یک ساعت پیش که از خواب و بیداری از زیر پتو بیرو ن آمدم… و مدتهاست دیسک کمر مرا زمین گیر کرده و خبری از سحر خیزیم نیس و این هم برایم آزار دهنده شده است؛ غزال نگاهی به من انداخت و گفت: رفیق تان هم راحت شد!
حسین محب اهری هم رفت
غزال هم گویا یادش رفته ست این بیماری بی مروت با او در این پنج سال چه کرده بود و روزهایی که من در کلینک آسیا برای رادیوتراپی همراهش می رفتم و شاهد آب شدنش بودم. و در خلوت گوشه ای دور از چشم بیماران روی صندلی فلزی می نشستم و آهسته اشک می ریختم. چه بر من و او گذشته .ذکر مصیبتی ست…
هزینه های کمر شکن آمپول ها ورادیو تراپی ودارو ها وکر م های ضدسوختگی های پوست برای ما شبیه یک خواب و رویا بود.
بی کاری و بی پولی و مستأجری …
من حال و روز حسین جان محب اهری را خوب درک می کنم .
جناب رضا اورنگ عزیز !
مسطوره ی که نگارش نموده ای را خواندم و اشک هایم را از بغضی فرو خورده رها کردم. گفته بودی: “حسین جان؛ مردانگی کن و بگذار بیماری بر تو غلبه کند و از برای این پیروزی کاذب که تو را شرمنده ات کرده جشن بگیرد.”
اگر من می خواستم این دلنوشته را مسطوره کنم شاید شاعرانه تر می شد؛ اما رضا اورنگ عزیزم .تو حق داری ؛ حرف از عزت نفس بزنی و به قول معروف “مرگ یک بار و شیون یک بار”” یادم نمی رود.
یک روز در تأتر شهر گفت: «حالا دارم با قرص های مسکن استامینوفن کدیین خودم را درمان می کنم.» منظورش این بود که هزینه درمان با داروهای گران را ندارد و بعد تبسمی تلخ کرد…
دیگر از حسین محب اهری سابق و هپلی سرزنده فقط جسمی نحیف باقی مانده بود. مثل هرکس دیگری زندگی کردن و روی صحنه بازی نه باز زندگی کردن را دوست داشت.
مرثیه سرایان حالا به میدان خواهند آمد و برای حسین چه قصیده های که نخواهند گفت: دلم از هرچه آدم مزور و ملون صفت به شدت حالم بد می شود. روز هایی بود که دوستان و همبازی هایش در برنامه «محله برو و بیا» و چند برنامه دیگر با وجودی که می دانستند حسین “هپلی ” شان ازسال ۱۳۹۲ درگیر بیماری شده است و در اوج شهرت و پول درآوردن بودند.
نسیان مصلحتی
یکی از آنها با من دوستی دارد او می توانست در چنین روز هازیی کمک حالِ حسین باشد اما گویی انگار حسین را به “نسیان مصلحتی ” سپرده است وگرنه حسین اهل در یوز گری و این نوع گداپروری نبود. سکوت می کرد و دم نمی آورد.
غزال می گوید محسن کوکا حسین راحت شد خدایی و می دانم چرا این حرف را می زند. غزال بهتر از من و دیگران که سواره هستند و با لحنی که از آن دروغ و تصنع می بارد به طرف می گویند: می دانیم که خسته ای اما شرمنده ما فعلاً قصد پایین آمدن از کجاوه را نداریم”
حسین اولین آدم از قاطبه و کجاوه اهل هنر و نمایش و سینماتوگراف نبود و نیست؛ که با درد هایش ساخت و سوخت و آخرین شان هم نخواهد بود. از مرثیه خوانان و سوگواران که فردا اگر برای تشییع جنازه اش به طرف تالار وحدت افتخار داده و قدم رنجه می کنند خواهشنمدیم در سوگ حسین جامگان سیه برتن نکنند و اشک هایشان را برای حسین نریزند .
چون هپلی زنده است .
محسن فاضلی: نویسنده و شاعر جنوبی ۲۶ دی ماه