سانسور تمام عیار سینمای بیمار ایران!
نامسوولان و نامدیران سیاسی-سینمایی جدید سینما از همان آغاز فعالیت های خود نه فقط درجا زده اند که بیش از گذشته، حیات سینما و سینماگران را به مخاطره بیشترانداخته و آن را به قهقرا برده اند.
سانسور تمام عیار سینمای بیمار ایران!|سرزمین هنر|جبارآذین|سینما
نامسوولان و نامدیران و امربران سازمان ناکارآمد و فرسوده موسوم به سینمایی که ادامه دهنده تخریب های سینما مانند همقطاران پیشین شان ،البته به شکل و شیوه سلیقه ای، گروهی وجناحی-سیاسی خود هستند،در اوج ناتوانی و سردرگمی و بی توجهی به انواع بیماری های سینما که خود در ایجاد آنها سهم و نقش داشته اند، اقدام نابخردانه و متناقض و بازدارنده دیگری را به بدنه نحیف سینما تحمیل کردند.
این اقدام در شرایطی که خود سازمان یاد شده به بازسازی و معماری نوین و اساسی نیاز دارد، در ظاهر،شمایل قانونمند دارد،آن هم در دوران نبود قانون سینما و رواج هزاران بی قانونی و بی عدالتی و باند بازی و رانتخواری و مظلوم کشی در سینما،سانسور سلیقه ای کاملی را به سینما تزریق می کند.
منصوبان سیاسی سینما که در اداره امور سینما ناتوان و فاقد برنامه تخصصی و کارشناسی اند،طی ارائه یک بخشنامه اداری، اعلام کرده اند،تمام فیلم هایی که خارج از ایران به نمایش در می آیند، باید مجوز نمایش داشته باشند.
این دستور و فرمان سازمانی که جنجال های هنرمندنماها و حاشیه های فیلمک«عنکبوت مقدس» در جشنواره های سیاسی-سینمایی کن، علت آن ذکر می شود، با دو مشکل مهم روبروست؛نخست تناقض میان صدور مجوز ساخت و مجوز نمایش توسط سازمان نشینان است. آقایان از یک سو، به فیلمی، مجوز ساخت می دهند و از سوی دیگر به آن مجوز نمایش نمی دهند.
این ناکارآمدان،اگر با مضمون و محتوای فیلمی مشکل سلیقه ای -سیاسی دارند، چرا به آن مجوز ساخت می دهند که بعد به آن مجوز نمایش ندهند. این یعنی تناقض و ندانم کاری و بی سروسامانی سازمان به بن بست رسیده یاد شده است که سعی می شود با پول و سیاست و قدرت، سرپا نگهداشته شود.
دوم اینکه، صدور بخشنامه مذکور،دست سینماناشناسان این سازمان را در سلاخی آثار نمایشی باز می گذارد تا هر آنچه را نمی پسندند، بهانه توقیف فیلم ها قرار دهند و این به معنای سانسور تمام عیار است.
قلب و مغز و دست و پا و همه چیز سینمای ایران، بیمار است ،آن وقت آقایان به جای درمان و بهبود سینما، هر روز این موجود مریض و نحیف را آماج تحمیل و سلیقه و سانسور و تهدید قرار می دهند.
نامسوولان و نامدیران سیاسی-سینمایی جدید سینما از همان آغاز فعالیت های خود نه فقط درجا زده اند که بیش از گذشته، حیات سینما و سینماگران را به مخاطره بیشتر انداخته و آن را به قهقرا برده اند.
دگم اندیشی و عقب ماندگی و سینماناشناسی و سردرگمی و هدر دادن بیت المال و تعطیل سینما و رکود تولید و ناامید کردن سینماگران و…از شاخصه های عملکرد صندلی نشینان سینما در سازمان بدون سازمان و ناتوان منتسب به سینماست!