بستن یک نشریه خبر خوبی برای اهالی رسانه نیست.
هیچ ژورنالیست واقعی از اینکه بشنود یک رسانه تعطیل می شود ازصمیم قلب خوشحال نمی شود و آن را ثلمه ای بر پیکره رسانه ای کشور تلقی می کند. رسانه ها رکن چهارم دموکراسی شمرده می شوند و برخی همچون والتر لیپمن آن را درحکم «کتاب مقدس »
دموکراسی محترم می شمرند . با این همه جای این پرسش باقی است که قداست مطبوعات از کجا نشأت می گیرد و تا کجا ادامه می یابد؟ آیا دموکراسی اجازه آن را می دهد که در پوشش مقدسات و درسنگر آزادی مطبوعات حرمت اشخاص حقیقی یا حتی حقوقی
توسط رسانه ها نادیده گرفته و یا هتک حرمت شوند؟ قوانین مطبوعاتی در کشور ما به تفصیل حد و حدود این آزادی را اعلام و محدودیتهای آن را مشخص کرده است هرچندگاهی برخی از همبن جامعه رسانه ای پا را از این حدود فراتر می گذارند و با وجود مماشات
وتساهل وتسامحیکه به طور خاص نسبت به ایشان روا داشته می شود بازهم خود حرمت قلم را شکسته و مطبوعات را با چالشهای جدیدی مواجه می سازند که ضرورت توجه به فرهنگ عمومی جامعه را به طور عام و فرهنگ مطبوعاتی را به شکل خاص یاد آور می
شود.
موضوعی که نبابد فراموش کرد این است که هردو سوی این مساله دونشریه و دو عضو ازجامعه مطبوعاتیو رسانه ای کشورند .یکی نشریه ای فرهنگی هنری با نام «دنیای تصویر »و دیگری نشریه ای سیاسی اجتماعی به اسم «یالثارات» . یکی به عنوان برگزارکننده
جشنی با حواشیفراوان ،و دیگری بهعنوان منتقدی با ادبیاتی سخیف و توهین ناروا. هر دو دغدغه های فرهنگی جامعه را دلیل موجه اقداماتشان می کنند اما هر دو مشکلاتی را بر پیکره فرهنگی احتماعی جامعه خویش وارد می کنند. دراین میان متأسفانه آنچه فدا می
شود فرهنگیاست که همه از آن دم می زنند اما یکی به پای فرش قرمز هدر می رود و دیگری به نام مذهب به چهره فرهنگ خدشه وارد می کند. اینکه سهم هرکدام از طرفین این ماجرا در جفائی که برفرهنگ وهنر رفته است چه میزان است بحث دیگری است و ماجرای
هتک حرمتی که به نام دین بهساحت برخی از هنرمندان کشور انجام پذیرفته است بحثی دیگر . شاید افراط و تفریط در حواشی این ماجرا را بتوان دو لبه یک قیچی تشبیه کرد که یکی به نام تجدد و تنوع فرهنگی ،و دیگری به نام تعصب وغیرت دینی، ترمه زیبای
فرهنگ ایرانی اسلامی را از هم می درند.
شرح این هجران واین خون جگر این زمان بگذار تا وقتی دگر