سجاد قنواتی * متولد فروردین ماه ۱۳۷۱ در شهرستان امیدیه ی استان خوزستان، و دانشجوی سال هفتم پزشکی دانشگاه جندی شاپور اهواز هستم.
شاید تفاوت در حس های من بود. هیچ چیز مرا قانع نمی کرد و حس سیراب بودن و به نهایت رسیدن را به من نمی داد. نمی توانستم یک جا بند شوم. مثل دیگر هم سن و سال هایم، شاگرد اول بودن برایم کافی نبود.
برایم مهم نبود بیستم، نوزده شود، اما در قبالش به هر جایی که می توانم سرک بکشم: تئاتر، ورزش، همایش، تشکلات دانش آموزی. هیچ گاه کسی برایم انشاء ننوشت یا تکالیفم را انجام نداد.
می توانستم در کامپیوتر برای خودم داستان بنویسم و در جایی ذخیرهاش کنم. فعالیت های ورزشی تابستان ها، ناگهانی رنگ و بوی دیگری گرفت. چشم باز کردم و خودم را میان زمین بسکتبال دیدم. همه ی رده های پایه را گذراندم و به نوجوانان، جوانان و تیم بزرگسالان دسته یک کشور رسیدم. اما حتی بازیکن حرفه ای بسکتبال بودن هم کافی نبود.
اولین بار کار جدی داستان نویسی را با فرستادن یکی از انشاهای کلاسی ام برای مسابقات داستان کوتاه مدارس راهنمایی آغاز کردم. هیچ گاه انشاء ننوشتم، همه داستان بودند، از همان اول همه ی نوشته هایم روایت داشتند. از همان پنجم دبستان، سی و پنج نفر هم کلاسی و معلمم را جذب داستان هایم می کردم. نمره بیست می شد مقام اول منطقه، استان و بالاتر.
اما راستش نمی شد هم زمان، حرفه ای نوشت، حرفه ای درس خواند و حرفه ای بسکتبالیست بود، و البته حرفه ای بازیگوشی کرد. دوران دانش¬آموزی، سهم نویسندگی تنها شرکت در مسابقات سالانه دانش آموزی بود. سال هشتاد و پنج برگزیده کشوری شدم و سال هشتاد و شش نفر اول کشور در داستان کوتاه. سوم دبیرستان استارت رمان رقص مرداب را زدم اما بسکتبال و کنکور بیشتر از چند صفحه اجازه نداد. کار به جایی رسید که با قبولی در دانشکده پزشکی مجبور شدم با هیجان ورزش هم خداحافظی کنم. البته هنوز هم بازی می کنم اما دسته یک کشور کجا و تیم دانشگاه کجا.
سال دوم دانشگاه بودم که متوجه شدم چیزی کم است و حفره ای خالی به وسعت ابدیت درونم جا خوش کرده. بس بود برای خودم نوشتن. تصمیم گرفتم و انجامش دادم.
*آنچه خواندید معرفی سجاد قنواتی از زبان خودش بود.
