دِکامرون اثری جاودان از ژان بوکاچیو نویسنده ی شهیر ایتالیایی ست. برخی بر این باورند که وی از داستان های کتاب “هزار و یک شب” تاثیر پذیرفته است و بعد از خواندن آن به نوشتن این کتاب روی آورده است. به هر جهت دکامرون خود یکی از عظیم ترین و برترین کتب جهان محسوب می شود که سند تاریخی مهمی درباره ی آن اعصار به شمار می آید.
بوکاچیو این کتاب را در قرن چهاردهم نوشت و تاریخ روایات این کتاب هم در همان زمان اتفاق می افتند. خانه ها، آداب و رسوم مردم و عقاید عیناً در این کتاب تجلی یافته است و از این حیث کتاب ما را با شیوه ی زندگی و تصاویر مردمان آن زمان آشنا می کند.
داستان کتاب دِکامرون از اینجا شروع می شود که طاعون شهر را فرا می گیرد. هفت زن در کلیسا مشغول به دعا هستند و پس از نیایش با هم همفکری می کنند که از شهر بگریزند اما چون مردی را همراه خود ندارند، احساس خطر می کنند. در همین زمان سه جوان وارد کلیسا می شوند و یکی از آن ها با یکی از آن خانم ها خویشاوند است و بعد از مطرح کردن انگیزه ی سفرشان به دوردست، آن سه مرد هم همراه آنان شده و ده نفری به خانه ی ییلاقی می روند. در آنجا تصمیم بر این می شود که هر روز آن ده نفر گرد یکدیگر جمع شوند و هر کدام داستانی را برای دیگران تعریف کند. این کار تا رفع بیماری از شهرشان ده روز طول می کشد و جمعا در طی آن زمان صد داستان از طرف اعضاء نقل می شود.
بوکاچیو داستان ها را طیف مختلفی انتخاب کرده است و داستان ها گاهی عبرت آموز، طنزٰ اجتماعی و عاشقانه و گاهی حالت حکایت های کوتاه به خود می گیرند. این داستان ها منبع الهام و مورد استفاده بسیاری از نویسندگان بعد وی از جمله شکسپیر و مولیر بوده است.
نخستین بار احمدخان دریابیگی کتاب دکامرون را قبل از انقلاب مشروطه ابتدا به صورت یک سلسله یادداشت در روزنامه مظفری بوشهر منتشر کرد و بعداً به صورت یک کتاب در سال ۱۲۸۲ خورشیدی به چاپ رسید. ترجمه دوم و کاملترین ترجمه ی آن در ایران مربوط به حبیب شنوقی می باشد.
سلام و ممنون بابت مطلب با ارزشتون…آقای حبیب شنوقی در قید حیات هستند؟کسی اطلاعاتی از ایشان در دست داره یا خیر؟