکر نورانی از ذهن کدام شیر پاک خورده ای ساطع شده که در فستیوال بزرگی چون جشنواره فیلم فجر،برای به دست آوردن دل کسانی که در رقابت قافیه را باخته اند یا به هر دلیل دیگری،سیمرغ ناقابلی به آنان هدیه داده شود و جماعت از همه جا بی خبر نیز سوتی بکشند و کفی بزنند!
دادن چنین سیمرغ هایی که ارزش چندانی ندارند، به بازندگان رقابت و برخی از نورچشمی ها، حکم آن آب نبات چوبی را دارد که به دست کودکان شکست خورده و قهر کرده می دهند تا دل شان را به دست آورده و از نق زدن شان جلوگیری کنند!
در هیچ جای دنیا و در هیچ جشنواره ای،چه کوچک و چه بزرگ،دادن چنین جوایز من درآوردی و«دل خوش کنک»رسم نبوده،نیست و نخواهد بود،زیرا جشنواره عرصه ای برای رقابت میان آثاری است که به آن جشنواره می رسد.

زیبایی و هیجان آن هم در این است که از میان شرکت کنندگان تنها چند نفر معدود در رشته های مختلف موفق به دریافت جایزه شوند.
شهرت جشنواره ها و جوایز معتبر جهانی در عرصه سینما،به خاطر رقابت بر سر جوایز محدود و مشخص آن است.

کسی که در چنین جشنواره هایی برنده جایزه می شود،با تمام وجود آن را حس کرده و لذت می برد،زیرا می داند از بین جمع زیادی که در این رقابت حضور داشته اند،تنها اوست که شایسته گرفتن جایزه شناخته شده است.

مطمئنا اگر در این جشنواره ها نیز جوایزی مشابه آب نبات چوبی به برخی می دادند،شهرت و اعتبار جهانی پیدا نمی کردند.

باید مسوولان جشنواره هرچه زودتر دست بکار شوند

عنقریب است تعداد سیمرغ ها آن قدر زیاد شود که دست اندرکاران جشنواره مجبور شوند برای تهیه سیمرغ ها،کارخانه ای برای تولید انبوه آنها راه اندازی کنند!این کار گرچه به امر مهم اشتغال زایی کمک شایانی می کند،اما رونق سیمرغ ها را بیش از پیش از سکه خواهد انداخت!مسوولان جشنواره هر چه زود تر دست به کار شده و سریع تر جلوی تولید مثل بی رویه این سیمرغ ها راگرفته و با قدرت ، بدون اعتنا به حرف و حدیث ها تعداد آنها را به اندازه کفایت برسانند.

با کاهش تعداد سیمرغ ها،هم ارزش آنها دوباره بالا خواهد رفت و هم جشنواره معظم فیلم فجر به جایگاه رفیع و با شکوه خود باز خواهد گشت.
چه بخواهیم و چه نخواهیم،پیشرفت و پسرفت سینمای ایران وابسته به عملکرد درست یا نادرست جشنواره فیلم فجر است.برای موفقیت سینمای ایران باید جشنواره ای در شان آن برگزار کرد.
یکی از مهم ترین و بهترین کارها برای با شکوه و هیجان انگیز برگزار کردن جشنواره بزرگ فیلم فجر،کاستن سیمرغ های اهدایی به برگزیدگان و حذف سیمرغ های من در آوردی است.
مسوولان اگر از ته دل می خواهند جشنواره ای در حد و نام سینمای جمهوری اسلامی ایران برگزار کنند،هرچه زودتر آستین های خود را بالا بزنند تا سینماگران و مخاطبان نیز به آنان اقتدا کرده و آستین های خود را بالا بزنند.
باید دید و شنید که دبیر جشنواره چهلم فیلم فجر و رییس تازه به دوران رسیده سازمان سینمایی،چند سیمرغ اضافه تهیه کرده و به این و آن بدهند!