تنگه ی ابوقریب جمله های دهه نودی از زبان شخصیتهای دهه شصتی

تنگه ی ابو قریب جمله های دهه نودی از زبان شخصیتهای دهه شصتی

داود محمدی فرد

فیلم تنگه ابوقریب خارج از کلاسیک های جنگی سینما و بدور از شخصیت های معمول سید و حاجی و کشته شدن عراقی های سبیل کلفت به راحتی آب خوردن، شما را سوار دوربین میکند و به تنگه می برد.

و متأثر از واقع نمایی که در سینمای جنگی دنیا وجود دارد به درستی آسیب ها و واقعیت های جنگ را نشان می دهد. و این واقعیت را تا پاشیده شدن خون شخصیت ها بر صورت تماشاچی عیان می کند.

و هیچ ابائی از نشان دادن زخمها و تاول های شیمیایی ها و استخوان لای گوشت دست قطع شده ندارد.
این یک موفقیت آشکار در سینمای جنگ ایران یعنی بازنمایی واقعیت زشت و خوفناک جنگ و خروج از المانهای فراواقعیت فیلمفارسی جنگی دهه شصت است…

اما یکجا پای فیلم می لنگد.

از ضعف فیلمنامه و شخصیت پردازی و روانشناسی شخصیت ها که عارضه کلی سینمای ایران است بگذریم ،پیام های گل درشتی مهم ترین نکته منفی فیلم است.

اینکه پیام فیلم را با جمله ای در دهان بازیگر فیلم بگذاریم و ناگهان شعار بدهیم تقریباً تمام زحمات را برای واقعیت گرایی به هدر داده ایم.
به این جمله دقت کنید:

جنگ برنده و بازنده نداره برنده جنگ کسانی هستند که اسلحه می فروشند. ما هم برای دفاع می جنگیم نه برای برنده شدن…(نقل به مضمون)

گذشته از درستی و نادرستی این جملات دهه نودی در فضای دهه شصت حتی اگر پیام فیلم این باشد نباید آنقدر مستقیم از زبان جواد عزتی گفته می شد.

همه اینها را بعلاوه کنید به تغییرات شعاری نوجوان لجباز فیلم که به نوعی قصه را هم تحت الشعاع قرارداده.

تاب خوردن با ماسک توسط نوجوان در جبهه گل درشت شعاری دیگری بر پیکره فیلم است.

اما علی رغم این موارد فیلم تنگه ابوقریب قدم خوبی برای فرو ریختن ترس از نشان دادن واقعیت جنگ است.

واقعیتی که این روزها به آن بسیار نیاز داریم.