نقد فیلم دارکوب | فیلمی که می توانست در ژانر نوآر تعریف شود
نقد فیلم دارکوب | فیلمی که می توانست در ژانر نوآر تعریف شود
مرضیه زمانی فروشانی
شناسنامه فیلم دارکوب
نویسنده:حسین تراب نژاد، آزیتا ایرایی
کارگردان: بهروز شعیبی
تهیه کننده: سید محمود رضوی
بازیگران: مهناز افشار، امین حیایی، سارابهرامی، جمشید هاشم پور هادی، حجازی فر و شادی کرم رودی
خلاصه داستان فیلم دارکوب
داستان زنی که به دلیل اعتیاد خانه و کاشانه خود را از دست دادهاست و حالا بعد از سالها وارد زندگی شوهر سابقش میشود و مشکلاتی را برای این مرد و خانواده جدیدش ایجاد می کند…
نقد فیلم
بهروز شعیبی در مقام کارگردان فیلمهای سینمایی بلند مدتی است که فعالیت می کند و پس از سیانور که فیلمی به نسبت تاریخی-سیاسی بود، این بار محور اجتماع و معضلات آن را برای روایت داستان خود برمی گزیند.
او با این فیلم نشان داد که در حال پیشرفتی قابل قبول در زمینه کارگردانی است، مثلاً با تیتراژ منقطع نخستی که برای کار انتخاب کردهاست و آن را با درون مایه داستان و حوادث قصه به خوبی درهم آمیختهاست.
مهسا، شخصیت اصلی داستان، زنی که به دلیل اعتیاد به مواد گویا در جاده رها شدهاست ولی سؤالی ذهن و زندگیش را از شش سال پیش تا امروز، به وضعیتی ناتمام فرو بردهاست و حالا به دنبال پاسخ است، او دنبال تکه گم شده این حادثه منقطع است، که چه بر سر فرزندش آمده؟
سؤالی که در پیرنگ قصه و با پیشرفت کنش و واکنشهایی میان بازیگران به مرور و به کمک روش تداعی و استفاده از فلاش بک به آن پاسخ داده می شود. داستان با نرمی و بدونِ زمختی و سکته در روایت، از قصه شخصیتی به شخصیت دیگر حرکت می کند و در میانه داستانِ مهسا، توجهمان جلب زندگی میترا یا دختر صاحبخانه می شود که هر دو دخترانی خیابانی هستند و در مرکز توجه مخاطب قرار می گیرند و ما بی آنکه متوجه قطع داستان از زندگی مهسا به آنها بشویم، به شنیدن قصه آنها گوش می سپاریم و با آنها همزاد پنداری می کنیم.
البته، استفاده از کادرهای لانگ شات یا مدیوم شات با تکرار بالا، از جذابیت داستان کاستهاست، اگر کارگردان با هوشمندی بیشتر در برخی سکانسها از شاتهای کلوزآپ یا اکستریم کلوزآپ استفاده می کرد تا مخاطب را بیرحمانه به زندگی این قشر وارد کند و درد آنها را با مخاطب قسمت کند، می توانست اثری بسیار تاثیر گذارتر خلق کند. اثری شاید در ژانر نوآر، چرا که نه؟!
چرا باید فقط فیلمهای سینمایی را در قابهای مدیوم و لانگ شات و فضایی مسطح تجربه کنیم؟! وقتی این امکان وجود دارد که برای قصهای با این مضمون اجتماعی از فضای فیلمهایی نوآر که نمایشگر دنیای سیاه، زیرزمینی و دور از نظر انسانهاست استفاده کرد. دنیایی که می توان با هنر نورپردازی و خلق سایهها و کادرهای کمی مایل احساسی بسیار تاثیرگذارتر و واقعیتر در ذهن مخاطب به جا گذاشت.
از اینها که بگذریم، بازیهای قابل پذیرش از سوی بازیگران مخصوصاً «سارا بهرامی» که توانستهاست نقش زنی معتاد را به طور پذیرفتنی اجرا کند از نقاط برجسته فیلم دارکوب هستند.
البته در نظر من بهرامی می توانست بسیار قویتر نیز ظاهر شود، در واقع نمی توانم بگویم توانسته بود این نقش را تماماً از آنِ خود بکند، ولی تلاشش قابل تقدیر بود.
موسیقی فیلم، مخصوصاً در بخش نخستین یکی دیگر از نکات برجسته این اثر است، که توجه شما را از همان ابتدا به حادثهای که در پیش است جلب می کند و به القای معنای فیلم کمک شایانی کردهاست.
فیلم دراکوب به دلیل وجود خشونت، بحث اعتیاد، و مشکلات خانوادگی برای درجه سنی +۱۸ سال مناسب است و امیدواریم در اکران این فیلم این نکته به اطلاع بینندگان رسانده شود.
نقد منصفانه ای بود ممنون. در تقابل مادرانگی و اعتیاد، مادرانگی پیروز شد اگرچه مادر به مقصود خود نرسید. این بهترین نتیجه فیلم است اینکه راهکار برون رفت بیشتر معضلات در اهمبت به خانواده است در اهمیت دادن اعضای خ انودده به همدیگر. امید از هر جنسش منجلاب اعتیاد را نابود میکند. کمی توجه به رفاه اجتماعی و توسعه نهادهای یاری دهنده به نظر من میتونه درمان درد بسیاری از زنان و البته مردان سرزمینم باشه. رایتی نکته فیلم نگرش های فیمینیسم گرایانه کارگردان بود اینکه زنان همیشه مظلومند شاید قالب صحیحی نباشد
سلام من این فیلم ندیدم بنظرتون جالب بوده
اگر به سینما علاقمند هستید با توجه به سابقه کارگردان و موضوع فیلم دیدنش را توصیه می کنیم.
بعد از مدتها یک فیلم با مفهموم دیدیم.