کمال به کمال رسید
علیرضا دباغ
برای تو می نویسم.
کمال عزیز
روحت شاد. می دانم مقامت عالی است.چرا عالی نباشد؟
۲۶ سال است می شناسمت. قدبلندت، صدای رسایت،چشمان شادت هم هنوز با من حرف می زند.حتی از پشت عکسی که از تو بر روی تخت بیمارستان منتشر کرده اند.
سلام کمال.روحت شاد.
شادمانه بودی هرگاه با مردم سخن می گفتی.مردمی که گاهی همکار توبودند وروبرویت دراطاق ادیت دستشان را می گرفتی و تیغ کشیدن بر تپقها را یادشان می دادی…. من یکی از آنها بودم….ادیت مورب ،بازشنوی با دورتند وادیت درهمان دور ۱۵،مهارت تو بود….
مردمی که گاه شنونده تو بودند ،پای رادیو،صبحها برنامه «صبح وزندگی» رادیو شیراز؛ وقتی از ورزش صبحگاهی می گفتی،از کوچه قهر وآشتی واز مردم باصفای فارس ….
مردمی که گاه شنونده صدای توبودند در پگاهی رمضانی، یا غروبی نزدیک افطار دربرنامه « بهار دلها» ….
با مردم مردمی باید بود ،مثل تو ،وقتی که ناگرا بردوش ،میکروفون در دست کوچه کوچه روستاها را با پای پیاده گز می کردی تا «صدای روستا »را بشنویم ، یا درکنار کودکی یا پیرمردی وپیرزنی پا به پای کوچ ایل ، «کوچندگان» عشایر را به رادیو بکشانی.
مردمی بودن شعارنیست وقتی کمال سلمانپور باشی !
این را روزی فهمیدم که با من محاجه می کردی : توخیلی سخت گیری……بگذار من خارج ازتکست حرف بزنم…. تهیه کننده نباید اینقدر خشک باشد….آنقدر گفتی وگفتی که یک روز دل به دریا زدم و گفتم باشد بعد ازاین تلفن ،میکروفون می دهم صحبت کنی.
تلفن پخش شد: « من از مسؤلان شهرداری یا اداره برق شهرستان شیراز درخواست می کنم به وضع روشنائی معابر توجه کنند.کوچه ما تا سرخیابان فاصله زیادی دارد. درزمستان هم هوا زود تاریک می شود.دختر دبیرستانی من وقتی از مدرسه برمی ردد کوچه تاریک است .ما هم که می رویم سرکوچه جلوی او وقتی می آئیم می ترسیم چه خواسته بچه ها.من خواهش می کنم این تلفن را پخش کنید شاید مسؤلان بشنوند ما که هرچه تماس گرفتیم به ما پاسخی ندادند شما دررادیو بگوئید شاید مؤثر شود.»
ومیکروفون باز شد وتو نشان دادی کمال، ازمردم است و کلامش هم مردمی است:
«بله همشهری عزیزم.این تلفن را پخش کردیم تا مسؤلان هم بشنوند ،شاید دل سخت تر ازسنگشان به رحم بیاید…»
با مردم باید مردمی بود ..مردم خودشان خوب وبد را می شناسند.
مقامت عالی است .چراعالی نباشد؟
عاشق سیدالشهدا بودن، دلیل کمی نیست برای آنکه مقام عالی داشته باشی …
محرم از راه می رسید،تهیه کننده برنامه ویژه محرم بودم، برای ساختن آرم برنامه همه آرشیو رازیر ورو کرده بودم .یک هفته ای دنبال نغمه ای مناسب برای آغاز شور انگیز برنامه بودم،اما هیچ نغمه ای حسی را که برای آرم مدنظر داشتم فراهم نمی شد. ناگهان از راه رسیدی مثل بشارتی که بر دل منتظری می رسد.خیلی ساده دست در کیف ناگرا کردی گفتی این روضه را دیشب در یک محله قدیمی شیراز ضبط کردم نوحه خوانش مشهور نیست اما فکر می کنم همان است که می خواهی.
پیرمرد مداح (مرحوم آذری)نغمه ای داشت که عمق جانم را به آتش کشید …همانی بود که می خواستم…نغمه ای که کسی نشنیده باشد …نام ونشان مداح بر مداحی سنگینی نکندو….
با آهنگی حزین از ملودی های محلی شیراز می خواند:
ازآن روزی که زد بادخزان گلزار زهرارا….
نه میل رفتن باغ ونه میل گل ستان دارم….
باید مردمی باشی،تا بدانی مردم با حسین(ع) چه عشقی می کنند وتو مردمی بودی…