کاش فرصت کنم از فیلمهای قبل از انقلاب بنویسم

کاش فرصت کنم از فیلمهای قبل از انقلاب بنویسم | بالکن کوچکی داریم که پر از گلدان است و چشم اندازش پر از درخت، در لحظات ملال و بی حوصلگی به آن پناه می برم ،به ترانه های دوران نوجوانی ام گوش می کنم، ترانه ای که عارف برای سلطان قلبها خوانده بود پلکهای مرا خیس می کند، آن روزها که نگاه انتقادی رابطه مرا با سینما تغییر نداده بود فیلمها حکایت زخم های آدمی می شد که از فقر و‌ نداری به تنگ آمده و در پایان خوش این فیلم یک نوع تسلا می یافت بازی آذر شیوا را دوست داشتم ، وقتی فردین آذر و لیلایش را می یافت این ترانه مرا با خود می برد به جهان رؤیا. اما امروز می دانم پایان خوش مال فیلمها بود. زندگی هرگز به پایان خوش فرصت نمی دهد.

فیلمفارسی اگرچه در دوره خود مورد هجو قرار می گرفت و به آن انگ رؤیا فروشی می زدند، ولی بدون آنکه بخواهد تخیل ما را بیدار می کرد و خیال وضع موجود را تحمل ناپذیر می کرد. اما واقعیت برای آدمها هیچ فرصتی برای گریز از فقر باقی نمی گذارد، بعدها به جای قهرمانان خوش شانس جنوب شهری که وقتی کلمه پایان نقش می بست همه شاد سینما را ترک می کردند، نسلی از فیلمسازان آمدند که بجای رؤیافروشی راوی واقعیت کابوس زده را می شناختند ، قهرمانان در مدار سرنوشت شوم می افتند و بین آوارگی و انتقام دست می زدند…مثل قیصر ، تنگنا و خیلی نامهای دیگر. آنها علیه وضع موجود شوریدند و تاریخ را جلو بردند.

سینمای ایران امروز جز در استثناهایی نه قهرمان دارد و نه ضد قهرمان.نه خوش شانس دارد و نه بدشانس ، نه رویا می فروشد و نه کابوس ، سینمایی با قاب های که جز از هیچ و پوچ نمی گویند ،پشت صحنه همه مشغول دلالی اند ، باندهایی که سر پولهای کثیف یا دعوا می کنند و یا معامله . فیلم را که در سینما می بینی همان جا تمام می شود ، تازه اگر شروعی در کار باشد .

کاش فرصت کنم از فیلمهای قبل انقلاب تا دهه شصت بنویسم. از کسانی که سینمای ایران با همه خوب و بدش را ساختند و ایران را صاحب تاریخ سینما کردند. باید از کسانی که سینما را پای پول قربانی می کنند هم بنویسم . گورکنانی که سینما را دفن می کنند. باید از طریق روشنگری و مقایسه سینما را نجات داد تا نسل تازه هم از طریق ساختن فیلم حماسه ها ، تراژدی ها و حتی ملال ها و بن بست های خود را بسازند تا زمانه شان بی روای نماند.