پونه | نوشته ی ندابشردوست و حمید عشقی | قسمت سوم |داستان تعاملی پنج ریشتر تهران|فصل نهم

پونه نوشته ی ندابشردوست و حمید عشقی |قسمت سوم|خلاصه ی قسمتهای قبل: پونه که از کابوسهای شبانه ی هجوم موشها به جنازه ی کشته شدگان زلزله رنج می برد دوران نوجوانی خود را به خاطر می آورد. روزهایی که به اتفاق پدر و مادرش که هر دو پزشک هستند به بیمارستان می رود و با وجود بیماریش به توصیه های پزشکی توجه نمی کند.

پونه | قسمت سوم

 ندابشردوست و حمید عشقی

غذا را سفارش می دهد .تصمیم می گیرد تا زیر تابلوی منوی بوفه بنشیند اما مادر بزرگ با عجله به او می گوید:

– پونه نمی دونم چرا؛ اما اینجا نشین دخترم.

– آخه چرا مادر بزرگ….

– پونه با من بحث نکن اون روبرو کنار اون سکو بشین .

با بی حوصلگی از رستوران خارج می شود .روی سکو می نشیند .هیچ وقت روی حرف مادر بزرگ حرفی نمی زند .باز هدفون را توی گوش می گذارد. اولین لقمه همبرگر را که فرو می دهد ، حس می کند دارد تلوتلو می خورد. در کسری از ثانیه پخش زمین شده و قوطی نوشابه از دستش به پخش زمین می شود .مادر بزرگ اما تکان نمی خورد .حالا خواننده زن درگوشش دارد با صدای زیر فریاد می زند .پیرزنی که داشت دعوا می کرد ، به یک طرف پرتاب می شود، انگاریکی هولش داده باشد .زن باردار دهانش تا ته باز است و چشمهایش گشاد شده، گویا دارد جیغ می کشد و دست ها را باز کرده و دنبال دیوار یا آدمی که نیست ، به عنوان تکیه گاه می گردد .خواننده حالا ملایم و با صدای بم زمزمه می کند. چند مرد ، انگار توی شیب تندی افتاده باشند، عقب عقبکی می روند و گروپی روی هم می افتند. وقتی جلوی چشمش ، یک ترک روی دیوار دهان باز می کند تازه می تواند حدس بزند چه اتفاقی دارد می افتد!

هدفون را از گوشش بیرون می کشد و صدای آنچه چشمانش می بیند را نیز با گوش هایش می شنود….فقط جیغ است و داد و ناله . تکه هایی از سقف کاذب سالن و تابلوی سنگین بوفه یکی پس از دیگری فرو می ریزند. فضا غبار آلود شده “پونه “بی اراده می لرزد:

– وای !خدا !زلزله آمده؟ !

چند نفر مثل دیوانه ها می دوند و پای او را لگد میکنند. فکر می کند :احمقها !مگر از زلزله فرار می کنند؟ مادر بزرگ خودش را روی پونه حائل می کند .پونه برای حفاظت از خودش چهار دست و پا به طرف اولین چارچوب در می رود، توی مدرسه یاد گرفته که می شود آنجا پناه گرفت .آنجا بین چند نفر کشمکش و دعواست !! مردم چنان با قدرت یکدیگر را از توی چارچوب در هول می دهند که انگار دشمنان خونی هم هستند! زن باردار هم جیغ می زند و هم گریه می کند وسط سالن پخش زمین شده و با دست ها و تنه اش تلاش می کند از شکمش محافظت کند .
در میان صدای نعره ها و جیغ ها نام خودش رامی شنود .ناگهان سالن در تاریکی فرو می رود .کسری از ثانیه سکوت مطلق …و بعد دوباره صدای جیغ و فریاد!مردی نعره زنان او را صدا می زند:

– باباجان….پونه .پونه…..پونه. با چشمهایی ترسیده و از حدقه در آمده در میان تاریک و روشن غبارآلود به دنبال پدرش می گردد .باور نمی کند پدر بلد است این طور بی پروا نعره بزند!
یک نفر کنار او روی زانوش می افتد و همزمان در آغوش می گیردش( پونه جواب نداده پدر چطوری پیداش کرده)

– پونه جان !نترس بابا !من اینجام .چیزی نیست.

هنوز چیزی به نام “ترس “را حس نکرده .بیشتر شوکه است. چیزبرگر هنوز دستش است اما توی مشت او له شده

                                                                                  ****

حدود یک ساعت از زلزله  ۵ ریشتری تهران گذشته .بیشتر قسمتهای فرسوده شهر فرو ریخته  بیمارستان ، اما به دلیل مقاوم سازی، هنوز سرپاست و جز چند ترک و ریزشهای سطحی و قطع برق شهری ، آسیبی ندیده. پونه حالا دلیل نگرانی های مادر بزرگ رو فهمیده بود اما بعد از اومدن پدر؛ مادربزرگ رفته بود.

صدایی توجهش را جلب می کند .صدای پیرزن سرآمد همه صداهاست !کنجکاوانه اتاق سرک می کشد. پیرزنی روی برانکارد خوابیده، موهایش ژولیده و نامرتب و غرق در خاک است ، پاهایش خونین و مجروح…
دو پرستار با او کلنجار می روند تا بتوانند بلندش کنند و روی تخت بخوابانندش .پسرش به آنان کمک می کند .
لهجه شمالی دارد رنگ صورتش از درد تیره شده و علیرغم سردی هوا قطرات عرق بر پیشانی اش نشسته .تا پرستارها حرکتی می کنند فریاد پیرزن بلند می شود .پرستار پسر پیرزن را از اتاق بیرون می کند . پسر پیرزن اندکی به اطراف نگاه می کند .و به طرف پونه می آید. و از پونه می پرسد که آیا حاضر است مصاحبه کند؟ او خبرنگار بود . مادر بزرگ که حالا دوباره سرو کله اش پیدا شده؛ با سر تأیید می کند . خبرنگار پس از گرفتن چند عکس می رود ….

ادامه دارد