سینماگر مدیر کجاست تا بر مسند بنشانیمش؟!

سینماگر مدیر کجاست تا بر مسند بنشانیمش؟! | سید رضا اورنگ | سرزمین هنر | سینما .

سیروس الوند: چه کسی از سینماگرانی که سال ها سابقه دارند بهتر می توانند برای سینما تصمیم گیری کنند؟ من امیدوارم به زودی اداره سینما به دست سینماگران دغدغه مند و سینه سوخته سپرده شود تا شاید از این رهگذر بتوان بخشی از مشکلات متعدد که بر سر راه سینما است را برداشت!

ملانصرالدین: سیروس الوند عزیز، می دانم دغدغه سینما داری و دلسوز آن هستی. من هم با تو موافقم که مدیرانی که نه دغدغه سینما دارند و نه با آن آشنایی، بسیار به سینمای ایران آسیب زده و می زنند، به خصوص رییس سازمان سینمایی فعلی که کلا با سینما و سینماگران بیگانه است و هیچ دغدغه ای نسبت به سینما ندارد.

اوضاع سینماگران هم برایش مهم نسیت، چون بیزینسی سودآور دارد و آن برایش مهم تر است. اینجا برای او فقط پایگاهی است برای کسب وجهه.سیروس جان فراموش مکن که برخی از دوستان کارکشته سینمایی حسین انتظامی را به وزیر ارشاد پیشنهاد دادند که خودت نیز در جریان هستی.

ای کاش فردی داشتیم که هم عاشق سینما بود و دانای آن و هم ذاتا مدیر بود. من چنین کسی را نمی شناسم، اگر می شناسی نام ببر تا بر سطح آگاهی بنده بیفزایی. عجیب است که چرا تاکنون نتوانسته ایم، مدیری سینمایی پرورش و آموزش دهیم که هم اهل سینما باشد و هم با اصول مدیریت آشنا باشد!

سینماگر خوب کجاست؟

مرحوم سیف الله داد سینماگر بود و سینما را می شناخت، اما در مدیریت نیز قوی بود؟ آیا کار شاخصی برای سینما و سینماگران انجام داد؟ تعطیلی لابراتوار وزارت ارشاد، بستن باکس های صدا و تدوین سازمان سینمایی، در اتاق نشاندن فیلمبرداران کاربلد و باتجربه وزارت ارشاد و از همه بدتر و اسفناک تر، تعطیل کردن مرکز اسلامی آموزش فیلمسازی(باغ فردوس) را می توان خدمت به سینما محسوب کرد؟ آسیب این تصمیمات عجولانه هنوز بر پیکر سینمای ایران ضربه وارد می کند.

سیروس خان، وقتی می گوییم یک فرد سینمایی باید صدرنشین سازمان سینمایی باشد، چند سوال کوچک ذهن مان را قلقلک می دهد. اگر بین سینمایی ها مدیر کارآمد وجود دارد، چرا خانه سینما که همه آنان سینمایی هستند، در طی این همه سال که از راه اندازی آن گذشته هنوز نتوانسته اند آن را به ثبات برسانند؟

چراهای سینما

چرا بین اعضای صنوف و صنف با صنف همیشه دعواست؟ چرا سینمایی ها مدام با یکدیگر اختلاف دارند و به روی هم شمشیر می کشند؟چرا تهیه کنندگان که سینمای ایران روی کاکل آنان می چرخد، این همه با هم اختلاف و درگیری دارند؟

چرا چهار تشکل شدند؟ چرا کسی نبود تا آنان را مدیریت کند؟ امروز نیز به ظاهر با هم متحد شده اند، اما می دانی و می دانم که در باطن همچنان اختلافات وجود دارد و هرلحظه بیم آن هست که دوباره چند پاره شوند!

مگر همین سینمایی ها نبودند که مدیران کارنابلد سینما را وادار کردند تا اکران فیلم های خارجی را محدود و ممنوع کنند؟ این خرابکاری که با بهانه کمک به اعتلای سینمای ایران صورت گرفت، سینماداران را به خاک سیاه نشاند و سینماهای خوب و خاطره انگیز ایران مجبور شدند یک به یک تعطیل کنند تا این مکان های دوست داشتنی به ویرانه تبدیل شود! این چه مدیریتی بود که سینمایی ها اعمال کردند؟

چرا چهار تشکل تهیه کنندگان، این همه کارت تهیه کنندگی بی رویه صادر کردند تا تعداد اعضای خود را بالا ببرند؟ این چه مدیریتی است؟! اینجا که مدیران دولتی دخیل نبودند؟

سینمای یله

دیدی و دیدم، شنیدی و شنیدم که برای یک انتخابات ساده در خانه سینما، سینمایی ها چه جار و جنجال بیهوده ای راه انداختند؟ مگر رییس خانه سینما یک سینمایی نیست؟ چرا باز درگیری وجود دارد؟! چرا این مشکل سینمایی را سینماگران مدیریت نکرده و بین خودشان حل نکردند تا به رسانه ها کشیده شده و فضای مجازی و غیرمجازی را اشغال کند؟

چرا ریش سفیدی ریش خود را گرو نگذاشت تا اختلافات را رفع و دل ها را به هم نزدیک کند؟ یعنی درکل سینمای ایران یک سینماگر مدیر وجود نداشت تا اختلافات موجود در خانه سینما را مدیریت کند؟!

سیروس خان، برخی از این سینمایی ها آمدند و بعضی از پست های سینمایی را تصرف کردند، چرا وقتی بر مسند کار نشستند به جای کمک به سینمای ایران و سینماگران فقط به خود فکر کردند و دوستان شان؟

چرا هیچ کدام تان به این گونه مدیران اعتراض نکردید؟

سیروس الوند عزیز که هم اهل سینمایی و هم سابقه مطبوعاتی داری، بنده هم اصرار و ابرام دارم که یک مدیر سینمایی بر مسند کار باشد، اما کو این سینماگری که قدرت مدیریت هم داشته باشد؟ نبود مدیریت بین اهالی سینما و اختلاف و درگیری بین آنان باعث شد که مدیران غیر سینمایی و حتی مخالف آن بر مسند ریاست سینمای ایران تکیه بزنند و سینما را به این حال و روز بیندازند!

باعث و بانی وضعیت اسفبار سینمای ایران، هم مدیران کارنابلد غیر سینمایی هستند، هم سینمایی هایی که با اصول مدیریت آشنا نیستند و مدام بر طبل اختلافات می کوبند.