هوای حوصله ابری‌ست
یادداشتی از مجید سعدآبادی بر مجموعه شعر حمید عبدالملکیان
پیرها به جوانی می‌اندیشند، دوست دارند زمان را نگه دارند و به خاطرات گذشته زل بزنند. و جوانان، امید پیری و عاقبت‌به‌خیری دارند و…بی‌شک هوای حوصله ابری‌ست. در شعر معاصر ایران، «عبدالملکیان» نام‌خانوادگی آشنایی در حوزهی شعر است؛ اگر با نام کوچک «گروس» بیاید، به شعر سپید امروز فکر می‌کنیم و اگر با «محمدرضا»، به نیمایی‌ها و سپیدهای چند سالی قبل‌تر.
گروس جان
من با عموحسن
فرزند کوه و دشت
فرزند «ایل اِوملکی»
هر دو
تقویم یک تباریم
پیشینه‌ام همین است
من با عموحسن
هرچند در حوالی پاییز
اما، تصویر یک بهاریم (شعر ۱۵، صفحه ۱۶۸)
این یادداشت بر مجموعه شعر «هوای حوصله ابری‌ست»، یادی است از محمدرضا عبدالملکیان که این روزها بسیار غریب مانده است و دوستان هم‌دوره‌اش یا تن به خاک سپرده‌اند و یا در پیچش روزگار، درگیر زندگی اجتماعی‌شان شده‌اند.
این یادداشت بر مجموعه شعر «هوای حوصله ابری‌ست»، یادی است از محمدرضا عبدالملکیان که این روزها بسیار غریب مانده است و دوستان هم‌دوره‌اش یا تن به خاک سپرده‌اند و یا در پیچش روزگار، درگیر زندگی اجتماعی‌شان شده‌اند.
متن کامل نقد این کتاب را به قلم مجید سعدآبادی در دومین شماره فصلنامه سرزمین هنر بخوانید. و در این ویدئو با نویسنده این نقد بیشتر آشنا شوید.