گله کبوتر حرم از نامردمانی که حق مردم را می خورند

گله کبوتر حرم از نامردمانی که حق مردم را می خورند|سرزمین هنر|سیدرضا اورنگ|ادبیات

کنار پنجره روی تخت دراز کشیده بود، آرام و بی حرکت چون کوه. تنها نگاهش به این سوی و آن سو می رفت و زبان در کامش به سختی می چرخید. کلمات را زیبا و سلیس، اما بریده بریده ادا می کرد.

۳۳ سال از تولدش روی تخت می گذشت. قبل از اینکه جانباز شود و زمینگیر، چون رود همواره در حرکت بود، یک لحظه روی پایش بند نبود. هرکس، هر کاری داشت او را صدا می زد، وی نیز با جان و دل به ندای همه پاسخ می داد.

قامتی رشید داشت و صورتی فرید. اولین بار که دیدمش، دلم یکباره  ریخت، زبانم بند آمد و تنم لرزید. سیمای شهیدان را داشت. مریدی بود که خود مراد همه بود.

سیدی بود بزرگوار که به ائمه (ع)، جدش امام موسی کاظم (ع) و حضرت معصومه (س) عشق می ورزید. روزی که به دیدارش رفتم، سالگرد شهادت امام موسی کاظم (ع) بود.

سراسر مشکی پوش بود. سیاهی لباسش روی ملحفه سفید، مانند بیرقی بی اهتزاز بود. نگاهش به سمت کبوترانی بود که پشت پنجره خود را به شیشه می زدند تا به درون بیایند.

کبوتران گوش های خود را به پنجره چسبانده بودند، او نیز انگار با زبان دل با آنها سخن می گوید. قطرات اشک از گوشه چشمانش روی ملحفه سفید چکید.

خواستم با دستمال اشکش را پاک کنم، گفت: نه، این اشک پاک کردنی نیست.

پرسیدم: این کبوتران جَلد این خانه اند؟ لبخندی زد و گفت: کبوتران حرم خانم حضرت معصومه (س) اند، پیام دل می آورند و پیام دل می برند. خانم تنها کسی هستند که درددل مرا با گوش دل می شنوند و با زبان دل پاسخ می دهند. هرگز گلایه و شکوه ای بین ما رد و بدل نشده.

من از وضعیت خود هرگز نمی نالم، بلکه به آن می بالم. درددل من با خانم به خاطر کجمداری های روزگار با مردم است. از دست آزمندان می نالم که ناشکری خالق می کنند و خلق می آزارند.

از نامردمانی که حق مردم را می خورند و خود را محق جلوه می دهند.

از ریاکاران، از هنرمندان بی هنر و از تمام ناجوانمردی ها و سنگدلی های برخی از جماعت.

از عاشقان بی دل و معشوقه های سنگین دل…

کبوتران پر کشیدند و رفتند. دیگر کلامی بر زبان نیاورد و با کبوتران بال در بال شد و رفت.