وقتی الفبای سپاس را نمی شناسیم
حاشیه نگاری مراسم روز معلم در فرهنگسرای بهمن
شنیده ها از مراسم روز معلم در فرهنگسرای بهمن حاکی از نارضایتی برخی از تقدیرشوندگان است. مراسمی با عنوان الفبای سپاس
رسمی است مرسوم و شایسته که در بین ملت های مختلف رواج دارد و آن، تقدیراز بزرگان،هنرمندان، معلمان و کسانی است که به میهن و مردم کمک کرده و میکنند. هر ملتی مطابق فرهنگ و رسوم خود این گونه مراسم را برگزار می کند.
آنچه در این گردهمایی مهم است،حفظ شأن شخص یا اشخاصی است که قرار است از آنان تجلیل و تقدیر شود.
در کشور ما نیز به وفور از این گونه مراسم تقدیر و تجلیل برگزار می شود، برخی شایسته مقام تقدیر شونده است، بعضی نیز متاسفانه به جای تجلیل به توهین تبدیل می شود!
شهرداری یکی از مناطق تهران بزرگ، شاید برای اینکه از قافله عقب نماند و بهانه ای پیدا کند برای به چشم رؤسا آمدن، تصمیم گرفت مقام معلم را پاس داشته و درمراسمی از معلمان و مدرسان تقدیر کند.
برگزاری مراسم تقدیر از معلمان در فرهنگسرای بهمن
این مراسم در کشتارگاه تهران(فرهنگسرای بهمن) با حضور مسوولان منطقه، معلمان و مهمانان برگزار شد.
۷ نفر از استادانی که در مراکز مختلف آموزشی به هنرجویان آموزش داده بودند، به عنوان منتخب به بالای سن دعوت شدند تا در حضور جمع و با اهدای هدایا از آنان
تقدیر و تجلیل به عمل آید. به هر کدام از این معلمان نیز پاکتی تقدیم کردند که همان لحظه همه فهمیدند کارت هدیه بانکی است.
نمایش تمام شد و این هفت نفر از بالای سن پایین آمده و روی صندلی های خود جای گرفتند.
یکی از معلمان گوشه پاکت را باز و نیم نگاهی به کارت انداخت، گل از گلش شکفت، ۱۵ میلیون تومان به چشمش آمد.
شگفتی در چشمان معلم از دیدن کارت هدیه
دوباره نگاه کرد، یک صفرش کم شد!
باز در دلش گفت خدا را شکر!
چراغ ها که کاملا روشن شد، دوباره نگاهی به کارت انداخت، یک صفر دیگر غیب شد!
چند بار چشمانش را مالید تا آنچه را می بیند باور کند، اما تعداد صفرها بیشتر نشد که نشد.
از شدت ناراحتی به خاطر توهینی که به او شده بود، نزدیک بود فریاد کشیده و صاحبان مراسم را رسوا کند، اما شرم ذاتی معلمی به او اجازه نداد.
این چه حرکت توهین آمیزی است که مسوولان شهرداری آن منطقه به آن مبادرت کردند؟
معلم با هزار و یک مشکل ریز و درشت کنار می آید و با سیلی قناعت صورت خویش را سرخ نگه می دارد تا شان و آبروی خود را حفظ کند،
اما عده ای برای رفع تکلیف ، خوش رقصی برای روسای بالا دست و کسب وجهه ، با بهانه قرار دادن روز معلم چنین توهین بزرگی را در حق
معلمان روا داشتند!
کارتهای صد و پنجاه هزار تومانی
اگر این کارت صدوپنجاه هزار تومانی را در همین مراسم به یک کودک می دادند، بی شک داد و فریاد کرده و کارت را به سر و صورت اهدا کننده می کوبید!
مگر آبروی معلمان، زبانم لال بازیچه است که با آن این گونه بازی می کنند؟ مگر این عده با وعده گرفتن کارت هدیه به مراسم آمدند که با آنان چنین توهین آمیزبرخورد شد؟!
شهرداری که با یک اشاره ۵میلیار تومان پول بی زبان را از جیب مردم بیرون کشیده و به پای گردانندگان جشنواره جهانی فیلم فجر می ریزد یا کرور کرور پول به حیاط خلوت خانه سینما می پاشد، نمی توانست هدیه آبرومند تری برای این معلمان آبرومند تهیه کند؟ اگر یک جلد کتاب یا نیم کیلو پسته به آنان می دادند، بسیار بهتر وآبرومندانه تر بود!
شهرداری که با هزار ترفند جیب مردم گردن باریک را می زند و با یک لبخند به حساب مردان و زنان گردن کلفت می ریزد،نمی توانست و نمی تواند به گونه ایشایسته از معلمان تقدیر کند؟!
هرگز فراموش نمی شود روزی که شهردار وقت تهران صدها میلیون تومان پول مردم را به پای عده ای شبه هنرمند ریخت تا آنان را مرید خود کرده و چهره ای مردمیبه خود بگیرد!
معلمان و مردم، این گونه رفتارهای توهین آمیز را هرگز فراموش نکرده و نخواهند کرد. توهین کنندگان را نیز به خدا واگذار کرده و می کنند.