پرچم سبز ابوالفضل (ع)
با وجود درد ، بيماري و ضعف، تمام دهه اول محرم تا ظهر عاشورا پرچم سبز ابوالفضل (ع) را پيشاپيش دسته عزاداران به اهتزاز درآورد.
پرچم سبز ابوالفضل (ع)|سید رضا اورنگ|سرزمین هنر|ادبیات
نوجوانی بیش نبود که خانواده‌اش عزم فرنگ کرده و آنجا مستقر شدند. در آن دیار غریب، هر ماه محرم، دلش برای پرچم سبز ابوالفضل (ع) که ایام محرم با دستانش به اهتزاز در می آورد، پر پر می‌زد.
وقتی از قالب نوجوانی درآمد و سر و شکل گرفت، به خود و خدا قول داد تا هر چه زودتر به ایران برگشته و پرچم محبوب اش را دوباره در دست بگیرد.
گرفتاری زندگی و زرق و برق آن، عمل به قول را عقب می انداخت. آن قدر عقب که موهای سیاهش سپید و تن رشیدش تکیده شد. در غربت بیماری لاعلاجی گریبانگیرش شد. پزشکان از سلامتی اش قطع امید کردند.
با وجود بیماری، تمام توان خود را جمع کرد تا پیش از مردن به قول خود عمل کند. به هر زحمتی شده، شب اول محرم خود را به ایران رساند. یکراست از فرودگاه به مسجد محل رفت. اشک از دیدگانش سرازیر شد.
شاید این محتوا را نیز دوست داشته باشید
همه در تکاپوی راه اندازی دسته بودند، از پیر تا جوان، درست مانند گذشته. نگاهی به اطراف انداخت تا چهره ای به نظرش آشنا بیاید، آمد، اما شک داشت.
چشمش به پیرمردی با محاسن سفید و قامت خمیده افتاد. او را شناخت، همان جوانی بود که مسؤول پرچم ها بود. جلو رفت و مقابل او ایستاد و هر دو نگاه در نگاه هم گره زدند.
با صدایی آرام و بغض آلود گفت: سلام سید، پرچم سبز ابوالفضل(ع) خودم و می‌خوام.
سید پیشانی او را بوسید. سپس به داخل انبار مسجد رفت، پس از لحظه ای با همان پرچم سبز ابوالفضل (ع) بیرون آمد و در دستان لرزان او قرار داد.
سید گفت: مطمئن بودم روزی می آیی و دوباره آن را به اهتزاز در می‌آوری. برای همین آن را نگه داشته و به دست هیچ کس ندادم تا دوباره باز آیی.
با وجود درد ، بیماری و ضعف، تمام دهه اول محرم تا ظهر عاشورا پرچم سبز ابوالفضل (ع) را پیشاپیش دسته عزاداران به اهتزاز درآورد.