بچه های نازی آباد سینما شهلا را خوب یادشان است، دو فیلم با یک بلیط می دیدند و آنها که پول همین یک بلیط را هم نداشتن دم در سینما دسته جمعی می نشستند و به صدای فیلم گوش می دادند،با گوش دادن دیدن را خیال می کردند و آنها که دیده بودند می شنیدند و خیال شان راحت بود که ته ماجرا را می دادند ، اما حق نداشتند پایان قصه را لو بدهند.
اما من راه دیگر برای دیدن فیلم ها داشتم ، قبل از باز شدن سینما می رفتم به کمک عباس آقا که هم سریدار سینما بود ، کار نظافت را انجام می داد و بلیط ورودی تماشاگران را هم پاره می کرد ، من با کمک به عباس آقا فیلم ها را مجانی می دیدم ولی او می گفت نگو مجانی چرا که بجای بلیط خریدن کار می کنی آنهم بیشتر از پول بلیط.
سینما شرق ببعد از سینما شهلا
کمی بعدتر سینمای شرق دورتر از خانه ما افتتاح شد که فیلم اکران اول را می دیدیم ، قیصر را در این سینما دیدم ، پارکی هم دورتر میدان اصلی نازی آباد سالنی داشت که هم سالن سینما و هم سالن سخنرانی بود ، چون بلیط اش ارزان تر بود ، جای نفس کشیدن باقی نمی ماند و حتی روی صحنه تا خود پرده می نشستند.
در خزانه هم یک سینما بود ، جوادیه ها هم دو سینمای شهین و توسکا را داشت و جنوب شهری های عشق سینما هرگز نمی گذاشتند این سالن ها خالی بمانند ، در نزدیک میدان راهن در اول خیابان کارگر امروز هم یک سینما بود.
میدان منیریه محله امروز من هم سه سینما داشت ، همه این سینماها بعد از انقلاب تعطیل شدند و گمانم در تمام این مناطق تنها یک سینما در فرهنگسرای بهمن باشد ، محله ها دیگر سینما و عشق سینما ندارند ، وقتی سینمای کاپری آن روز و بهمن امروز فیلم های بروس لی را نشان می داد دسته جمعی می رفتیم و کلی در صف معطل می شدیم تا یکه بزنی یک قهرمان را ببینیم و چقدر آرزو داشتیم قدرت بدنی او را داشتیم، ولی امروز فیلم دیدن یک آئین جمعی نیست ، هر کس در اتاق اش فیلم می بیند و حس با هم فیلم دیدن که به هر اثر قدرت بیشتری می داد را هرگز تجربه نمی کنند.
عکسها تزیینی و از امیر گلی پور( آژانس عکس تهران) می باشد