این ویدئو کمک می کند تا با عکس شاخصی که در مقاله «عکس، رسانه» نوشته «کورش پوربهزادی» بیشتر آشنا شوبد. این مقاله در اولین شماره فصلنامه سرزمین هنر به چاپ رسده است
با مرور بر زندگی انسان اولیه و سیر تکاملی آن از جوانب مختلف می‌توان گفت، انسان برای برقراری ارتباط دو راه داشته: آوا (صدا، صحبت و موسیقی) و نشانه (نمادها و هنر تجسمی). این دو راه ارتباطی در تمام دوران زندگی انسان با نقطه اثرات مختلف موجب دگرگونی در ابعاد مختلف زندگی بشر شده است.
انسان همیشه به ثبت اثری فکر می‌کرده که بتواند واقعه اصلی زمان ثبت را داشته باشد. هنرهای تجسمی این ویژگی را نداشتند چون پالایش‌شده ذهن هنرمند بودند. اینجا بود که اهمیت ساخت ابزار ثبت واقعیت در زندگی انسان دوچندان شد. با استفاده از تجربه‌های گذشته در هنر تجسمی و صنعت نوین، وسیله‌ای اختراع شد که دوربین اولیه بود. حاصل این اختراع ثبت زمان و ماندگاری در دوران بعدی شد. ثبتی که با هر تکنیکی نور و سرعت در آن تنظیم شود، ارزش زمانی خود را که واقعی است دارد و با دقت بیشتری فکر انسان را درگیر می‌کند.
این ثبت در دوران اولیه (عکس) با مخالفت‌های مختلفی در جامعه هنری روبه‌رو و حتی به مرز بی‌ارزشی سوق داده شد…ولی نمی‌توانستند تأثیر بصری واقعه زمانی را در این ثبت کتمان کنند. به‌مرور زمان خاصیت عکس در جامعه تأثیر گذاشت و کاربردش در علم، هنر، تفریح و… مشخص و نامحدود شد.
عکس به‌عنوان زبان بصری ساده، ولی واقعی و ماندگار چنان تأثیری بر روی بیننده داشت که زبان بصری متفکران دوران بعد انقلاب صنعتی شد و رفته رفته در تمام زوایای زندگی انسان تأثیر گذاشت. دوربین حتی فراتر از آن به‌عنوان یک وسیله هنری نقش خود را نشان داد و خلق آثار هنری و ارزشمند از دستاوردهای این اختراع بشر است.
برای خواندن متن کامل این نوشته وعکسهائی بدیع از صاحب این قلم(کورش پوربهزادی) به صفحات ۲۴ تا ۳۰ شماره اول فصلنامه سرزمین هنر مراجعه فرمائید.