امروز ۱۲ خرداد ماه ۱۳۹۷ نهمین سالگرد درگذشت پروین سلیمانی بانوی بازیگر سینما است. به همین مناسبت نوشته ی کوتاهی از سعید ناظمی (شاعر و نویسنده) را که در گروه سرزمین هنر به اشتراک گذاشته اند منتشر می نماییم.
نه سال می گذرد از روزی که ماهچهره زنگ زد که خودتان را برسانید منزل علی جان و آن جا بود که فهمیدم آن اتفاقی که نباید می افتاد افتاده است.
چه می توان کرد با بازی سرنوشت و تو خود بهتر می دانی که جزئی از این سرنوشت بودی.
در اصفهان از بانوان نامبردار سینما تجلیل می شد. تو بودی و «بانو علو» و «بانو خوروش» . آشنایی من با تو از آنجا بود. شاید خیلی ها نمی دانند این را.
این که من پیش از آشنایی با طناز* با مادربزرگش آشنا شدم. این مصاحبه سرنوشت مرا هم عوض کرد. اما دوازده سال آشنایی ما در چنین روزی در این دنیا به پایان رسید.
وقتی علی جان گفت دیر رسیدید…
آن جا دیگر نقش بازی نمی کردی…
و من هم به راستی گریه کردم!
بعد از درگذشت پدرم این نخستین بار بود که از ته دل گریه کردم…
آرام خوابیده بودی با یک لباس سفید…
همین لباس سفید ما را سیاه پوش کرد!
صبر کردیم تا ماهی جان از لندن بیاید. خانه هنرمندان باز در آغوش ماهی جان یک دل سیر گریه کردم. اینک نه سال از آن دوازده سالی که با هم بودیم گذشت… من ماندم و طناز و ماهچهره با کلی خاطرات و عکس ها و فیلم هایی که اگر چه تکراری هستند ولی برای ما هنوز تازگی دارند.
راستی پپر جان -نامی که ما پروین سلیمانی را صدا می کردیم- چند روز پیش ناصر ملک مطیعی هم آمد پیش شما.
او را سلام برسان و گله مرا به او بکن که هیچ وقت به من وقتی برای مصاحبه نداد.
روحتان شاد و قرین آرامش
*طناز رهبری فرد همسر سعید ناظمی(زوج نویسنده)