بیضایی و دشمنان دوست نما | سیدرضا اورنگ | بهرام بیضایی نام بزرگی است در عرصه هنر ایران، چه او و آثارش را دوست داشته باشیم و چه نداشته باشیم. چه دوستدار بیضایی باشیم و چه نباشیم باید اقرار کنیم و سپاسگزار باشیم که وی تحقیقی جامع در اسطوره ایران و تاریخ هنر آن داشته و عرضه کرده است.
هنرمندان واقعی نیز مانند دیگر آحاد جامعه عقاید خود را دارند، آدمیان را باید همان گونه که هستند پذیرفت و با آنان کنار آمد. هنرمندان اصیل می دانند که باید به عقیده اکثر مردم کشورشان احترام بگذارند که می گذارند، آنانی که چنین نمی کنند و در برابر مردم و عقایدشان می ایستند، بویی از هنر نبرده و نخواهند برد. بیضایی و امثال او همواره به مردم احترام گذاشته اند. فیلمنامه «روز واقعه» ادای دین و احترام به مردم ایران بزرگ و اعتقادات شان است.
هنرمند واقعی همواره برای مردم هنرنمایی می کند، زیرا می داند اگر آنان نباشند، هنری نیز نخواهد بود.
برای بیضایی و دیگرانی که چون او فکر می کنند باید احترام گذاشت، برای اینکه قدمی بر علیه مردم و اعتقادات شان بر نداشته و نخواهند برداشت.
مخالفان عمده بهرام بیضایی دو گروه هستند، اول کسانی که با شخصیت بیضایی و آثارش بی دلیل و با دلیل مخالفند و گروه دوم دشمنان دوست نمایی که سنگ بهرام بیضایی را برای رسیدن منافع خود به سینه می زنند، اما نه خودش را باور دارند و نه آثارش را. گروه اقلیت انگشت شماری نیزهستند که ا ز ته دل به او و آثارش عشق می ورزند.
بیضایی هر سه گروه را می شناسد و دوست و دشمنش را از هم تشخیص داده و می دهد. مخالفان سرسخت اش را می شناسد و با آنان کنار آمده و می آید، زیرامخالفت شان آشکار است. گروه سوم، آنانی هستند که عشق و انگیزه لازم را به او می دهند تا به کارش ادامه دهد. گروهی که بیشترین آسیب و آزار را به بیضایی رسانده، همان دشمنان دوست نما هستند، کسانی که در ظاهر مرید او هستند و در باطن دشمن قسم خورده. این عده که تعدادشان به مراتب بیشتر از مخالفان سرسخت بیضایی است، فقط به منافع خود فکر می کنند و موقعیت شان.
این گروه بیضایی را سد راه خود می دانند و باور دارند تا زمانی که بیضایی و امثال او در ایران فعال باشند، آنان مجال فعالیت پیدا نخواهند کرد و به چشم نخواهند آمد، بی هنرانی هستند که وقتی میدان از هنرمندان خالی باشد مجال عرض اندام پیدا می کنند. این عده کثیر مدام در حال توطئه بوده و هستند تا بیضایی و همانند او دیگر هنرنمایی نکنند.
دشمنان دوست نما بودند که عرصه را بر بیضایی تنگ کردند تا در کهنسالی مجبور شود جلای وطن کند. بیضایی بیش از ۳۰ سال با شرایط ساخت،اما ترک وطن نکرد، هم فیلم ساخت، هم نمایش روی صحنه برد، هم تحقیق کرد، هم نوشت و هم تدریس کرد. اگر از عرصه تدریس نیز دور شد به خاطر دسیسه همین دشمنان دوست نما بود، زیرا می خواستند جای او را در مراکز آموزشی بگیرند که گرفتند.
خدا می داند دشمنان دوست نما چه خنجرهایی بر پشت بیضایی فرود آورده و چه زخم های کاری بر جان او زدند. بهرام بیضایی اگر عرصه را تنگ می دید و غیر قابل تحمل، همان ابتدا از آغوش مادر وطن جدا می شد، اما نرفت و با شرایط سخت ساخت. دلش برای ایران و مردم آن تپیده و می تپد.جسمش در کشوری بیگانه است، اما دلش اینجاست.
برای اینکه فضای کار برای بهرام بیضایی فراهم شود و او گام به خاک وطن بگذارد، باید دشمنان دوست نما را رسوا و حاشیه نشین کرد. اگر چنین شود، همه مشکلات حل خواهد شد.
مخالفان بیضایی ، هر چقدر سرسختی به خرج دهند باید تابع قانون جمهوری اسلامی باشند، قانون جمهوری اسلامی نیز منعی برای فعالیت های بهرام بیضایی قرار نداده است. این هنرمند کار کشته نیز می داند باید در چارچوب قانون عمل کند که می کند، اگر غیر از این بود مانند برخی، فیلم زیرزمینی تولید می کرد! برای ادامه فیلمسازی ،بهرام بیضایی دچار وسواس شده و حق هم دارد، زیرا وقتی می بیند تعدادی از همدوره ای هایش با ساخت بی اندیشه و مداوم فیلم، به خودشان و آبروی هنری شان لطمه زده و می زنند، او دوست ندارد چنین کند و نمی کند. هر وقت آماده باشد حتما فیلم نیز خواهد ساخت.